ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Το τέλος της Ευρώπης;

Η "πρωτοβουλία" της αυστριακής διοίκησης να "καταργήσει" μονομερώς βασικές συνιστώσες της ευρωπαϊκής συνθήκης, συνιστά προδήλως και ευθέως το έναυσμα των -από μακρού αναμενόμενων- διαλυτικών φαινομένων στην ευρωπαϊκή ένωση. Η εξέλιξη αυτή, κινητοποιείται με τη συνδρομή των όμορων (νέων) χωρών, οι οποίες χαρακτηρίζονται συχνάκις από αμφιλεγόμενη δημοκρατική νομιμοποίηση και επίσης από αμφίβολης αξιοπιστίας ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Το λεγόμενο "προσφυγικό" ζήτημα (και εντός αυτού το υποκρυπτόμενο "μεταναστευτικό" πρόβλημα) είναι το εμφανές αποτέλεσμα της άφρονης στρατηγικής της καλούμενης "αραβικής άνοιξης". Η αποσταθεροποίηση της διεθνούς ισορροπίας και η διεύρυνση της επαπειλούμενης (διαρκώς) ειρήνης στην ευρύτερη περιοχή της εγγύς και μέσης ανατολής είναι πλέον ευρύτατη στο χώρο και βαθεία σε χρόνο. Ακόμη, η εκτεταμένη καταστροφή της οικονομίας, των κοινωνικών δομών και του (ανεκτίμητου) πολιτιστικού κεφαλαίου του αραβικού έθνους ειναι "παράγωγα" αυτής της παρέμβασης.

Για την εξέλιξη αυτή, η (ιστορική και βαρεία) ευθύνη καταλογίζεται διαχρονικά στη (δυσερμήνευτη) στρατηγική συμμαχία ισλαμικών θρησκευτικών ομάδων με πλείστες αραβικές "δυτικόφιλες" δυνάμεις. Η θεαματική αποτυχία του εγχειρήματος αυτού και η επακολουθήσασα πρωτοφανής ανθρωπιστική καταστροφή συνιστά την αιτία του εκρηκτικού προσφυγικού προβλήματος και ταυτοχρόνως ερμηνεύει τη σταδιακή και αθόρυβη (καιροσκοπική) αποστασιοποίηση της "Δύσης". Εν άλλοις λόγοις και στο έδαφος αυτών των εξελίξεων, η αυστριακή διοίκηση με τη πρόσφατη πραξικοπηματική "απόφαση" της καταργεί μονομερώς τις ρυθμίσεις για το κεκτημένο της διακίνησης των πολιτών εντός των χωρών της ένωσης ("Schengen acquis"). Επιπροσθέτως παραβιάζει εμφανώς και βαναύσως τη Συμφωνία της Γενεύης για τους πρόσφυγες συνεπικουρούμενη απο διάφορους περιθωριακούς "οπλαρχηγούς" της ανατολικής ευρωπαϊκής περιοχής και της βαλκανικής. Η "χαλαρή"στάση -ειδικότερα των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων αλλά και της ένωσης- επιτείνει τις τάσεις γεωπολιτικής αστάθειας και κατά συνέπεια τον όγκο των προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών.

Η πρωτοφανής "αφλογιστία" (στη λήψη αποφάσεων) της ευρωπαϊκής ηγεσίας για την αντιμετώπιση της δραματικής ανθρωπιστικής κρίσης και τη παραβίαση των αρχών της ένωσης, απο τις αντι-Schengen δυνάμεις, επισημαίνει τη διαλυτική παρακμή της ευρωπαϊκής ηγεσίας.

Παραλλήλως, η παραλυτική ανοχή της στη γεωπολιτική "κερδοσκοπία" και την οικονομική "εκβίαση" των τρίτων "σύμμαχων" χωρών υπογραμμίζει τη κατάρρευση του πολιτικού imperium εντός της ένωσης αλλά και εκτός αυτής, με τις υπό σύνδεση χώρες.

