ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΙΩΑΚΕΙΜΙΔΟΥ

Ο τεράστιος πίνακας στο Μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ στην Άγκυρα είναι σαφής ως προς το μήνυμά του: Μια γενοκτονία λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας. Γυναίκες και παιδιά σφαγιάζονται από τους προελαύνοντες Έλληνες στρατιώτες. Παραπίσω ο παπάς με το σταυρό στο χέρι ευλογεί το μακελειό. Ο διάβολος μέσα του. Ο διάβολος μέσα μας…

Βγαίνω σαστισμένη στον προαύλιο χώρο του Μαυσωλείου. Η Τούρκικη σημαία αγέρωχη ανεμίζει πάνω από τα κεφάλια μας,

Η βροχή έχει σταματήσει και ένας ήλιος κατευναστικός προβάλλει αιφνίδια διαλύοντας ομίχλες.

Οι Τούρκοι συνοδοί μάς χαμογελούν φιλικά. Όλοι είναι ένα χαμόγελο. Μεριμνούν για τις ανάγκες μας με ιδιαίτερη φροντίδα.

Είναι χαρούμενοι που είμαστε εκεί, εμείς η Ευρωπαϊκή ομάδα-που ως επί το πλείστον απαρτίζεται από καθηγητές και καθηγήτριες δευτεροβάθμιας, τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και εκπαίδευσης ενηλίκων. Οι ευρωπαϊκές συμπράξεις στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων Grundtvig ενθαρρύνουν τις διαπολιτισμικές επαφές. Και αυτό είναι καλό.

Οι Τούρκοι οικοδεσπότες είναι χαρούμενοι καθώς αυτοί από την πλευρά τους έχουν μια αποστολή να επιτελέσουν. «Καθένας από αυτούς είναι πρεσβευτής της πατρίδας τους» σχολιάζει η Φωτεινή δίπλα μου. Δεν ακούγεται άσχημο αυτό. Κάθε άλλο.

Οι ίδιοι αντιλαμβάνονται ως ιστορική ευθύνη την ξενάγησή μας στη χώρα. Καλούνται να ξεδιπλώσουν, μπροστά στο διερευνητικό μας βλέμμα, τα επιτεύγματα και τις ομορφιές, τουλάχιστον αυτά που οι ίδιοι κρίνουν ως τέτοια, της πατρίδας που τόσο ανάγκη έχουν να αγαπούν. Που τόσο υπερήφανοι νιώθουν για αυτήν. Που τόσο ανάγκη έχουν να εκτιμήσουμε ή έστω να συμπαθήσουμε κι εμείς.

Γνήσιο, ειλικρινές, αναβλύζων συναίσθημα σεβασμού. Το διέκρινες παντού.

Ακόμη και στις μπάρες τους για τα άτομα με κινητικά προβλήματα που απαντούν σε κωμοπόλεις πέρα από την Άγκυρα, προς τα Ασιατικά βάθη.

Η Τούρκικη σημαία υψώνεται παντού.

Αρκεί να κοιτάξεις ψηλά και τότε σίγουρα θα τη δεις, ως άλλο μεγάλο αδελφό, να σε ατενίζει.

Κι αν κρατήσεις το βλέμμα σου πεισματικά προσηλωμένο μπροστά τότε θα δεις μιαν άλλη εικόνα, τις γυναίκες με τις μαντίλες και τα καλυμμένα σώματα.

Αν πάλι κρατήσεις τα μάτια ερμητικά κλειστά, τότε θα ακούσεις. Τον Ιμάμη που πέντε φορές την ημέρα απλώνει τη φωνή του στα πέρατα. Ό,τι και να κάνεις θα σε καθηλώσει.

Οι Τούρκοι αγαπούν τη πατρίδα. Αγαπούν επίσης να βλέπουν καθημερινά τον αειθαλή εθνάρχη τους Κεμάλ Ατατούρκ. Τον πατέρα των Τούρκων. Ακόμη και στα παιχνίδια των λέιζερ στα νερά των συντριβανιών.

Ξάφνου όμως η εικόνα του Ταγίπ Ερντογάν προβάλλει μέσα από τα ύδατα, θαλερή, καθησυχαστική και σίγουρη.

Το κοινό χειροκροτεί.

Ο Ιμάμης προσεύχεται, οι γυναίκες δένουν τις μαντίλες τους με βιαστικές κινήσεις. Aλκοόλ δεν παίζει πουθενά παρά τις έντονες αποδοκιμασίες των Ευρωπαίων συνοδοιπόρων μας.

