ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Μεσαίωνας…

Η περίοδος των Σκοτεινών Αιώνων. Θρησκευτικός και φυλετικός φανατισμός, οπισθοδρόμηση, στο Δυτικό κομμάτι της τεράστιας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα προβλήματα επιβίωσης και η οικονομική εξαθλίωση δεν αφήνουν περιθώρια να  μορφωθούν οι υπήκοοι. Βασιλείς και ηγεμονίσκοι μετά από πολλούς πολέμους. Τσαρλατάνοι, δημαγωγοί, ψευδοπροφήτες, μεγαλειότατες θρησκόληπτοι, απαγορεύσεις. Κυνήγι μαγισσών, της επιστήμης, του διαφορετικού, απομόνωση μεγάλων ομάδων, όπως των Εβραίων η λεπρών και διωγμοί. Πολλοί διωγμοί. Αρρώστιες –φάρμακα δεν υπήρχαν- και ο λαός να πεθαίνει. Λίγοι πλούσιοι κλεισμένοι στα κάστρα να γίνονται μονάρχες βασισμένοι στο φόβο, τον εκβιασμό, την χειραγώγηση. Ευτυχώς για την προπαγάνδα δεν υπήρχε η τηλεόραση, υπήρχαν όμως τα μοναστήρια, όπου οι ευγενείς μοναχοί, που ανελάμβαναν να στηρίξουν με κάθε μέσο εκφοβισμού τους βασιλείς και ηγεμόνες. Δουλοπαροικία, δουλεμπόριο, πείνα, λοιμός, πανώλη, συμμορίες, εγκληματικότητα. Με μικρές μικρούλες εξαιρέσεις, δεν είναι μεσαίωνας αυτός γύρω μας;

Στους πορτοκαλεώνες της Αργολίδας, η ΕΛΑΣ εξάρθρωσε σπείρα που παρέσυρε με ψεύτικες υποσχέσεις Ρουμάνους, που αναζητούσαν δουλειά στην Ελλάδα και ανάγκαζαν τα θύματα να εργάζονται αμισθί στη συλλογή πορτοκαλιών και να μένουν σε στάβλο, πληρώνοντας μάλιστα 50 ευρώ ως ενοίκιο.  41 άνθρωποι βρέθηκαν σε ξένο τόπο με τα διαβατήρια τους να αρπάζονται.  Φυσικά απλήρωτοι, τα πάμε!

30.000 οικογένειες κάθε μηνά μένουν χωρίς ρεύμα, μιας η ΔΕΗ (η ελληνική, η δίκια μας), τους κόβει το ρεύμα! 860.000 Έλληνες στάθηκαν στην ουρά για πάρουν τρόφιμα, φακές, μακαρόνια, ρύζια. Στους δρόμους της Αθηνάς, απλωμένα χεριά και χαρτόνια να γράφουν «ΠΕΙΝΑΩ». Στα πεζοδρόμια ύπνος. Πιο κάτω τα πρεζάκια, να αποφεύγουν το φως και να σέρνονται πέρα απ την Ομόνοια σαν στοιχειά. Σελίδες να στήνονται στο διαδίκτυο για οργανωμένους που με χαρά πρεσβεύουν: «θάνατος στα αδέσποτα». Μέρα παρά μέρα πιάνεται και κάποιος –υπεράνω υποψίας- με υλικό παιδικής πορνογραφίας, κάθε φορά και πιο άγριο, πιο απεχθές, περισσότερο βίαιο. 1.500.000 άνεργοι. 2.600 αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους. Οι Νιγηριανές ιερόδουλες που επιλέγουν αυτό το επάγγελμα διότι τις φοβίζουν με μάγια, προσφέρουν σεξ με πέντε (5), ευρώ. Στο Χυτήριο το Κόρπους Κρίστι τελικά κατέβηκε. Οι υψωμένοι σταυροί στο όνομα ακήρυχτου θρησκευτικού πολέμου με μένος ανάμεσα σε Ορθόδοξους και Ορθοδόξους –ούτε καν Αρείους, Μονοφυσίτες δεν είχαμε εύκαιρους.  Στο όνομα του αληθινού Θεού (του δικού μας, του Έλληνα και αντρούκλα πάντα) και κάπου διάβαζα σημαντικής ηθοποιού την άποψη να λέει, πως ««Αν σας βρίζανε τη μάνα σας, θα θυμώνατε; Για κάποιους η θρησκεία είναι η μάνα τους. Τι πράγματα είναι αυτά; Δεν είχαν άλλο θέμα να ασχοληθούν; Και εγώ θα θύμωνα πάρα πολύ. Αυτό ας σκεφτούν όλοι όσοι μιλάνε για ελευθερία του λόγου. Μπορώ εγώ να τους βρίσω τη μάνα; Τι θα πει η τέχνη λογοκρίνεται; Τέχνη είναι αυτό; Όλα τέχνη τα λέμε πλέον σήμερα». Δε λέω τ όνομα της ηθοποιού γιατί τη σέβομαι πολύ για να τονίσω μια πολύ αστόχαστη στιγμή της, που δεν μπορεί, δε την πιστεύει! Στην τηλεόραση όταν ως μοναχοί δεν διατρανώνουν το τέλος του κόσμου που έρχεται εκτός ευρώ (άστα μεγάλε! Έχει έρθει ήδη, στο στούντιο απλά δεν έφτασε), κάνουν σα να μη συμβαίνει τίποτα, ευτυχισμένοι, χαρούμενοι και αυτό το λένε διασκέδαση τον πνευματικό ακρωτηριασμό και την σάχλα.

