ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Ο Δελαπατρίδης, ο Εθνικιστής και ο Πατριώτης

Η επικαιρότητα είναι έντονα ηλεκτρισμένη, λοιπόν, για άλλη μια φορά –κάτι καθόλου σπάνιο εδώ και τουλάχιστον έξι χρόνια. Στα υπάρχοντα ζητήματα που έχουμε αναλύσει πολλές φορές έως τώρα –σε βαθμό που πλέον έχουν καταστεί μια ιδιότυπη και απεχθής ρουτίνα, προστίθεται το τεράστιο και ασύμμετρο ζήτημα του προσφυγικού. Ζήτημα καινοφανές με ανυπολόγιστες προεκτάσεις, το οποίο μπορεί να αναλυθεί τόσο σε πρίσμα κοινωνικό όσο και σε εθνικό – με τη λογική ότι οι περισσότεροι από εμάς συμπεριλαμβάνουμε αυτήν την παράμετρο στον αυτοπροσδιορισμό μας, έστω ως υποτομέα. Σε τέτοια ζητήματα ξεπηδάνε πάντα κάποιοι τύποι με γνώμη επί παντός του επιστητού, αυτοί που έχουν συνηθίσει να συλλογίζονται την εκάστοτε πραγματικότητα με ένα ιδιότυπο «πατριδόμετρο», το οποίο, φυσικά, τους αναγορεύει πάντα νικητές –ου μην και ήρωες. Κάποιοι από αυτούς είναι οι γνωστοί Δελαπατρίδηδες, κάποιοι άλλοι οι – με τιμή και καμάρι- εθνικιστές.

Έχουν την ίδια μέθοδο προσέγγισης της πραγματικότητας, με βάση την έννοια της πατρίδας –όπως τουλάχιστον την αντιλαμβάνονται-, ακόμα και αν εν τέλει στην πράξη διαφοροποιούνται. Βασική αφετηρία για αυτούς είναι η επίκληση στην υπερήφανη ιστορία της Ελλάδος, την οποία εν πολλοίς αγνοούν, αλλά έχουν μάθει ότι για κάποιο λόγο είναι σπουδαία και –πώς να το κάνουμε- μας καθιστά εθνικά, κοινωνικά, πνευματικά κ.τ.λ. ανώτερους από κάθε άλλο. Ο Δελαπατρίδης έχει μάθει να επικαλείται ονόματα όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτων, ο Σοφοκλής και αντλεί την υπεροχή του από την πνευματικότητά τους, ενώ ταυτόχρονα ξέρει ότι κάποτε ήμασταν κυρίαρχοι, αλλά μας «’φάγαν τα συμφέροντα». Ο εθνικιστής, από την άλλη, δεν ξέρει και πολλά για πνεύμα. Ξέρει ότι κάποτε υπήρξε ένας Λεωνίδας και τρόμαξε τους Πέρσες φωνάζοντας “this is Sparta”, ενώ ποτέ δεν κατάλαβε το λόγο που τσακωθήκαμε με το Χίτλερ και γιατί οι ταγματασφαλίτες δεν ήταν πατριώτες. Αλλά, προειδοποιεί, κανείς να μην τολμήσει να τα βάλει μαζί μας, όσο αυτός είναι εδώ.

Στα κοινωνικά ζητήματα πάλι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Ο Δελαπατρίδης ξέρει ότι όλοι είναι ανόητοι και κανείς δε σκέφτεται την Ελλάδα όσο αυτός, ο εθνικιστής ελπίζει ότι κάποια στιγμή όλοι οι Έλληνες –μόνο οι Έλληνες- θα μονοιάσουμε εθνικά υπερήφανοι και νικητές –τον εχθρό θα τον βρούμε. Και οι δύο, όμως, λατρεύουν την παράδοση, αρκεί αυτή να περιορίζεται στο αρνί του Πάσχα και όχι σε τίποτα φιλοξενίες και χαζομάρες. Απεχθάνονται τη διανόηση. Ο μεν πρώτος διότι είναι εξυπνότερός της συνολικά, ο δε δεύτερος επειδή όσοι σκέφτονται είναι είτε φλώροι, είτε «κουμμουνιστές» (με ου). Αισθάνονται και μόνιμα θύματα μιας συνωμοσίας που γίνεται εις βάρος τους –και άρα της χώρας, επειδή αυτοί την εκπροσωπούν. Τον πρώτο τον έριξαν τα κυκλώματα επειδή τον φοβήθηκαν, για τον δεύτερο φταίνε οι Εβραίοι –ποιος άλλος;

Η καθημερινότητά τους πάλι είναι ιδανική. Ο Δελαπατρίδης περνάει άπειρες ώρες στο facebook και στο twitter, σχολιάζοντας τα πάντα –εύστοχα φυσικά. Είναι έξυπνος –όχι εξυπνάκιας- και γνωρίζει τα πάντα, από ιστορία μέχρι θερμοδυναμική. Περνάει το χρόνο του μαθαίνοντας για την παραπολιτική και τα λάθη των άλλων, ώστε να μπορέσει μια μέρα να τα διορθώσει. Ο δε εθνικιστής βγάζει οργή και βία προς τον καθένα, για να είναι έτοιμος, όταν θα έρθει η ώρα της μάχης. Δε σκέφτεται και πολύ, καθώς προτιμά να δρα –έτσι του είπαν.