Οι Τούρκοι αγαπούν την πατρίδα τους και πίνουν τσάι. Υμνούν το τσάι. Επισημαίνουν, ανάμεσα σε δυο γουλιές, πως η χώρα τους καταλαμβάνει μετά τη Κίνα τη δεύτερη θέση σε ρυθμούς ανάπτυξης παγκοσμίως.

Βέβαια το γεγονός αυτό ουδόλως τους αποτρέπει από το να κοσμούν όλη την Άγκυρα με τα χειρότερα μνημεία-εμπνεύσεως σοσιαλιστικού ρεαλισμού- που έχω δει στη ζωή μου.

Η Άγκυρα εξαπλώνεται, η ανοικοδόμησή της μοιάζει φρενήρης και στις περισσότερες στροφές της διαδρομής σου θα συναπαντηθείς με κάποιο στρατόπεδο. Το στρατιωτικό κατεστημένο μπορεί να ξεδοντιάζεται όμως οι Terrorists, terrorists ελλοχεύουν.

Ωστόσο πέρα από την ελλειμματική τους παιδεία σε ό,τι αφορά την αισθητική( στην Ανατολία τουλάχιστον) και τη δημοκρατία, με τρόπο συστηματικό και ορθολογικό επενδύουν στο μέλλον. Η εκπαίδευση βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής τους καθώς ενισχύεται με κονδύλια και υποδομές. Οι παραγωγικές ανάγκες της χώρας συνδέονται με την εξειδίκευση και τα προγράμματα σπουδών.

Οι οικοδεσπότες μας, όντας εκπαιδευτικοί, αισθάνονται ότι συμμετέχουν σε μια ουσιαστική προσπάθεια.

Το βρίσκετε λίγο;

Για να αναλογιστούμε, προς στιγμή, πως αισθανόμαστε οι περισσότεροι εξ ημών στους εργασιακούς μας χώρους. Κι ας μη μιλήσουμε καλύτερα για επένδυση και εθνική προσπάθεια.

Έπειτα είναι και το άλλο. Στην πλειονότητά τους είναι σκανδαλωδώς νέοι.

Ο Διευθυντής του Τεχνικού Σχολείου Μέσης Εκπαίδευσης που συναντήσαμε είναι μόλις 37 χρονών. « Έχουμε πληθυσμιακά πολύ νεανικό μέσο όρο» μου εξηγεί ένας εκ των καθηγητών του σχολείου, που έκανα το λάθος να τον περάσω για μαθητή.

Ο ήλιος εμφανίζεται πίσω από τα σύννεφα στο Μαυσωλείο του Κεμάλ Ατατούρκ. Εικοσιτέσσερα ή εικοσιπέντε λιοντάρια στην είσοδό του αντιπροσωπεύουν τις φυλές που συνενώθηκαν υπό τον εθνάρχη για τη δημιουργία του Τουρκικού κράτους που αντικατέστησε τη διαλυμένη Οθωμανική αυτοκρατορία.

Η στρατιωτική φρουρά αποχωρεί με αργό και ενίοτε άτσαλο βηματισμό.

«Εκεί που ξεκινά ο στρατός η λογική τελειώνει» σχολιάζει ένας εκ των Τούρκων συνοδών.

Για στάσου λίγο. Τι γίνεται εδώ; Μόλις τώρα έκανε ένα σάλτο από τον πίνακα περνώντας ανέμελα στην αντίπερα όχθη;

Μπορεί και όχι. Μπορεί ο πίνακας να παραμένει σταθερός κι αυτός, ένα μέρος του, αναπόσπαστο. Ο πίνακας μέσα του ή και αντίστροφα. Μέσα στον πίνακα και έξω από αυτόν, στην αντίπερα όχθη.

Και αυτό καθώς κατανοεί – και τα πάντα γύρω του το επιβεβαιώνουν- ότι η ζωή δεν είναι nature morte (νεκρή φύση.)

Τότε σηκώνεται αργά από το χώμα, ξεσκονίζει το παντελόνι του, πετάει το όπλο και βαδίζει βιαστικά προς το μέλλον κοιτάζοντας το ρολόι του.

Σ’ ένα μέλλον όπου η λέξη πατρίδα αναβοσβήνει με φωτεινά γράμματα, όπου το εγώ γίνεται εμείς και η προσπάθεια συλλογική.

Κι εμείς, του 60 οι εκδρομείς;

*Η Κωνσταντίνα Ιωακειμίδου είναι δημοσιογράφος.

 

1 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. Fotini Sianou 20:59 13/08/2012

    Εξαιρετικό άρθρο. Πολύ μου άρεσε. Μπράβο Ντίνα. Φωτεινή

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.