Οι πολιτικοί, τσιράκια των ξένων φύλλων που έχουν ήδη περάσει την Κερκόπορτα, ηγεμονίσκοι – τσιρκολάνοι, απροκάλυπτοι, ξετσίπωτοι και χωρίς αρχές παρά μόνο αυτές της διαφύλαξης της προσωπικής τους ηγεμονίας, δίνουν ρεσιτάλ χυδαιότητας. Άλλος στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό ούρλιαζε σε όποιον άνοιγε το στόμα του για να αντιδράσει στα λεγόμενά του να μη μιλάει, ακόμα και όταν ο ίδιος έλεγε πως θα κάνει έφοδο στα σχολεία και στα νηπιαγωγεία, για να διώξει τους μετανάστες μαθητές από τη χώρα.  Ένας άλλος ούρλιαζε στους πολιτικούς του αντίπαλους «νενέκοι, θα έρθει η Νέμεσίς σας». Ο πολύ σημαντικός πλειστάκις εκλεγμένος πολίτικος ειρωνευόταν τον ομοϊδεάτη του φωνάζοντας του, στην αίθουσα της Βουλής,  πως «σε άκουσα το πρωί που βγήκες στον Χατζηνικολάου να του γλείψεις τον π…  Έλα να γλείψεις τον δικό μου, είναι καλύτερος».

Στα νοσοκομεία πηγαίνουν στις εφημερίες άστεγοι μπας και εξασφαλίσουν ζεστασιά, ένα μέρος για ύπνο και ένα πιάτο φαΐ. Αρχίζει πάλι η απεργία των φαρμακοποιών και θα μείνουμε χωρίς φάρμακα. Για την μόρφωση των παιδιών μας, πώς να πολυνιαστείς όταν κυρίως σκοτώνεσαι να μη σου κόψουν τη ΔΕΗ και να χουνε φαΐ να φανέ; Για ζέστη ούτε κουβέντα! Το πετρέλαιο εκτιμάται σα χρυσός. Είπα χρυσός και θυμήθηκα πως σε κάθε γειτονία έχει Τροία τουλάχιστον καταστήματα «Αγοράζω χρυσό τοις μετρητοίς». Έκανε έλεγχο λέει, το ΣΔΟΕ και έφυγαν με γιωταχή τόνοι χρυσού προς τα σύνορα. Μετακινήσεις Ελλήνων. Απ τις πόλεις στα χωριά. Απ τα Πανεπιστήμια σε δουλειές στο εξωτερικό. Ίσως και για μας να ύπαρχε κάπου εκεί έξω, ελπίδα. Η μήπως έχει παντού πορτοκαλεώνες, στάβλους για ύπνο και δουλεία;

