Της Άννας Λυδάκη

«Κάθε στιγμή είναι κείμενο για μετάφραση», σημείωνε ο Κωστής Παπαγιώργης. Γνωρίζοντας, όμως, ο ίδιος πολύ καλά από μεταφράσεις διαπίστωνε τις δυσκολίες τους, καθώς συμβαίνει «κάτι απροσδιόριστο, ίσως το πνευματικό του σώμα [του έργου], παραμένει στην πατρίδα του και αρνείται να μεταναστεύσει», έγραφε.

Κάπως έτσι δεν είναι εύκολο να «μεταφραστούν» και οι στιγμές, οι ώρες που περάσαμε το βράδυ της Κυριακής, 13.9.2015, στο κατάμεστο από φίλους θέατρο της Ρεματιάς Χαλανδρίου. Τα μάτια της Ράνιας, η σιωπή του Θανάση,  η αγωνία της Ελένης για να είναι όλα τέλεια, οι φίλοι, που πολλοί από αυτούς είχαν να βρεθούν από τον Μάρτη του 2014, τότε που έφυγε ο Κωστής, τα τραγούδια των Ν. Ξυδάκη, Μ. Τανάγρη, Ά. Παπαδημητρίου και Φ. Δεληβοριά, οι δικές μας φωνές που τους συνόδευαν σιγανά, τα λόγια του Μ. Γκανά, ο Κωστής, οιονεί παρών στη μεγάλη οθόνη πίσω από την ορχήστρα, μάς στιγμάτισαν, αλλά οι στιγμές αυτές δεν περιγράφονται, δεν «μεταφράζονται», δεν «μεταναστεύουν». Παραμένουν στη μέσα «πατρίδα» του καθενός.

Ήταν μια συναυλία – αφιέρωμα στη μνήμη του Κωστή Παπαγιώργη και οπωσδήποτε τίποτα καλύτερο δεν θα μπορούσε να γίνει για τον Κωστή που αγαπούσε τα τραγούδια. Εκτιμούσε τον καλό στίχο και τη μαστοριά του μουσικού που ήξερε να συναρμολογεί όμορφα τα λόγια με τη μελωδία.

Τον θυμάμαι να τραγουδάει και να νιώθει το τραγούδι. Θυμάμαι τα τσακίσματα της φωνής του, άλλοτε δυνατά με πάθος και άλλοτε χαμηλόφωνα, ψιθυριστά, μέσα από τα δόντια του, όταν έκανε ταυτόχρονα κάποια δουλειά. Τραγούδια από όλα τα είδη, από ελαφρά μέχρι σκυλάδικα, τραγούδια που μιλούσαν για τους καημούς του έρωτα, για αποχωρισμούς και πίκρες, αλλά και τραγούδια χαβαλεδιάρικα, «της ξεφτίλας», όπως έλεγε, που τα τραγουδούσε με κέφι θαυμάζοντας τα «σκέρτσα», το ευφάνταστο και την ευφυία του στιχουργού.

«Το τραγούδι, καθώς το τραγουδάς, σε κάνει πρωταγωνιστή ενός δράματος σε μικρογραφία», σημείωνε. Έτσι είναι, πράγματι. Με τα λόγια των τραγουδιών εκφράζουμε δικά μας συναισθήματα. Όμως, το βράδυ της Κυριακής, καθώς τραγουδούσαμε τα τραγούδια που αγαπούσε ο Κωστής, πρωταγωνιστής ήταν εκείνος. Τον νιώθαμε να τραγουδάει μαζί μας, «ακούγαμε» τη φωνή του, «βλέπαμε» το παιχνιδιάρικο ή το σοβαρό –ανάλογα με τον στίχο- ύφος του και πίσω από αυτό διακρίναμε τη διεισδυτική ματιά του στα κατάβαθα της ψυχής.

• Ετικέτες: 
• Θέατρο Ρεματιάς
• Κωστής Παπαγιώργης
• συναυλία