Ερχόμενοι και στο σήμερα και στο ζήτημα της Ειδομένης, είναι πάλι εδώ να μας πουν την άποψή τους. Ο Δελαπατρίδης είτε συμπονεί τους πρόσφυγες διαρκώς -από το facebook πάντα-, είτε επικρίνει με στόμφο τα λάθη της κυβέρνησης και των φορέων, με στόχο την ατάκα και όχι την ουσία. Ο εθνικιστής, πάλι, φοβάται ότι τα προσφυγόπουλα είναι οι εχθροί που ήρθαν να αλλοιώσουν την εθνική σύσταση της χώρας με εντολή του Κίσινγκερ και με βάση ένα σχέδιο που προέρχεται από τα βάθη της ιστορίας και ήρθε η ώρα να εφαρμοστεί. Ακούσανε και οι δύο τη δήλωση του κ. Μουζάλα, ο οποίος σε μια –μόνο- αποστροφή του ονόμασε τα Σκόπια «Μακεδονία» και απολογήθηκε για το ατόπημά του αυτό. Ωστόσο, ό,τι λέγεται δεν ξελέγεται. Ήρθε η ώρα να αναλάβουν οι «Μακεδονομάχοι». Επίδειξη εθνικού φρονήματος, επίθεση στον αχρείο που τολμά να αγνοεί την ιστορία –την οποία οι ίδιοι είπαμε ότι την ξέρουν άψογα- και αίτημα αποπομπής του από την κυβέρνηση αρχικά και μετά ίσως καλή θα ήταν και μια εξορία. «Σταύρωσον αυτόν», αναφωνεί υστερικά ο Δελαπατρίδης, «έξω οι προδότες», ο εθνικιστής.

Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτές οι δύο γοητευτικές περσόνες που γνωρίζουν να διαχειρίζονται τον όρο πατρίδα ή έθνος. Λίγο αμήχανα παρακολουθεί και ο κάθε πατριωτικά και ανθρωπιστικά σκεπτόμενος πολίτης την κυριαρχία της υστερίας στο δημόσιο λόγο. Επειδή ο πατριωτισμός ως έννοια αφυπνίζεται ως στάση αμυντική, έχει και ανθρωπιστικά κίνητρα. Στην Ειδομένη δεν έχουν καταφύγει εχθροί ή όργανα ενός σχεδίου της «Νέας Τάξης Πραγμάτων», αλλά άνθρωποι διωγμένοι από τα σπίτια τους, που το μόνο που ζητάνε είναι να επιζήσουν. Ξέρει πως η χώρα παλεύει μόνη της, όταν όλη η Ευρώπη αλληθωρίζει επιδεικτικά και πιστεύει ότι η τελευταία ελπίδα να γυρίσει το τραίνο της Ευρώπης στις ράγες του ανθρωπισμού περνάει από το προσφυγικό και από την Ελλάδα. Ακούει την –κατακριτέα- δήλωση του κ. Μουζάλα και σκέφτεται ότι δεν είναι ώρα για επίδειξη πατριωτισμού, πόσο μάλλον για «σταυρώσεις». Ένα μεμονωμένο λάθος μπορεί να αθωωθεί, ειδικά όταν οι καταστάσεις είναι τόσο έκρυθμες και η πίεση της καθημερινότητας μη ανεκτή από τον μέσο άνθρωπο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει διαχειριστεί μια από τις πιο έκτακτες καταστάσεις της σύγχρονης Ελλάδας με μηδενική βοήθεια από τους μόνιμα απόντες «συμμάχους» και χωρίς να «ανοίξει ρουθούνι» –τουλάχιστον έως τώρα. Με λάθη και παραλείψεις σίγουρα, αλλά ποιος δεν κάνει λάθη όταν διαχειρίζεται καινοφανείς καταστάσεις που αφορούν χιλιάδες ανθρώπινες ζωές και μη υπολογίσιμες παραμέτρους που καθημερινά παραλλάσσονται;

Στην παραζάλη όμως της τρέλας ποιος να του δώσει σημασία. Οι Δελαπατρίδηδες –συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι- βρήκαν ευκαιρία να βγάλουν το «πατριδόμετρο» να μετρηθούν, ενώ οι εθνικιστές της ελάσσονος αντιπολίτευσης –αλλά και της μείζονος οι σοβαρεμένοι πλέον τσεκουροφόροι- βρήκαν νέο εχθρό. Ό,τι και να πει, πολύ – πολύ να του προτείνουν είτε «να πάρει κανέναν μετανάστη σπίτι του», είτε να τον αποκαλέσουν φασίστα. Το ίδιο άτομο. Και το οξύμωρο είναι ότι το πρώτο πολλοί από αυτούς το έχουν ήδη κάνει –χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Ο Βασίλης Νάστος είναι φιλόλογος-εκπαιδευτικός

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.