ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Στη συχνότητα της απάτης

Η κοροϊδία είναι ο ατμός των μικρών ψυχών, έγραφε ο Άγγλος ποιητής Άλφρεντ Τένισον. Την ρήση την επιβεβαιώνει με τον πιο ντροπιαστικό τρόπο για τη δημοκρατία η παρούσα κυβέρνηση ,υπό την προσήλωση στο δόγμα ότι οι πεποιθήσεις της επιφυλάσσουν ένα λαμπρό μέλλον. Διότι, όπως και να το κάνουμε, από όποια άκρη και να το μετρήσουμε, είναι άλλο να θέλει να βάλει τάξη σε ένα ξέφραγο αμπέλι αυθαιρεσιών και συναλλαγών με συμφέροντα στο χώρο και εντελώς διαφορετικό να επιθυμεί να καθορίσεις η ίδια το τηλεοπτικό τοπίο στη χώρα.

Είναι άλλο να επιθυμεί να σχεδιάσει την εφαρμογή νόμων και την οριοθέτηση ορισμένων κριτηρίων και απολύτως άλλο να επιβάλει αδίκως και κατά βούληση τις δικές της επιθυμίες κάνοντας κατάχρηση της περιστασιακής κοινοβουλευτικής της πλειοψηφίας. Με δυο λόγια να επιχειρήσει αυθαίρετα να υποκαταστήσει κάθε έννοια της αγοράς κόβοντας και ράβοντας το χώρο της ενημέρωσης στα μέτρα της.

Δεν θέλω να μπω στα θέματα των κυβερνητικών χειρισμών με τους οποίους κατάργησαν ετσιθελικά το ΕΣΡ και κατόπιν μετέφεραν τις βασικές αρμοδιότητες μιας ανεξάρτητης αρχής στη Βουλή και από εκεί στο γραφείο του αρμόδιου υπουργού. Αυτά αποτελούν ελέγξιμα νομικά και συνταγματικά ζητήματα που θα κριθούν, αργά ή γρήγορα, από την ελληνική και την ευρωπαϊκή Δικαιοσύνη.

Ούτε, φυσικά, θέλω να ασχοληθώ με την υπόθεση αν μπορεί σε μια ελεύθερη οικονομία να αποφασίζει η κυβέρνηση για τον αριθμό ιδιωτικών επιχειρήσεων σε έναν κλάδο. Αν δηλαδή πιστεύει ότι π.χ. αντί για τρεις -τέσσερις εταιρίες κινητής τηλεφωνίας η χώρα χρειάζεται μόνο μια, να σπεύδει να καταχράται τη κοινοβουλευτική διαδικασία για να επιβάλει αυταρχικά την εμμονή της. ‘Όμως και στο πεδίο της νόθευσης των αρχών του ανταγωνισμού αυτή η κυβέρνηση, στο τέλος, θα τρακάρει με ορμή στα ευρωπαϊκά όργανα.

Θα σταθώ μόνο στο παραμύθιασμα το οποίο πλάσαρε δημαγωγικά στη κοινή γνώμη. Κατά αρχήν στο οικονομικό σκέλος. Η ίδια δεν έταζε πρώτα απ' όλους στους δανειστές ότι με τη δημοπράτηση των αδειών για τα κανάλια θα εισπράττονταν καμιά 350αρια εκατομμύρια ευρώ, ενώ ταυτόχρονα προέβλεπε κρατικά έσοδα από φόρους αλλά 50 εκατ;. Αυτά πέρυσι κιόλας. Για να φτάσει σήμερα να προκηρύξει τέσσερις πανελλαδικές άδειες προς 3,5 εκατ. ευρώ έκαστη.

Αν δεν κάνω λάθος στο πολλαπλασιασμό η συνολική είσπραξη δεν θα υπερβαίνει, αν και εφόσον υποβληθούν γαλαντόμες αιτήσεις αδειών, τα 14 εκατ. Τόσος ντόρος για ένα ποσό που υπολείπεται εκείνου που αποφάσισε να διαθέσει το ελληνικό δημόσιο για την προσωρινή στέγαση προσφύγων και οικονομικών μεταναστών; Τόσο πάθος, ένταση και καβγάς για λιγότερα από όσα υποτίθεται ότι βρέθηκαν στο χρηματοκιβώτιο των γραφείων του ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα σε μετρητά;

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση δεν επικεντρώθηκε ποτέ στα πιθανά οικονομικά οφέλη των τηλεοπτικών αδειών. Ούτε πιστεύει ότι είναι ικανή να στήσει προς όφελος της στοιχειώδεις ελέγξιμους και προπαγανδιστικούς τηλεοπτικούς πυλώνες. Πόσο μάλλον να χειραγωγήσει το σύνολο των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης; Αυτά με το ζόρι τα επιχειρούν Πούτιν και Ερντογάν κινητοποιώντας εις βάρος τους τη παγκόσμια δημοκρατική κοινότητα.
Απλώς μπροστά στα διαφαινόμενα αδιέξοδα με τους δανειστές και ενώπιον των σφοδρών κοινωνικών αντιδράσεων λόγω ασφαλιστικού και αγροτικού η κυβέρνηση αναζήτησε επειγόντως «βολικούς» εχθρούς προκειμένου να αλλάξει την ατζέντα. Και έτσι ξαναζέστανε σπασμωδικά μια διχαστική ρητορική ως νομιμοποιητικό περίβλημα της μνημονιακής πολιτικής της.

Ανέσυρε σε ψηλούς, αλλά καθόλου πειστικούς, τόνους κρατικοδίαιτα συμφέροντα και θαλασσοδανισμένους επιχειρηματίες, ορκίστηκε να πολεμήσει τη διαπλοκή και τη διαφθορά, υποσχέθηκε να καθαρίσει τη χώρα από τις εστίες παραβατικότητας και ανομίας, να ρίξει το κρίμα στα κόμματα της αντιπολίτευσης ως ηθικούς αυτουργούς και στους νεοφιλελεύθερους σαμποτέρ τους για τα χάλια της χώρας. Με μια κουβέντα, δια στόματος Τσίπρα η κυβέρνηση αναλώθηκε, χωρίς επιχειρήματα, σε πασαλείμματα και επαναλήψεις στοχεύοντας στη παραπλάνηση της ελληνικής κοινωνίας.

Και αν δεν παρασυρόταν στη λούμπα η αντιπολίτευση να αντιδράσει στη κυβερνητική δαιμονοποίηση των πάντων, δίνοντας αφορμή να κατηγορηθεί ως ενεργούμενο των «νταβατζήδων», θα αποδεικνυόταν περίτρανα η κυνική προσήλωση αυτής της κυβέρνησης στο «παπατζιλίκι». Σε αυτή, άλλωστε, τη συχνότητα ψαρεύει εδώ και πολύ καιρό. Μέχρι να αντιληφθεί αυτός που έχει εξαπατηθεί κατ’ επανάληψη από την ίδια δεν είναι αθώος, αλλά συνεργός στην απάτη.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.