Καμία φορά, τα βλέπω όλα μαύρα (σχεδόν όλες τις φόρες, εδώ που τα λέμε), δεν αναγνωρίζω όλο αυτό γύρω, το σκοτάδι. Λέω να πάρω ισχυρά αντικαταθλιπτικά αλλά συνήθως απεργούν ή τα φαρμακεία ή οι γιατροί και χωρίς συνταγή δεν δίνονται. Η μήπως να προσπαθήσω να δω τη κατάσταση με την αισιοδοξία των τρέιλερ του ΑΝΤ1; «Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή, δεν είναι πράγματα» και δείχνει ένα κοριτσάκι να χορεύει με τις κάλτσες πάνω στα πόδια του μπαμπά της (σ.σ: εγώ σε όλο αυτό, επειδή είναι προχωρημένη η κατάσταση μου, σκέφτομαι πως μεγάλωσε το πόδι του παιδιού και ο μπαμπάς δεν είχε να του πάρει παπούτσια γιατί είναι απολυμένος).

Θα θελα να καθόμουν σε μια γωνίτσα, ήσυχη, χωρίς να ανασάνω καν και αυτό όλο να περάσει! Μετά λέω και άλλοι έζησαν έτσι. Πως το λέει η Σόνια, στο τέλος του Θείου Βάνια, του Τσέχωφ, μες στην απελπισία της και ας την περίμενε και κοτζάμ Οκτωβριανή Επανάσταση μετά;

«Τι να κάνουμε; Πρέπει να ζήσουμε!... Θα ζήσουμε, θείε Βάνια! Θα ζήσουμε πολλές-πολλές μέρες αράδα κι ατέλειωτα βράδια. Θα υποφέρουμε υπομονετικά τις δοκιμασίες που μας στέλνει η μοίρα. Θα δουλεύουμε υπομονετικά τις δοκιμασίες που μας στέλνει η μοίρα. Θα δουλεύουμε για τους άλλους και τώρα και στα γερατειά μας - χωρίς ξεκούραση. Κι όταν έρθει η ώρα μας, θα πεθάνουμε ήσυχα-ήσυχα, χωρίς κανένα παράπονο. Κι εκεί, πέρα απ' τον τάφο μας, θα πούμε πως υποφέραμε, πως κλάψαμε, πως η ζωή μας πίκρανε, κι ο Θεός θα μας σπλαχνιστεί. Και τότε κι εγώ κι εσύ, θείε μου αγαπημένε, θα δούμε τη ζωή φωτεινή, χαρούμενη, ωραία. Θα χαιρόμαστε τότε και θα κοιτάζουμε πίσω τα τωρινά μας βάσανα και τις πίκρες με καλοσύνη, με χαμόγελο - και θ' αναπαυτούμε. Έχω πίστη, θείε μου. Πιστεύω θερμά, με πάθος! Θ' αναπαυτούμε! Θ' αναπαυτούμε! Θ' ακούμε τους αγγέλους. Θα δούμε όλο τον ουρανό φωτισμένο με αστέρια σα διαμάντια. Θα δούμε πως όλη μας η κακία εδώ κάτω στη γη, όλα μας τα πάθη, όλοι μας οι πόνοι, θα αφανιστούνε μέσα στο έλεος που θα πλημμυρίσει όλο τον κόσμο. Και η ζωή μας θα γίνει ήρεμη, τρυφερή, γλυκιά, σα χάδι. Πιστεύω!... Φτωχέ μου, θείε Βάνια, κλαις... Δε γνώρισες στη ζωή σου χαρές. Όμως περίμενε, θείε Βάνια, περίμενε... Θ' αναπαυτούμε. Θ' αναπαυτούμε»!...

Ωραίες λέξεις! Πιθανόν αληθινές, αλλά πρέπει να πεθάνουμε για να αναπαυτούμε, θείε Τσέχωφ; Δε γίνεται να το πιέσουμε να έρθει η Αναγέννηση λίγο πιο νωρίς, σε τούτον τον Μεσαίωνα;

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.