ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΛΑΒΙΑΝΟΣ

Ώρες-ώρες έχω την αίσθηση ότι βρισκόμαστε σε τέτοια αποχαύνωση και αδράνεια που εν πλήρει επιγνώσει έχουμε αφήσει τα πράγματα στην τύχη τους όποια κι αν είναι αυτή, διότι σίγουρα... έχει ο Θεός. Δείχνουμε να επιμένουμε ότι όσα συμβαίνουν ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας, ένα κακό όνειρο είναι, θα περάσει... Έλα όμως που είναι η πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που δεν θα αλλάξει παρά μόνον αν το μαχαίρι μπει βαθειά στο κόκκαλο. Θα μου πείτε ποιός θα είναι αυτός που θα πάρει την πρωτοβουλία αφού το σύστημα ζει και βασιλεύει. Και το σύστημα δεν θα σκοτώσει φυσικά τους ανθρώπους του. Θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να διασώσει ό, τι είναι δυνατόν.

Οι πολιτικοί έχουν μία κακή συνήθεια. Να ερμηνεύουν αριθμούς και γεγονότα, κατά κανόνα, όπως τους βολεύει. Έτσι λοιπόν μετά τις εκλογές το κάθε κόμμα έπλασε το δικό του παραμύθι απευθυνόμενο σε πελάτες-οπαδούς. Το μόνο αντικειμενικό δεδομένο που υπήρξε – υπήρξαν κάποιοι απίθανοι που το αμφισβήτησαν κι αυτό -  ήταν ότι οι Έλληνες στην πλειονότητά τους θέλουν να παραμείνουν στην Ευρώπη και το ευρώ. Αυτό αποφασίζουν οι Έλληνες τουλάχιστον μέχρι σήμερα. Με απλά λόγια, δυστυχώς πρέπει να υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα στη χώρα μας, δεν θέλουν οι Έλληνες να γίνουν ούτε Σοβιετική Ένωση, ούτε Αλβανία του Χότζα, ούτε Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ούτε κάτι άλλο απομονωμένο ή πειραματικό.

Όμως συνήθως στη ζωή δεν μπορείς να έχεις την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Αποτελεί μάλλον εξαίρεση στον κανόνα όταν κάτι τέτοιο συμβεί. Λοιπόν, και δεν ασχολούμαι με τα σχόλια-ρεπορτάζ του «Spiegel» ότι το έλλειμμα έχει φθάσει τα 20 δισεκατομμύρια, όμως έχω το δικαίωμα να ασχοληθώ με την ελληνική πραγματικότητα, μπορεί κάποιος να μου πει ποιές είναι οι αλλαγές που έχουν συντελεσθεί τα τελευταία τρία χρόνια από τότε που τα μαύρα σύννεφα κάθισαν στον ουρανό της Αθήνας και δεν λένε να φύγουν; Τι είναι αυτό το μικρό το ελάχιστο που έχει αλλάξει προς το καλύτερο; Ποιές είναι οι πρωτοβουλίες που έχουν ληφθεί, ώστε ο Έλληνας να αλλάξει μυαλά και νοοτροπία, ώστε να πει «βρε παιδί μου ας μου τα παίρνουν, ας τα δίνω, τουλάχιστον έχω την τάδε παροχή».

Δουλεύει το δημόσιο; Βρίσκεις εύκολα άκρη στις δημόσιες υπηρεσίες; Υπάρχουν συγκοινωνίες; Περνούν στην ώρα τους τα λεωφορεία; Δουλεύουν τα Πανεπιστήμια; Τα παιδιά κάνουν απρόσκοπτα μάθημα; Κόβουν αποδείξεις στις ταβέρνες; Ο υδραυλικός τα παίρνει μαύρα ή άσπρα; Με τα ιδιαίτερα μαθήματα τι γίνεται; Κόβουν αποδείξεις οι καθηγητές; Ο χειρούργος καρδιολόγος που κάνει το by pass πως θα πληρωθεί; Ο δικηγόρος που θα αναλάβει την τάδε υπόθεση, θα κόψει απόδειξη; Ο μπογιατζής που θα αλλάξει χρώμα στον τοίχο έχει μαζί του Δελτίο Παροχής Υπηρεσιών; Ο ξυλουργός που θα κατασκευάσει τη βιβλιοθήκη πόσες φορές θα τονίσει «θέλετε και τον ΦΠΑ του 23%»; Όταν το ακούσει αυτό ο παραγγέλλων θα πει «ναι» ως οφείλει ή θα προτιμήσει να γλυτώσει τα επιπλέον χρήματα και θα πληρώσει στο τέλος του χρόνου και την εφορία του ξυλουργού; Στα δημόσια νοσοκομεία υπάρχουν κρεβάτια; Βρίσκεις αυτό που θέλεις χωρίς να χρησιμοποιήσεις τον ελληνικό παραδοσιακό τρόπο, το «μέσο»; Καλώ κάθε καλοπροαίρετο πολίτη να απαντήσει στα ερωτήματα αυτά.

Εύκολα λοιπόν γίνεται αντιληπτό γιατί ο κόσμος, εκείνοι που συναισθάνονται τα τεράστια προβλήματα και δεν έχουν διαμαρτυρηθεί ως τώρα, έχουν φθάσει επίσης στα όρια τους κι εκνευρίζονται. Δεν είναι δυνατόν να κόβεται μόνον ο μισθός του υπάλληλου και του συνταξιούχου. Δεν είναι δυνατόν να χάνει τη δουλειά του μόνον ο ιδιωτικός υπάλληλος. Δεν είναι δυνατόν να έχουν συμβεί όλα αυτά και ακόμη να ασχολούμαστε με ζητήματα «περίεργου» πλουτισμού πολιτικών.

Με τα θέματα αυτά πρέπει να τελειώνουμε. Τα οικονομικά των πολιτικών θα πρέπει να γίνουν φύλλο και φτερό. Η ανοχή στην κοινωνία έχει φθάσει στο μηδέν. Για διαφορετικούς λόγους. Κάποιοι, αναπολώντας περασμένα μεγαλεία, διαμαρτύρονται για ό,τι έχασαν και πασχίζουν να διατηρήσουν αλώβητο όλα αυτό το τέρας του δημοσίου πιστεύοντας ότι θα επιστρέψουν οι καλοί καιροί της μάσας και της ξάπλας. Κάποιοι άλλοι πάντως, οι οποίοι δεν φωνάζουν ακόμη, δεν ανέχονται να μη γίνεται καμία από τις δεκάδες, εκατοντάδες θα έλεγα μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν για να προχωρήσουμε ως κοινωνία στο μέλλον, μόνον και μόνον για να τις ελπίδες ψήφων στις επόμενες εκλογές. Δεν ανέχονται να μην υπάρχει στόχος, αν και έχει υποδειχθεί ξεκάθαρα μετά τις εκλογές.

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.