Παρατηρώντας ότι λόγοι κομματικού ‘πατριωτισμού’ ή αδυναμίας να ξεπεραστεί η στενή ερμηνευτική δυνατότητα του καθενός, οδηγούν στο να ζει ο καθένας ‘στον δικό του κόσμο’, υποστηρίζοντάς τον επίμονα, ο πρώην υπουργός της κυβέρνησης Παπανδρέου, τονίζει ότι η αυτή η πολιτική παραλληλία δεν οδηγεί πουθενά. Θα περίμενε κανείς –λέει- ανατρέχοντας τα χρόνια της κρίσης να έχουμεγίνει πιο διαλλακτικοί στις κρίσεις και τη δράση μας.

«Πλέον έχουν κυβερνήσει όλοι, τα κατά καιρούς ψευτοδιλήμματα έχουν επιτελέσει το ρόλο τους ως οχήματα ανόδου στην εξουσία, οι συνωμοσιολογίες και οι μύθοι στέρεψαν πλέον αφού έκαναν τη δουλειά τους»,σημειώνει, τονίζοντας ότι θα έπρεπε η Ελλάδα να αναπτύσσει μια πρωτόγνωρη δυναμική, δεδομένης της πρωτόγνωρης για αυτή πυκνής εναλλαγής στην εξουσία όλων των πολιτικών δυνάμεων από τη Δεξιά ως την Αριστερά σε τόσο λίγο χρόνο, σε διάφορες μορφές και κυρίως με συνεργασίες που μέχρι πριν λίγα χρόνια θα ακουγόταν μόνον ως ανεκδοτολογικές .

Περιγράφοντας σε λίγα λόγια την ιστορία από το 2009, οπότε ο Γιώργος Παπανδρέου ανέλαβε από τον Κώστα Καραμανλή «μια χώρα στην ουσία χρεοκοπημένη, με τεράστιο έλλειμμα αλλά και χρέος», όπως λέει, έκανε εν γνώσει των συνεπειών για τον ίδιο την επιλογή να μην την παραδώσει στον επόμενο για να σωθεί ο ίδιος, προκάλεσε τη δημιουργία ευρωπαικού μηχανισμού με τη συμμετοχή του ΔΝΤ, πρωτοφανή μηχανισμό για ένα πρωτοφανές σε ύψος δάνειο. Και φυσικά με δύσκολους όρους. Πήρε το βάρος να παραδώσει στην οικουμενική Παπαδήμου, θυμίζει, αφού πρώτα αποφασίστηκε με τους δανειστές το κούρεμα του χρέους κατά 110 δισεκατομμύρια ευρώ περίπου. Η οικουμενική, με συμμετοχή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ διεκπεραίωσε το κούρεμα, έστω και με καθυστέρηση σε άλλες μεταρρυθμίσεις που ήδη είχαν ξεκινήσει. «Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και ολίγον ΔΗΜΑΡ με δεξιά κυρίως χαρακτηριστικά άσκησης της εξουσίας συνήψε δεύτερο μνημόνιο, προχωρώντας το πρόγραμμα μέχρι να ανακαλύψει μετά τις ευρωεκλογές και υπό το φόβο του ΣΥΡΙΖΑτον "αντιτροικανικό" της εαυτό και δυστυχώς να μην κλείσει το δεύτερο μνημόνιο μέχρι τον Δεκέμβριο του 2014 όπως είχε υποχρέωση , για να αφήσει και στον μέχρι τότε αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ την "βρώμικη δουλειά" του συμβιβασμού με τους δανειστές και την πραγματικότητα», συνεχίζει, για να καταλήξει στους επτά μήνες κυβέρνησης με μεγάλες εγγενείς αντιφάσεις που δεν κατάφερε να τραβήξει τη χώρα σε κανέναν δρόμο, και βεβαίως το σήμερα, οπότε έχουν αμβλυνθεί κατά τον ίδιο οι αντιθέσεις και έχει λειανθεί η οργή των πολιτών.

