ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Αδέξιοι θαυματοποιοί

«Τότε είδα το μεγάλο ικρίωμα, όπου έπρεπε ν' ανεβώ, άγνωστο αν θα στεφθώ βασιλιάς ή θα κυλήσω στο καλάθι των αποκεφαλισμένων» διαβάζω σε ένα συγκλονιστικό ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη από τη συλλογή «Νυχτερινός επισκέπτης» του μακρινού 1972. Κι αναρωτιέμαι γιατί ξαναγυρίζω, μεγαλοβδομαδιάτικα, στα παλιά; Γιατί επιστρέφω, μέρες που γιορτάζεται δοξαστικά η αναγέννηση της φύσης, στις πίσω μου σελίδες;

Δεν θέλει ρώτημα, απαντάω μέσα μου. Επειδή ξανασυναντάω σκηνές ρετρό σε νέα συσκευασία. Επαναλήψεις από το χθες με καινούργιο περιτύλιγμα. Στον ίδιο αποκαρδιωτικό κοινό παρονομαστή. Σε μα Ελλάδα ξεκούρδιστη αποσυναρμολογημένη, σκόρπια. Με ένα λαό κουρασμένο, ταλαιπωρημένο, συγχυσμένο. Με ανθρώπους διαψευσμένους, ξεζουμισμένους ,απαισιόδοξους. Με μια κοινωνία που μετακινείται σαν δύσθυμο εκκρεμές ανάμεσα στο «δεν πάει άλλο» και στο «τι μας ξημερώνει;».

Να΄μαστε πάλι εδώ. Στο μεταίχμιο αγωνίας και φόβου. Θυμάμαι τρία χρόνια πριν, ανήμερα της Ανάστασης, το σημερινό επικεφαλή της κυβέρνησης από την ακριτική Γαύδο να διαμηνύει πως «για το λαό μας ο Γολγοθάς του μνημονίου είναι μια συνεχής σταύρωση, χωρίς ανάσταση. Η ανάσταση θα έρθει όταν νικήσουμε τον φόβο και ανατρέψουμε το μνημόνιο». Ένα χρόνο αργότερα, πάλι τέτοια γιορτινή μέρα, από το Λουτρό του νομού Χανίων, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έλεγε ότι «πλησιάζει η ώρα για τη λύτρωση από όλα και όλους όσοι επέλεξαν για το λαό μας τη σταύρωση και επιθυμούν να γίνει η δυστυχία καθεστώς. Η καμπάνα της νέας ανάστασης δε θα αργήσει. Θα σημάνει σύντομα.».

Πέρυσι , πρωθυπουργός πια , γιορτάζοντας τη Λαμπρή στο σπίτι του Φλαμπουράρη στην Αίγινα, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωνε πως «έχουμε κάνει ήδη τη μεγάλη αρχή. Έχουμε το δικαίωμα και τη δυνατότητα να φτάσουμε έως το τέρμα. Η άνοιξη της δημιουργίας πρέπει να δώσει τέλος στον χειμώνα της παραίτησης». Φέτος ο ίδιος εξήγγειλε προκαταβολικά σε τηλεοπτική του συνέντευξη ότι «Το Πάσχα θα έρθει μαζί με την Ανάσταση της ελληνικής οικονομίας» .

Ας μην κοροϊδευόμαστε . Με ανέξοδες επαγγελίες και κούφιες βεβαιότητες, πήγαν τσάμπα οι αναστάσιμες προσδοκίες. Όχι μόνο δεν άλλαξε τίποτε προς το καλύτερο αλλά όλα κατρακυλάνε προς το χειρότερο υπό τα παραμυθιάσματα της ηγεσίας ενός αριστερού , υποτίθεται, κόμματος. Το οποίο ενώ διακήρυσσε την ανατροπή της λιτότητας σε όλη την Ευρώπη, καταλήγει ως κυβέρνηση να μην διαφοροποιείται σε τίποτα τόσο από απαιτήσεις των δανειστών, όσο και από τις πολιτικές των προκατόχων του στην εξουσία που οδηγούσαν τη χώρα από σταύρωση σε σταύρωση.

Κι ακόμη χειρότερα επιχειρεί με κυνικές παραπλανήσεις σήμερα να συνεχίσει το ίδιο μαρτύριο. Εφαρμόζοντας σκληρά μέτρα όπως οι προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά και θεσμοποιώντας, σύμφωνα με το μνημόνιο που υπέγραψε, την κοινωνική αδικία σε όλες τις φτωχοποιητικές για τη κοινωνία διαστάσεις της. Χωρίς, μέχρι στιγμής να αναλαμβάνει τις ευθύνες των ιστορικά αδέξιων, για τη κατάντια της χώρας, επιλογών της, αλλά να επιδίδεται αποκλειστικά μόνο σε ταχυδακτυλουργίες .

Τόσο ταιριαστές με τους στίχους από το ποίημα «Η ανάσταση των φτωχών» του Τάσου Λειβαδίτη: «Κι όταν μ’ έθαψαν κι έριξαν όλο το χώμα της γης επάνω μου, ήτανε τόση η θλίψη ενός αδέξιου θαυματοποιού στη γωνιά του δρόμου που βγήκα μέσ’ απ’ το καπέλο του».

1 αναγνώστες σχολίασαν

Συμμετοχή στην συζήτηση
  1. manos 9:07 01/05/2016

    καλημέρα χριστός ανέστη, ρε παιδιά έλεος , τι σαχλαμάρες ανεβάζετε? δλδ ο κάθε καημένος που πραγματικά δεν έχει να πεί τιποτα εκτός φυσικά από κοινοτυπίες τύπου τίποτα δεν αλλάζει κ όλα τα ίδια μένουν πρέπει έχει δημόσιο λόγο? , τεσπά ,κάπως έτσι φουντάραν οι εφημερίδες οικονομικά,λόγω ελλείματος ανάλυσης ,δείτε το λίγο

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.