ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Με μοναδική σύμπνοια η πλειονότητα των εγχώριων ΜΜΕ χαιρέτησαν την επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο. Και σχεδόν συντονισμένα αποκάλεσαν τη συνάντηση του Ελληνα πρωθυπουργού με την Γερμανίδα καγκελάριο ως «σπάσιμο, λιώσιμο η ρωγμή στο πάγο». Προσωπικά θα ήμουν ευτυχής αν αυτή η διεθνής πολιτική επαφή αποτελεί έστω και μια αμυχή στο παγόβουνο το οποίο ορθώνεται ενδιαμέσως και δοκιμάζει τις σχέσεις των δύο χωρών. Αλλά και πάλι, κατά τη ταπεινή μου άποψη, η συνάντηση Σαμαρά –Μέρκελ  δεν συνιστά «μια τρύπα στο νερό». Τείνω μάλλον να υιοθετήσω τι τίτλο της εφημερίδας Handelsblatt: «Ο Σαμαράς δαγκώνει μια Μέρκελ από γρανίτη».

Παρέρχομαι τον ταπεινό χαρακτηρισμό περί «δαγκώματος», που συνεχίζει να θυματοποιεί  την αναιμική Ελλάδα, και στέκομαι στη περιγραφή της γρανιτώδους υφής της φράου Άνγκελας. Προφανώς, η καλή οικονομική εφημερίδα αναφέρεται σε μια ιδιοσυγκρασιακή σκληρότητα, αντίστοιχη του υλικού  διακόσμησης και αγαλμάτων. Και από αυτή την άποψη δεν σφάλλει, δεδομένου ότι  τα αγάλματα επιμένουν να ηγεμονεύουν ακόμα και  επί ερειπίων. Μέχρι να κατεδαφισθούν από το βάθρο.

Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία παρά την κοντόφθαλμη κερδοσκοπία της σε βάρος των εταίρων της δεν διαθέτει εναλλακτική στρατηγική πέρα από την ευρωζώνη. Τα αποσταθεροποιητικά σενάρια περί μικρής ευρωζώνης των πλεονασματικών χωρών είναι και εύθραυστα και αναποτελεσματικά, ενώ μια  ανεξέλεγκτη διάλυση της υπάρχουσας ευρωζώνης θα έχει καταστροφικές συνέπειες. Πρώτα από όλα για μια Γερμανία ενός υπερτιμημένου εθνικού νομίσματος που βαθμιαία θα πληγεί από την διεθνή ύφεση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το Βερολίνο είναι ευάλωτο σε διαπραγματευτικές πιέσεις, ωστόσο ανεπαίσθητα ρήγματα  εμφανίζονται στη δογματική του προσήλωση στη πίστη «δημοσιονομική αυστηρότητα και μηδενικός πληθωρισμός». Ήδη ενώπιον του  Έλληνα πρωθυπουργού, η Γερμανίδα καγκελάριος επεσήμανε ότι την κρίση δεν πρέπει να την πληρώνουν μόνον οι οικονομικά αδύναμοι. Απέφυγε, όμως  να εκφράσει την πολιτική της βούληση για την τύχη της Ελλάδας  παραπέμποντας ως μηχανικός στην τεχνική έκθεση της τρόικας.

Και εδώ μπαίνει στη σκηνή ο Σαμαράς έχοντας επίγνωση ότι τόσο ο χρόνος όσο και η καλοσύνη των ξένων στερεύει. Και επιδίδεται σε ευχολόγια για την απαρέγκλιτη εφαρμογή μιας ήδη αποτυχημένης μνημονιακής πολιτικής. Ψελλίζει όσα το υποβολείο των γερμανικών ταμπλόιντ προστάζουν περί  πράξεων που έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τα λόγια. Και τέλος εκλιπαρεί να μας δώσουν μια δυνατότητα να αναπτυχθούμε στο επίπεδο που μας αξίζει. Δυστυχώς, με αυτή τη ρητορική μάλλον επιβεβαιώνει και την επισήμανση των διεθνών αναλυτών ότι για τα δεινά του ελληνικού λαού ευθύνονται οι ανεπαρκείς πολιτικές ελίτ.

Σίγουρα ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν είναι υπεύθυνος για την απουσία βούλησης  την έλλειψη ικανοτήτων και την ασυνέπεια των προκατόχων του. Δεν μπορεί να κάνει σε μια νύχτα όσα δεν έγιναν επί τρία χρόνια και να αναδειχθεί  σε σούπερμαν που χτυπάει  ακαριαία το κακό στη ρίζα του. Ούτε φυσικά έχει επιχειρήματα να ζητήσει, πράγμα που έκανε, να σταματήσει η κινδυνολογία. Αναπόφευκτα  η χώρα και η εξουθενωμένη κοινωνία  θα ταλανίζεται κάθε τόσο από τις απαιτήσεις των εταίρων για νέα μέτρα,  προειδοποιήσεις για κόψιμο της δόσης, απειλές για έξοδο από το ευρώ.

Θα μπορούσε, ενδεχομένως, ο πρωθυπουργός  να είναι πειστικότερος σε ότι αφορά στην ακύρωση των επιχειρημάτων της θεωρίας ότι η ελληνική υπόθεση είναι χαμένη.  Και βέβαια αντί της συζήτησης περί επιμήκυνσης της προσαρμογής, που δεν θίχθηκε, να εστιάσει στη βιωσιμότητα του χρέους και σε μια νέα αναδιάρθρωσή του με συμμετοχή της ΕΚΤ. Δεν το τόλμησε. Πιθανόν για να μην επανέλθει η χώρα σε καθεστώς απομόνωσης που θα προμηνύει μια αναγκαστική έξοδο από την ευρωζώνη.  Εξάλλου η επίσκεψη Γιούνκερ στην Αθήνα πριν την αναχώρησή Σαμαρά για Βερολίνο ήταν καθοριστική. Ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ ήταν σαφής μιλώντας για «τελευταία ευκαιρία». Και η ελληνική κυβέρνηση πήρε την προειδοποίηση όπως πάντα τοις μετρητοίς.

Όπως για κατανάλωση επί πιστώσει ήταν και η αναφορά της Μέρκελ παρουσία του Σαμαρά για τις δύο πραγματικότητες που πρέπει  να ενώσουμε σε μία. Αυτή της Ελλάδας που υποφέρει και εκείνη της Γερμανίας που ανυπομονεί για αποτελέσματα. Από αυτή και μόνο την άποψη η συνάντηση των δύο ηγετών δεν πήγε στράφι. Ωστόσο και σε αυτή τη περίπτωση το μαχαίρι και το πεπόνι είναι της Γερμανίας. Και από τη δική της διάθεση, πιστεύω, ότι μπορεί να  επηρεασθεί προς το καλύτερο ή το χειρότερο και η ευρωπαϊκή προοπτική της Ελλάδας. Η συντριβή της Γερμανικής κοινωνίας από τη μοχθηρία των δανειστών της μετά τον Α’ πόλεμο και η μεγαλειώδης  ανάπτυξή χάρη στη γαλαντομία των δανειστών μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, προσφέρει ένα ιστορικό συγκριτικό προηγούμενο για το πώς ο λιωμένος πάγος μετατρέπεται σε γρανίτη.

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.