ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

«Ταξική μεροληψία» χαμένη στη μετάφραση

Ήδη από την προεκλογική περίοδο του περασμένου Σεπτεμβρίου, ο ΣΥΡΙΖΑ και μετέπειτα η κυβέρνηση, διαβεβαίωναν ότι θα προσπαθούσαν να διαχειριστούν τα επίχειρα του Μνημονίου, αυτού του οδυνηρού, αλλά απαραίτητου συμβιβασμού, με «ταξική μεροληψία».

Αυτό ήταν, εξάλλου, και το βασικό διακύβευμα των τελευταίων εκλογών: ο συμβιβασμός του τρίτου Μνημονίου ήταν πλέον δεδομένος και οι πολίτες καλούντο να επιλέξουν ποιος θα διαχειριστεί τα επερχόμενα μέτρα με κοινωνική ευαισθησία. Ποιος, μ’ άλλα λόγια, θα κατανείμει τα βάρη στην κοινωνία.

Γιατί περί βαρών επρόκειτο. Μπορεί το θέμα της «ταξικής μεροληψίας» να αφορά σε όλες τις χώρες και σε όλες τις περιόδους, βάσει του κλασικού μαρξιστικού διαχωρισμού, ωστόσο στην παρούσα περίοδο, από τον περασμένο Σεπτέμβριο και έως σήμερα, η κυβέρνηση καλείται να κατανείμει βάρη. Το ερώτημα «ανάπτυξη, αλλά για ποιους», έχει κι αυτό ταξικό πρόσημο. Αλλά δεν είναι της παρούσης. Ας ελπίσουμε ότι σιγά σιγά, τις επόμενες εβδομάδες ή μήνες, θα μπορούμε να μιλάμε για κατανομή των θετικών συνεπειών της ανάπτυξης. Ως τώρα, είναι ακόμη νωρίς.

Κοντολογίς, η κυβέρνηση ως τώρα έχει να διαχειριστεί την μνημονιακή «μιζέρια». Με την ελπίδα ότι αυτή η μιζέρια θα οδηγήσει στην ανάπτυξη –με τη μορφή της τήρησης των υποχρεώσεων που προκύπτουν από το πρόγραμμα.

Ταξική μεροληψία, λοιπόν. Και, πράγματι, αν δει κανείς τις βασικές επιλογές της κυβέρνησης στα κεντρικά θέματα που αφορούν στην υλοποίηση του Μνημονίου, θα διαπιστώσει ότι, πίσω από αυτή την μνημονιακή «μιζέρια» και αυτό που περιγράφεται από πολλά ΜΜΕ ως «καταιγίδα φόρων», υπάρχουν στοιχεία ταξικής μεροληψίας. Ακόμη και οι έμμεσοι φόροι, που δεν έχουν ταξικότητα αφού πλήττουν όλους το ίδιο –γι’ αυτό και είναι οι πιο άδικοι φόροι- αποκτούν μία «ταξική μεροληψία», υπό την έννοια ότι αντί των φόρων αυτών, το «ισοδύναμο» που πρότειναν οι δανειστές ήταν η αύξηση του ΦΠΑ από το 13% στο 23% στους λογαριασμούς για το ηλεκτρικό ρεύμα και το νερό. Μ’ άλλα λόγια, ακόμη και οι έμμεσοι φόροι που επελέγησαν είναι τέτοιοι, ώστε κάποιος να μπορεί να αποφύγει την επιβάρυνση, αν θέλει.

Βεβαίως, επιβαρύνσεις υπάρχουν. Και ο λογαριασμός των μέτρων είναι για την κοινωνία βαρύς, δεν υπάρχει αμφιβολία. Όμως, είναι διαφορετικό πράγμα να υπάρξει επιβάρυνση στο ρεύμα –χωρίς το οποίο ουδείς δύναται να ζήσει- και διαφορετικό να επιβαρυνθεί η συνδρομητική τηλεόραση ή ο καφές ή το αλκοόλ.

