ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Πολιτική, «κυκλώματα» και «διαπλοκή»

Η λαϊκή διήγηση θέλει, στην ερμηνεία των πολιτικών και κοινωνικών φαινομένων, την εισαγωγή συνωμοσιολογικών στοιχείων με επίκεντρο την (αρνητική βεβαίως) επίδραση των "κυκλωμάτων" και της "διαπλοκής" στη διαδικασία και τη λήψη αποφάσεων στη πολιτική ζωή.

Η τάση αυτή εναρμονίζεται με τη ρητορική μερικών πολιτικών σχηματισμών και επίσης την οπτική τμήματος του (ηλεκτρονικού κυρίως) τύπου και συνδυάζεται ακόμη με την έκπτωση της ποιότητας, της επίδοσης και της αξιοπιστίας του πολιτικού βίου της χώρας.

Η βασική υπόθεση εργασίας θεμελιώνεται στη πεποίθηση ότι τα "κυκλώματα" και η "διαπλοκή" αποτελούν τη "πηγή του κακού", της κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης της χώρας.

Υπό τους όρους αυτούς, υπονοείται εναλλακτικά ή συζευκτικά, ο "ξένος παράγων", το "κατεστημένο", το "κεφάλαιο", οι "βαρωνείες" και άλλα σχετικά.

Η δέσμη αυτή διευρύνεται, κατά περίπτωση, και με άλλες (άτυπες ή παράτυπες και έκνομες) εκφάνσεις , οι οποίες σχετίζονται με πολιτικούς, κοινωνικούς, αυτοδιοικητικούς και αθλητικούς παράγοντες και συναφή συμβάντα.

Ο υπονοούμενος κοινός παρονομαστής αυτών των υποθέσεων, συνίσταται στην υπαγωγή της πολιτικής στη οικονομική εξουσία ή την παραοικονομική (και συχνάκις παράνομη) δραστηριότητα.

Τα φαινόμενα αυτά, είναι γνωστά από μακρού, ως χαρακτηριστικά της περιόδου του ύστερου καπιταλισμού και εχουν διερευνηθεί επαρκώς από πολιτικούς και κοινωνικούς επιστήμονες.

Παρά ταύτα, επαναδιατυπώνονται προσφάτως με ένταση και εμπλουτισμένη ρητορική εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης και των αρνητικών επιπτώσεων αυτής σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού βίου.

Αξίζει επίσης να σημειωθεί, ότι αποτελούν τη βάση οικοδόμησης ενός ισχυρού ρεύματος λαϊκιστικής ρητορικής και βεβαίως αντίστοιχης πολιτικής πρακτικής στη χώρα.

Κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, η εκδοχή αυτή απέκτησε εξαιρετική ισχύ με διαφορετικούς και εναλλασσόμενους -κατά καιρούς- "εκφωνητές".

Σε αυτή τη κατεύθυνση, φαίνεται ότι η αυξημένη πολυπλοκότητα των διαδικασιών στο πολιτικό σύστημα, ευνοεί επίσης την ανάπτυξη και απαιτεί τη διαμεσολάβηση μιας διογκωμένης γραφειοκρατικής τάξης σε εθνική και διεθνή κλίμακα.

Η "γραφειοκρατία" αυξημένης ισχύος, διαθέτει πρακτικά ιδιότυπες εξουσίες, στην άσκηση veto και στην κατανομή των πόρων.

Ως εκ τούτου, συναποτελεί παράγοντα επιβάρυνσης αυτών των φαινομένων δεδομένου ότι εμπλέκεται άμεσα στις "συναλλαγές" οι οποίες λειτουργούν στα πλαίσια των "κυκλωμάτων" και της "διαπλοκής".

Επιπροσθέτως, τα εκτεταμένα φαινόμενα κατάληψης του μηχανισμού λήψης αποφάσεων στον "πυρήνα" του κράτους από τη πρόσδεση των συλλογικών μονοπωλίων στο πολιτικό σύστημα συνιστά επίσης μια επιβαρυντική συνιστώσα "διαπλοκής" με άλλοτε άλλη βαρύτητα.

