ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΑΓΓΟΥΡΙΔΗ

Αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι οι φαρμακοποιοί «τραβούν τα πράγματα στα άκρα», σχεδόν όλοι, απογοητευμένοι αλλά και απηυδισμένοι, δεν διστάζουν να πουν πως  η κυβέρνηση έχει εγκαταλείψει το χώρο της Υγείας και μαζί τους πολίτες-ασθενείς-ασφαλισμένους.

Έτσι, προκάλεσε μεγάλη απορία η δήλωση του Α. Λυκουρέντζου από την Αριστοτέλους πως, θέση της πολιτικής ηγεσίας ου Υπουργείου, «οι υπηρεσίες υγείας να διατηρηθούν στο υψηλό επίπεδο στο οποίο σήμερα παρέχονται». Όλοι όσοι έχουν μπλέξει στον κυκεώνα του ΕΟΠΥΥ το τελευταίο διάστημα, αλλά κυρίως όσοι έχουν βρεθεί σε δημόσιο νοσοκομείο, αναρωτιούνταν  σε ποιες υπηρεσίες υψηλού επιπέδου αναφερόταν ο κ. Λυκουρέντζος. Και κάπου εκεί άρχιζαν να μου διηγούνται ιστορίες καθημερινής τρέλας.

Τα εξωτερικά ιατρεία εφημερευόντων νοσοκομείων, ιδιαιτέρως των μεγάλων όπως του Ευαγγελισμού και της Νίκαιας, εδώ και μήνες χαρακτηρίζονται από χάος. Γιατροί που πηγαίνουν  ακατάπαυστα από τον έναν ασθενή στον άλλο, νοσηλευτές που πασχίζουν να καλύψουν τις ανάγκες, ενώ οι ελάχιστοι τραυματιοφορείς τρέχουν μαραθώνιους σε ταχύτητες σπριντ , μεταφέροντας ασθενείς από τα ιατρεία, στα εργαστήρια, στους θαλάμους. Συχνά, το ρόλο των τραυματιοφορέων αναλαμβάνουν οι συγγενείς, ώστε να μεταφερθούν γρηγορότερα οι δικοί τους άνθρωποι, ενώ ευρηματικοί χρειάζονται να γίνουν οι εργαζόμενοι για να καλύψουν τις ελλείψεις σε βασικά υλικά.

Γνωστή μου μού  περιέγραφε πως, όταν χρειάστηκε να μεταφέρει την κόρη της σε ένα από τα νοσοκομεία Παίδων, κατέληξε να περιμένει από τις 9 το πρωί έως τις 3 το μεσημέρι μέχρι να τη δει γιατρός. Εκεί νοσηλεύτρια της ανέφερε πως έχουν τελειώσει ακόμα και τα ειδικά δοχεία μιας χρήσεων για τον εμετό. Μητέρα φίλης νοσηλεύτηκε πρόσφατα σε κεντρικό νοσοκομείο όπου στον τοίχο υπήρχε μια τεράστια τρύπα, ενώ με δυσκολία μπορούσε να κινηθεί φορείο μέσα στο θάλαμο. Στη Χίο ζητήθηκε από τραυματία με σπασμένο χέρι να αγοράσει το γύψο και τα υπόλοιπα απαραίτητα για το δέσιμο του άκρου της από το φαρμακείο, ενώ θα θυμάστε τις καταγγελίες των γιατρών , οι οποίοι αναγκάστηκαν να ζητούν ταινίες μέτρησης σακχάρου από διαβητικούς ασθενείς για να μετρήσουν τα επίπεδα σακχάρου σε άλλου ασθενείς.

Και αν αυτές είναι ιστορίες που ανταλλάσουμε μεταξύ μας, σε καθημερινή βάση, και μπορεί να κρύβουν ή κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν ότι κρύβουν τάσεις υπερβολής, τα προβλήματα και εμπόδια που έχουν να αντιμετωπίσουν, στη δική τους καθημερινότητα, οι ασθενείς και οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία είναι αντικειμενικά και πραγματικά.

Η μόνη, λοιπόν, προφανής απάντηση στις απορίες γύρω από τη δήλωση του κ. Λυκουρέντζου είναι πως, το όποιο επίπεδο στις υπηρεσίες υγείας διατηρείται χάρη στην ευαισθησία, την αυταπάρνηση, τις αντοχές και την υπομονή των γιατρών, των νοσηλευτών και όλων των εργαζόμενων στα νοσοκομεία. Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα γίνει όταν θα εξαντληθούν η υπομονή και οι αντοχές, τα αποθέματα των οποίων, όπως λένε οι λειτουργοί της υγείας, έχουν αρχίσει ήδη να μειώνονται.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.