Βεβαίως, μες στο ορυμαγδό των μέτρων και στην πολιτική αντιπαράθεση που αυτά πυροδότησαν, υπήρξαν φορές που κυβερνητικά στελέχη δεν επέλεξαν τον… επιτυχέστερο τρόπο για να υπερασπιστούν αυτή την ταξική μεροληψία. Προφανώς και υπήρξαν «μενουμεευρωπαίοι» που ήταν φτωχοί και ψήφισαν «Ναι» φοβούμενοι ότι το «Όχι» μπορεί να τους εξαθλιώσει. Όπως υπήρξαν και εύποροι συμπολίτες μας που, απαυδημένοι από τους εκβιασμούς των δανειστών, ψήφισαν «Όχι» ακόμη κι αν είχαν καταθέσεις στις τράπεζες ή ένα επίπεδο ζωής που δε θα ήθελαν να υπονομευθεί περισσότερο. Επίσης, προφανώς και το επιχείρημα «χωρίς ρεύμα δεν μπορούμε να ζήσουμε, αλλά μπορούμε να ζήσουμε με λιγότερους καφέδες και τσιγάρα», ακούγεται προκλητικό.

Όμως, αν δει κανείς πίσω από αυτές τις διατυπώσεις, θα διαπιστώσει ότι κάθε μέτρο έχει ταξική μεροληψία. Στο Ασφαλιστικό, ελεύθεροι επαγγελματίες που βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης δεν επιβαρύνονται, ενώ άλλοι, όσοι έχουν από 30.000 ευρώ εισόδημα και πάνω, καλούνται να πληρώσουν περισσότερα –χωρίς, φυσικά, αυτό να σημαίνει ότι όσοι έχουν εισόδημα 30.000 ευρώ θεωρούνται πλούσιοι. Στο φορολογικό, μια από τα ίδια. Ενώ στα μέτρα του πολυνομοσχεδίου, προφανώς και μία αύξηση του ηλεκτρικού ρεύματος είναι μία επιβάρυνση πολύ πιο «καταναγκαστική» από την συνδρομητική τηλεόραση ή την μπίρα.

Βεβαίως, η «ταξική μεροληψία» δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, αφού, όπως ήδη ελέχθη, η κυβέρνηση εκλήθη να κατανείμει την μιζέρια και τα βάρη και όχι την ανάπτυξη. Επίσης, δηλώσεις σαν τις προαναφερθείσες προφανώς και δεν βοηθούν στην κατανόηση αυτής της ταξικής μεροληψίας.

Πέραν, λοιπόν, των άστοχων επιχειρημάτων υπεράσπισης των μέτρων ή της βαριάς ατμόσφαιρας που ευλόγως διαμορφώνουν τα μέτρα αυτά, αν κανείς αναλύσει μία προς μία τις επιβαρύνσεις, θα διαπιστώσει ότι η βασική στόχευση είναι όσοι έχουν να πληρώσουν χωρίς να βγουν στο περιθώριο, να πληρώσουν, ενώ όσοι βρίσκονται ήδη στο περιθώριο, να αποφύγουν τον βαρύ λογαριασμό των μέτρων –ή, τουλάχιστον, τις βασικές πτυχές αυτού του λογαριασμού.

Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η «ταξική μεροληψία» προστασίας των πλέον αδύναμων υπάρχει στην φιλοσοφία των μέτρων, είναι δεδομένο ότι με τα μέτρα αυτά η κοινωνία φτάνει στα όριά της. Η κυβέρνηση εξάντλησε τις επιλογές που είχε, τα θεμέλια για το πέρασμα σε μία νέα σελίδα έχουν μπει, ωστόσο, αν ο μη γένοιτο χρειαστεί να κατανεμηθούν κι άλλα μέτρα μνημονιακής «μιζέριας», τότε η «ταξική μεροληψία» της κυβέρνησης δε θα μπορέσει να αποτρέψει μία γενικότερη κατάρρευση της κοινωνίας. Υπό αυτή την έννοια, η φράση «αυτά τα μέτρα είναι τα τελευταία» δεν είναι μόνο μία κυβερνητική διαβεβαίωση, αλλά η σκληρή κοινωνική και οικονομική πραγματικότητα, αφού η κοινωνία δεν πρόκειται και δεν μπορεί να αντέξει άλλα μέτρα.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.