Πολλάκις, οι αναφορές αυτές συνοδεύονται από οριακές ή/και ακραίες πολιτικές συμπεριφορές ή αποτελούν τη "θεωρητική" βάση εκπόρευσης ανάλογων "επιθετικών" στάσεων από μέρους ορισμένων κοινωνικών ομάδων.

Αυτές οι κοινωνικές στάσεις, συγκροτούν το αποτέλεσμα της πολιτικής και κοινωνικής διαδικασίας η οποία δια της ανεργίας και της φτώχειας οδηγεί στη αποξένωση, τη περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Κατ' ακολουθία, μεγάλο τμήμα της δημόσιας γνώμης αναγιγνώσκει τη πτώση του κράτους πρόνοιας και τη κατάρρευση της εμποροβιομηχανικής παραγωγής (προς όφελος του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου) -στην ύστερη φάση του καπιταλισμού- ως "προϊόν" συνωμοσίας.
Η εξέλιξη αυτή, εκφράζεται υπό την απλή και λαϊκή εκδοχή της ύπαρξης "κυκλωμάτων" και "διαπλοκής" , κατάσταση η οποία όμως συνιστά δομικό χαρακτηριστικό του οικονομικού και κοινωνικού συστήματος, παρά μια εκτροπή η "ανωμαλία" η οποία οφείλεται σε εξαίρεση του κανόνα.

Συνεπώς, η πολιτική διαμάχη "εμπλουτίζεται" με τη ρητορική και πρακτική συνωμοσιολογία για τα "κυκλώματα" και τη "διαπλοκή" και καθίσταται εισέτι ελκυστική για τη χειραγώγηση των "άτακτων" κοινωνικών στρωμάτων.

Η εξέλιξη αυτή, επισυμβαίνει επειδή οι πολιτικοί σχηματισμοί και η δημόσια γνώμη αδυνατεί να κατανοήσει πλήρως τη φύση του πολιτικού συστήματος στη παρούσα συγκυρία.
Από την άλλη πλευρά, τα φαινόμενα αυτά δρουν ως μηχανισμός συσκότισης και απόκρυψης της αλήθειας η οποία ευρίσκεται στο χαρακτήρα του υφιστάμενου κοινωνικού σχηματισμού.

Εν άλλοις, παρά την ελκυστικότητά της, η λαϊκιστική ρητορική για την πολιτική ανάλυση της συγκυρίας δια της χρήσης της θεωρίας των "κυκλωμάτων" και της "διαπλοκής" επιτυγχάνει ακριβώς τα αντίθετα αποτελέσματα από αυτά τα οποία δήθεν επιδιώκει.

Δηλαδή, αδυνατεί να επιβάλλει τη "συμμόρφωση" της κοινωνίας και να επιτύχει την "απόκρυψη" της φύσης αυτού του φαινομένου.

Εν κατακλείδι είναι εμφανής η αναγκαιότητα, ώστε οι  φορείς εκφοράς δημοσίου και πολιτικού λόγου να κάνουν χρήση μιας γλώσσας η οποία διευκολύνει την κριτική αναλυτική προσέγγιση και εμποδίζει τη δογματική "εικονοκλαστική" μεταφορά και τον επιθετικό λεκτικό φορμαλισμό ο οποίος ηγεμονεύει και αμβλύνει τη σκέψη και τη κριτική.

Εκτός τούτου και επί της ουσίας η -υπό συζήτηση- θεωρία αν και υπηρετεί την κρατούσα τάξη, εν τούτους αποτυγχάνει στην υπεράσπισή της, αλλά καταλείπει "ψηφίδες" πολιτικής παθολογίας οι οποίες πρέπει να αρθούν δια της (πραγματικής) πολιτικής και της (κατάλληλης) κουλτούρας.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.