«Τώρα που οι"αγαναχτισμένοι" ανέβηκαν τα σκαλιά , θα περιμέναμε να υπάρχει αυτή η δυναμική που απαιτούν οι καιροί για την Ελλάδα. Τώρα που η έννοια της αδράνειας πολιτικών και πολιτών θα έπρεπε να είναι άγνωστη, τώρα που οι συναινέσεις δίνονται ανέλπιστα στην κυβέρνηση και οι όποιες αντιδράσεις παραμένουν στην βαριά περίπτωση ως ευφυολογήματα στα κοινωνικά δίκτυα, ακόμη και με τις ουρές στα ΑΤΜ απόλυτα πειθαρχημένες, τώρα θα ήταν ευκαιρία η μεν κυβέρνηση να προσκαλέσει, οι δε άλλες πολιτικές δυνάμεις να προσφέρουν προτάσεις σοβαρές», λέει, καλώντας ουσιαστικά τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου να δείξουν τη δέουσα υπευθυνότητα ώστε να βρουν έναν κοινό τόπο στην αντιμετώπιση της κατάστασης.

«Αντί αυτού, παρακολουθούμε μέλη της Κυβέρνησης να φλυαρούν χωρίς μπούσουλα, κάποιο σχέδιο για τη χώρα, για το άμεσο μέλλον της να μην ακούγεται έστω και ως επίφαση , η δε αντιπολίτευση ανίκανη να αντιληφθεί το ρόλο της , με σιγή ουσιαστικά ασυρμάτου, ακόμη να ξεπεράσει προφανώς το σοκ της μη συμμετοχής στην εξουσία που περιφερόταν ως την πιθανότερη εκδοχή προεκλογικά»,παρατηρεί ο πρώην υπουργός. Κρούει λοιπόν των κώδωνα του κινδύνου, ζητώντας αυτό το κλίμα αδράνειας, περιρρέουσας αναμονής για το άγνωστο και μεταβατικότητας με όρους μικροεξουσίας και προσωπικής επιβίωσης, να μετατραπεί άμεσα σε πορεία ανάτασης.

«Όταν την κάποτε αυτοματοποίημενη έννοια της ανάπτυξης- όχι απλώς με το δημοσιονομικό της νόημα - που προτασσόταν ως ζητούμενο ακόμη και την περίοδο του 2010 που κινδυνεύαμε και με τυπική πτώχευση, σήμερα την έχουμε ξεχάσει και φαντάζει ως απαγορευμένη λέξη. Όταν έχουμε συμβιβαστεί με το άδειασμα της Ελλάδας από τους νέους, την μόνιμη ανεργία, την ποινικοποίηση των αλλαγών, το γκρέμισμα των μεταρρυθμίσεων που έγιναν απο το 2009 και μετά στην καρδιά της κρίσης, ε τότε πρέπει να αντιδράσουμε. Οχι με το γνωστό τρόπο, αλλά δημιουργικάκαι έντονα θετικά. Να ανακόψουμε το οριστικό έμφραγμα που αν δεν δράσουμε, τοεισάγουμε στον προθάλαμο. Να ανοίξουμε διαύλους συνεννόησης, να καταθέσουμε τηνελληνική πρόταση που θα διαμορφωθεί μέσα από συζητήσεις, φόρα, πολιτικάπρογραμματικά συνέδρια. Για τον πολιτισμό, τη διοίκηση, το προσφυγικό, τηνπαιδεία, το δίκαιο. Γιατί όλα αυτά έχουν μέσα τους σύμφυτη την έννοια τηςανάπτυξης», λέει, καταθέτοντας σαφώς την πρότασή του. Σημειώνει άλλωστε ότι η σκληρότητα της πραγματικότητας στην Ελλάδα επιβάλλει να καθοριστεί επιτέλους το μέλλον της από τους πολίτες που βιώνουν οι ίδιοι την ταλαιπωρία και μάλιστα … άμεσα.

• Ετικέτες: 
• Γιώργος Πεταλωτής
• δίλημμα