ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Στο ίδιο έργο θεατές

Για τέταρτη φορά μέσα σε 2,5 χρόνια ( από τον Μάιο του 2012) οι έλληνες ψηφοφόροι πηγαίνουν στην κάλπη για να επιλέξουν “μνημόνιο η αντιμνημόνιο”.

Ίδιο δίλημμα, ίδια επιχειρήματα, ίδιοι πάνω κάτω οι πρωταγωνιστές στους ίδιους η παραπλήσιους ρόλους, ίδιο το έργο, ίδιοι και οι θεατές. Μένει μόνο να δούμε αν αυτή τη φορά το τέλος θα γραφεί διαφορετικά, αν δηλαδή το χειροκρότημα θα το πάρει άλλος. Επιπλέον εξακολουθεί να ισχύει και σήμερα το έλλειμμα εμπιστοσύνης στα κόμματα και γενικότερα στο πολιτικό σύστημα ενώ η οργή, ο θυμός και ο φόβος δεν έχουν εγκαταλείψει ακόμα τους ψηφοφόρους και εξακολουθούν, να επηρεάζουν την εκλογική τους συμπεριφορά.

Μέσα στο χρόνια της κρίσης το κριτήριο των πολιτικών – ιδεολογικών διαφορών των κομμάτων που καθόριζε εν πολλοίς την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών τα προηγούμενα χρόνια έχει υποχωρήσει μπροστά στο “μνημόνιο – αντιμνημόνιο”.

Παράλληλα οι κομματικοί δεσμοί και οι κομματικές γραμμές έχουν χαλαρώσει και σε μερικές περιπτώσεις έχουν σπάσει με αποτέλεσμα να διασπασθούν κόμματα όπως η Ν.Δ από την μήτρα της οποίας δημιουργήθηκαν οι αντιμνημονιακοί ΑΝΕΛ, να συνεργασθούν στην κυβέρνηση οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι της μεταπολίτευσης Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ, να αφανισθεί το δεύτερο, να συνεργασθεί κόμμα της αριστεράς (ΔΗΜΑΡ) με τη Ν.Δ σε κυβερνητικό επίπεδο, να διεκδικεί σήμερα την εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ στηριζόμενο κυρίως από ψηφοφόρους του πάλαι ποτέ μεσαίου η κεντρώου χώρου, που ουδεμία σχέση είχαν η έχουν με την αριστερά.

Ολα τα παραπάνω έχουν οδηγήσει στην αποιδεολογικοποίηση της πολιτικής και της εκλογικής συμπεριφοράς με αποτέλεσμα να ιδρύονται το ένα μετά το άλλο μικρά κόμματα χωρίς λόγο και να πληθαίνουν οι γυρολόγοι και οι τυχοδιώκτες της πολιτικής, που αλλάζουν κόμματα σαν τα πουκάμισα. Η περίπτωση του Βασιλη Οικονόμου είναι η πιο χαρακτηριστική αυτής της κατηγορίας των πολιτικών που ανέδειξε η κρίση των τελευταίων ετών. Η κρίση έδωσε την ευκαιρία να βρουν στασίδι στη Βουλή βουλευτές χαμηλού επιπέδου, απολιτίκ, μετριότητες, καριερίστες, ανερμάτιστοι υποψήφιοι σωτήρες, σιωπηλοί – άβουλοι χειροκροτητές και ψηφοφόροι των κομματικών επιλογών.

Μέσα σε αυτό το κλίμα θα γίνουν οι εκλογές της 25ης Ιανουαρίου. Και μέσα στο ίδιο κλίμα ίσως χρειασθεί, να ξαναγίνουν στις αρχές Μαρτίου αν δεν σχηματισθεί κυβέρνηση αυτοδύναμη η συνεργασίας.

Η χώρα αναγκαστικά λόγω των εκλογών βρίσκεται σε ένα μεταβατικό στάδιο. Αναπόφευκτο όχι όμως και επικίνδυνο για την πολιτική σταθερότητα και την οικονομία, όσο κι αν ο χρόνος σε τούτη την φάση είναι χρήμα. Αυτό το μεταβατικό στάδιο χαρακτηρίζεται από μία πρωτοφανή πόλωση, την οποία καλλιεργούν και τα δύο κόμματα που διεκδικούν τη νίκη.

Αποτέλεσμα αυτής της πόλωσης είναι να διαμορφώνεται αργά αλλά σταθερά ένας νέος ισχυρός δικομματισμός και να συρρικνώνονται τα υπόλοιπα κόμματα. Αναμενόμενο δεδομένου ότι αρκετά απο τα κόμματα, που υπάρχουν σήμερα και κινούνται δημοσκοπικά λίγο πανω η λίγο κάτω απο το 3% αναφέρονται επι της ουσίας στον ίδιο χώρο χωρίς ουσιαστικές πολιτικές διαφορές (π.χ ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΠΟΤΑΜΙ, ΚΙΝΗΜΑ).

Η Ν.Δ και ο ΣΥΡΙΖΑ δίνουν των υπέρ πάντων αγώνα γιατί ξέρουν πως όποιος χάσει αυτή τη φορά χάνεται.

Κι αυτό ισχύει κυρίως για τον ΣΥΡΙΖΑ, που ξέρει πολύ καλά πως αν χάσει ίσως να μην έχει άλλη τόσο μεγάλη ευκαιρία.

Κι αυτό γιατί θα κερδίσουν χρόνο οι μικρότεροι αντίπαλοί του κυρίως εκείνοι, που αναφέρονται στο χώρο της κεντροαριστεράς, να αναδιοργανωθούν, να συσπειρωθούν και να αποτελέσουν στο μέλλον μια υπολογίσιμη δύναμη, που θα μπορεί να διεκδικεί με αξιώσεις όσα θεωρει ότι της ανήκουν.

[email protected]

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.