Η κατάσταση αυτή, οδηγεί στην ακύρωση του πολιτιστικού και ανθρωπιστικού κεφαλαίου της ευρωπαϊκής παράδοσης και την τρώση της δημοκρατικής ταυτότητάς της. Αποτελεί εξαίρεση μεταξύ των ευρωπαϊκων κρατών και ποιεί τιμή η στάση της χώρας (παρά τις πλημμέλειες) στην ανάληψη του ανθρωπιστικού βάρους αυτής της τραγωδίας. Είναι βέβαιο, οτι πρωταγωνιστές των δραματικών εξελίξεων είναι οι ιστορικά "βεβαρημένες" νέες χώρες της κεντρικής και ανατολικής περιοχής της ένωσης. Οι οποίες με τη πολιτική τους (κατά συρροή και επανάληψη) επιτείνουν, σε μείζονα βαθμό, τα συμπτώματα μιας "σκληρής" ιμπεριαλιστικής επέμβασης και επιφέρουν μια ακραία ανθρωπιστική κρίση σ' ενα μεσαιωνικό σκηνικό.

Στο -ταχέως μεταβαλλόμενο-αυτό πλαίσιο, η δημοσιονομική εκτροπή στη χώρα (με ίδια ευθύνη) υπό τη επίδραση της διεθνούς οικονομικής κρίσης μεταβάλλεται σε κοινωνική απορρύθμιση (λόγω της "μνημονιακής" πολιτικής). Όμως στη παρούσα συγκυρία, η κατάσταση αυτή τείνει να εξελιχθεί σε εθνική κρίση. Εξ αιτίας βεβαίως της ιμπεριαλιστικής επέμβασης, στη μέση ανατολή, η οποία ευθύνεται για την πρόκληση της μεγαλύτερης μετακίνησης πληθυσμών στη πρόσφατη ιστορία.

Στο πλαίσιο αυτό, η αστάθεια ευνοεί την ανάδυση της δευτερογενούς παράπλευρης επιθετικότητας και θέτει δυνητικά σε αμφισβήτηση (απο την τουρκική πλευρά) τα συμφέροντα της χώρας στο αρχιπέλαγος.

Συνεπώς, η ανοχή και η ενθάρρυνση της προσφυγικής και μεταναστευτικής κινητικότητας και ο εγκλωβισμός μεγάλου αριθμού προσφύγων εντός της χώρας δημιουργεί συνθήκες κοινωνικής και εθνικής αβεβαιότητας. Η υποκίνηση του φαινομένου από το συνδυασμό της ευρωπαϊκής ξενοφοβίας και της τουρκικής επιθετικότητας απαιτεί μια απάντηση.

Αναμφιβόλως, η εθνική συναίνεση και η ύπαρξη ενός καλώς θεμελιωμένου επιχειρησιακού προγράμματος με τη συνδρομή των -πλέον- οργανωμένων και κατάλληλων δυνάμεων της χώρας, μπορεί να είναι μια αποτελεσματική απάντηση σε μια αποσυναρμολογημένη ευρωπαϊκή ένωση και σε έναν αβέβαιο και επικίνδυνο διεθνή περίγυρο.

Η συνεχής διάψευση των προσδοκιών των ευρωπαϊκών λαών και το ασαφές πλαίσιο της προοπτικής της ένωσης επιβαρύνεται από το προσφυγικό κύμα, το οποίο αναδεικνύει την "λυμφατική" διεθνή παρουσία της ένωσης, την ακύρωση της ηθικής και ανθρωπιστικής της αξίας και την εσωτερική απουσία κανόνων, αλληλεγγύης και αλληλοσεβασμού.
Είναι η αρχή του τέλους μιας απόπειρας (ημίσεος και πλέον αιώνος) για την "ομόσπονδη" Ευρώπη; Ή είναι η αρχή ανασυγκρότησης μια ευρύτερης Ευρώπης των εθνών;

Η αλήθεια είναι ότι οι τεκτονικές γεωπολιτικές δονήσεις οι οποίες επισυμβαίνουν καταμαρτυρούν ότι η χώρα και ο κόσμος διέρχονται μια μεταβατική και κρίσιμη ιστορική περίοδο. Ως εκ τούτου η εθνική συνεννόηση και η λαϊκή ενότητα οφείλουν να εκφρασθούν σε μια πολιτική συναίνεσης με προοπτική την υπεράσπιση της χώρας, του λαού και του έθνους.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.