Η συμπλήρωση 40 χρόνων από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ, θα δώσει την ευκαιρία, για μια ακόμη φορά, να γραφούν σελίδες για την ιστορική διαδρομή του κινήματος που άλλαξε την μορφή της χώρας και ενέπνευσε και καθοδήγησε τις λαϊκές της δυνάμεις.

Είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικό να μπορείς να «διαβάσεις» το σήμερα του άλλοτε κραταιού κινήματος μέσα από αυτή την πορεία. Ταυτόχρονα η εξέλιξη αποτελεί ένα σημαντικό μάθημα για τον τρόπο αλλά και τους λόγους που οδηγούν στην απαξίωση ενός πολιτικού φορέα όταν αυτός μεταλλάσσεται σε κάτι διαφορετικό, όταν εγκαταλείπει αρχές και αξίες και απομακρύνεται από τις βασικές του διακηρύξεις.

Δε ζούμε σήμερα τις ημέρες ενός «ιστορικού συμβιβασμού» αλλά αυτές μιας μεγάλης πολιτικής προδοσίας.

Το ΠΑΣΟΚ των μεγάλων αλλαγών και των οραμάτων, μετατράπηκε σε ενεργούμενο μιας σκληρά συντηρητικής πολιτικής πρακτικής και πολιτικό «εχθρό» των κοινωνικών δυνάμεων, τις οποίες εξέφρασε, στήριξε και έβγαλε στο προσκήνιο.

Το ΠΑΣΟΚ της Εθνικής Ανεξαρτησίας μετατράπηκε σε συνοδοιπόρο της πιο εξαρτημένης λογικής και πρακτικής, που μετέτρεψε τη χώρα σε προτεκτοράτο ξένων συμφερόντων και που υποθήκευσε το μέλλον της για πάντα.

Το ΠΑΣΟΚ της Κοινωνικής Δικαιοσύνης, των ανθρώπινων συντάξεων και μισθών, των αλλαγών στον εργασιακό τομέα, μετατράπηκε σε παρακολούθημα και συνένοχο της διάλυσης κάθε κοινωνικής κατάκτησης,  σε συνένοχο της φτώχειας και της αφαίμαξης κάθε οικονομικής δυνατότητας του φτωχού και μεσαίου Έλληνα. Καθοδηγεί , μαζί με τους κυβερνητικούς του εταίρους, την πορεία «βαλκανοποίησης» της χώρας, κρυμμένο πίσω από βαθειά συντηρητικά ιδεολογήματα περί «κανονικότητας», ξεχνώντας πως το κανονικό για έναν προοδευτικό πολιτικό φορέα δεν μπορεί να είναι ξένο με το κοινωνικά δίκαιο.

Το ΠΑΣΟΚ της Δημοκρατίας και της λαϊκής συμμετοχής μετεξελίχθηκε σε δήμιό τους, σε υποστηρικτή μιας διακυβέρνησης  με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, γελοιοποίησης των όποιων δημοκρατικών διαδικασιών, εξυπηρέτησης συγκεκριμένων μεγαλο-συμφερόντων και διάλυσης – κατ’ εντολήν τρίτων – κάθε θεσμού λαϊκής συμμετοχής και δημοκρατικής έκφρασης.

Το ΠΑΣΟΚ της Κοινωνίας είναι πια ένα «αδειανό πουκάμισο», ένας γραφειοκρατικός μηχανισμός που ζει σαν παράσιτο αυτής της εξουσίας, χωρίς οργανώσεις, χωρίς εσωτερικές διαδικασίες, χωρίς παραγωγή πολιτικής, χωρίς στρατηγική, χωρίς κοινωνικούς συμμάχους και άρα χωρίς πολιτικό μέλλον.

Πίσω από το σημερινό «ΠΑΣΟΚ» όμως υπάρχει μια ολόκληρη ιστορία αγώνων και προσφοράς που κρατιέται ζωντανή στη μνήμη χιλιάδων απλών αγωνιστών, χιλιάδων πρώην μελών του, που κουράστηκαν να παρακολουθούν την επιταχυνόμενη διάλυση και απαξίωση του. Που οργίζονται με την προδοσία της σημερινής του ηγεσίας. Που αδυνατούν να κατανοήσουν το λόγο της νεοσυντηρητικής του μετάλλαξης.

Που ζητούν και απαιτούν τον επανακαθορισμό της πολιτικής και ιστορικής του διαδρομής, που ζητούν την προσωπική τους δικαίωση μέσα από νέες κοινωνικές κατακτήσεις, όσο τα οράματα και οι αξίες για τις οποίες στρατεύτηκαν, πάλεψαν και προσέφεραν παραμένουν ζωντανά και επίκαιρα.

Η ανασύσταση της μεγάλης δημοκρατικής και σοσιαλιστικής παράταξης αποτελεί προτεραιότητα για το λαό μας, την κοινωνία και τη χώρα.

Μια παράταξη, που με τη συνέπεια των λόγων και των έργων της, θα διεκδικήσει την ιστορική συνέχεια της μεγάλης Αλλαγής και θα αποκαταστήσει τη χαμένη τιμή  του κινήματος που σημάδεψε τη μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας μας.

Όσο οι σημερινοί καταληψίες της Χαριλάου Τρικούπη θα προσπαθούν να κρυφτούν στον ίσκιο μιας ξεραμένης ΕΛΙΑΣ, όσο θα αναζητούν τρόπους πολιτικής επιβίωσης, σερνόμενοι σε ολοένα και πιο συντηρητικές θέσεις και πρακτικές, όσο θα εξυμνούν τον «Σαμαρισμό» και θα εξορκίζουν το Σοσιαλισμό, εμείς μπορούμε να ξαναφέρουμε στο προσκήνιο τις πραγματικές αξίες μιας άλλης κοινωνίας, μιας άλλης δημοκρατικής χώρας, ενός κυρίαρχου και νικηφόρου λαού.

Και θα το κάνουμε! Μαζί με το λαό, για το λαό.