Είναι μάλλον αυτονόητο ότι κάθε ιδεολογική αντιπαράθεση εμπεριέχει και την αντιπαλότητα κοινωνικών μετώπων. Προφανώς, η σημερινή κυβέρνηση ξεδιπλώνει με τους δικούς της όρους την αφήγηση αυτής της σύγκρουσης. Και αναπόφευκτα νομοθετεί υπέρ εκείνων που με παρρησία έχει επιλέξει να εκπροσωπεί.

Εν προκειμένω, όμως, η κυβέρνηση λογαριάζει σε αυτούς την πλειονότητα των λαϊκών στρωμάτων που υφίστανται τις βίαιες επιθέσεις των ακραίων μέτρων λιτότητας που η ίδια επιβάλει. Ειδικότερα όσους πλήττονται από τις αποφάσεις της για αυξήσεις σε ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΝΦΙΑ, τηλεόραση, Ίντερνετ, βενζίνες, τέλη αυτοκινήτων, πετρέλαιο θέρμανσης, είδη πρώτης ανάγκης σε σούπερ μάρκετ και καφέ-μπαρ.

Και, βέβαια, συμπληρώνει αυθαίρετα στο μέτωπο του κατά φαντασίαν ταξικού πολέμου που διεξάγει και άλλες κοινωνικές κατηγορίες. Τους μακροχρόνια άνεργους, τους συνταξιούχους που έχασαν το ΕΚΑΣ, τους επί μήνες απλήρωτους εργαζόμενους αλλά και τους απολυμένους από εταιρείες που βάρεσαν κανόνι κατά τη διάρκεια της θητείας της πρωτοδεύτερης φορά Αριστεράς.

Προφανέστατα, οι κυβερνητικές ρητορικές επιλογές που δήθεν εκφράζονται υπέρ των φτωχών και των αδυνάτων, δεν ανταποκρίνονται στη πραγματικότητα. Περισσότερο μοιάζουν με διανοητικές συλλήψεις που τείνουν στη πολιτική διαστροφή και σαφώς δεν έχουν σχέση με το αξιακό πρόσημο της αριστεράς.

Η κυβέρνηση μηρυκάζει τις βιαστικές, αμάσητες και κακοχωνεμένες μπουκιές των παραδόσεων της αριστεράς για να καλύψει βερμπαλιστικά την ανεπάρκεια την αναξιοπιστία, τους φαρισαϊσμός και τις παλινωδίες της. Μόνο που σε όσα υποκριτικά μηχανεύεται, ελάχιστοι πλέον “μασάνε”

Ποια, άλλωστε, εμπιστοσύνη να δείξει ο εξαντλημένος πολίτης στους βουλευτές της πλειοψηφίας που δήθεν θλίβονται, θρηνούν και μοιρολογούν όταν ψηφίζουν με τα δυο χέρια αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα με την ίδια θέρμη που προηγουμένως τα κατήγγειλαν; Και ποιος, ακόμη, ταλαιπωρημένος από διαψευσμένες υποσχέσεις ψηφοφόρος μπορεί πια να παρασυρθεί από το εξωφρενικά λαϊκίστικο, δημαγωγικό πάθος των κατά συρροή υπουργικών ψεμάτων;

Αναπόφευκτα η απαράδεκτα ασύμμετρη σχέση της κυβέρνησης με την αλήθεια και η επιλεκτική αναισθησία των στελεχών της στις επείγουσες κοινωνικές ανάγκες αναζωπυρώνει προς εκτόνωση το συμπιεσμένο θυμό του πρόσφατου παρελθόντος. Επαναφέρει σκηνές τυφλής οργής και μοχθηρής μνησικακίας σε ένα παρακμιακό θέατρο δημόσιων διαπομπεύσεων, το οποίο φιλοτέχνησε άγαρμπα, χθες κιόλας, ως αξιωματική αντιπολίτευση η σημερινή κυβέρνηση.

Το τσουνάμι των πρώτων έντονων αποδοκιμασιών του Πόλακη στη Πτολεμαΐδα, του Κατρούγκαλου στην Καλαμάτα, του Φίλη στη Καλλιθέα , του Δρίτσα, στο Βόλο, προβάλουν διάχυτα για μια ακόμη φορά τη ρήξη στο κοινό παρονομαστή μιας επιθυμητής κοινωνίας συνοχής και αλληλεγγύης.

Μόνο που αυτή τη φορά δεν πρόκειται για επανάληψη του πρόσφατου παρελθόντος. Τα γιουχαρίσματα δεν συνιστούν αντιστροφή των ρόλων, με τους οπαδούς της τρέχουσας αντιπολίτευσης να παίρνουν την οργισμένη σκυτάλη από τους υποστηρικτές της προηγούμενης. Δεν διαμαρτύρονται οι θιγόμενοι “μένουμεευρωπη” από τις ασκήσεις ταξικής μεροληψίας της κυβέρνησης, ούτε αντιδρούν με διαδηλώσεις οι υποτιθέμενοι προνομιούχοι που χάνουν τα όποια πλεονεκτήματα τους. Κάθε άλλο.

Είναι οι εξαπατημένοι ψηφοφόροι της κυβέρνησης αυτοί που δικαιολογημένα προγκάρουν , κράζουν και χλευάζουν τους υπουργούς και τα στελέχη της. Είναι εκείνοι που αγγίζουν δύσθυμα τα όρια της επιβίωσης και πίστεψαν πως για το δήθεν όφελος τους υποτίθεται ότι κοπτόταν η κυβέρνηση. Και είναι οι ίδιοι , πρώην υποστηρικτές κάθε ολέθριας κυβερνητικής αυταπάτης, που διαμηνύουν σήμερα προς το Μαξίμου πως όποιος μαγείρεψε ανέμους θα φάει φούμο.