ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Η πιο μεγάλη από όλες, Αυταπάτη!

«Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα», δήλωσε πρόσφατα με άνεση ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αποκρούοντας την κριτική για την (τεράστια) απόσταση μεταξύ λόγων – υποσχέσεων και πράξεων.

Το σκίσιμο των μνημονίων και οι τόσες βεβαιότητες για τα πάντα δεν ήταν παρά αυταπάτες. Όμως όλα αυτά, ψέματα ή φαντασιώσεις, δεν συγκρίνονται με την πιο μεγάλη από όλες Αυταπάτη.

Στις 31 Ιουλίου 1992 με μια τεράστια κοινοβουλευτική πλειοψηφία με τις 286 ψήφους των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, του Συνασπισμού (πρόγονος του Σύριζα) ψηφίστηκε η Συνθήκη του Μάαστριχ, συμφωνώντας όλοι – με εξαίρεση του ΚΚΕ- ότι κορυφαία εθνική στρατηγική θα ήταν η ένταξη στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ και το ευρώ.

Άραγε γνώριζαν τη ψήφισαν τότε; Συνειδητοποίησαν ότι σύμφωνα με το άρθρο 73β της Συνθήκης του Μάαστριχτ, «απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός των κινήσεων κεφαλαίων» και με το άρθρο 102α υιοθετείται η «αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό»;  Συνειδητοποίησαν ότι θα έπρεπε η χώρα να ακολουθήσει περιοριστική δημοσιονομική πολιτική ώστε να πετύχει τα κριτήρια σύγκλησης που μεταξύ των άλλων τα ελλείμματα του Δημοσίου, ως ποσοστό του ΑΕΠ, δεν θα έπρεπε να ξεπερνούν το 3% να περιοριστεί το δημόσιο στο 60% του ΑΕΠ;

Η πιο μεγάλη από όλες τις Αυταπάτες συνολικά του πολιτικού συστήματος ήταν ότι η Ελλάδα και μπορούσε να εισέλθει στην ΕΕ, και να υιοθετήσει το ευρώ και να συνεχίσει να λειτουργεί πελατειακά, χωρίς θεσμούς, με προστατευμένη οικονομία και μια κρατικοδίαιατη επιχειρηματικότητα.

Οι πολιτικές ηγεσίες επιχείρησαν κάτι το ακατόρθωτο: την πλήρη ένταξη της Ελλάδας στο ορθολογικό φιλελεύθερο ευρωπαϊκό οικονομικό περιβάλλον και ταυτόχρονα τη διατήρηση ενός ανορθολογικού οικονομικού μοντέλου – αυτού των συντεχνιών, του προστατευτισμού, των ΔΕΚΟ και άλλων κρατικών επιχειρήσεων, των κρατικών επιδοτήσεων, της διανομής κρατικών προμηθειών, της ενίσχυσης προνομιούχων ομάδων και της επιδοτούμενης επιχειρηματικότητας. Επρόκειτο για στόχους ασύμβατους μεταξύ τους, χωρίς καμία πιθανότητα επιτυχίας.

Η Μεγάλη Αυταπάτη ήταν ότι μπορούμε με το ένα πόδι να πατάμε εκεί και με το άλλο να κάνουμε τα δικά μας: να έχουμε ευρώ το πρωϊ και να πολεμάμε το «νεοφιλελευθερισμό» το βράδυ. Το σύστημα της ελεύθερης ανταγωνιστικής οικονομίας που στην Ελλάδα στιγματίσαμε ως σατανικό «νεοφιλευθερισμό». Αγαπητοί μου βουλευτές το άνοιγμα της αγοράς ενέργειας, και η διάσπαση της ΔΕΗ, δεν είναι αποτέλεσμα της χρεοκοπίας, δεν αποτελεί μνημονιακή υποχρέωση αλλά ευρωπαϊκή υποχρέωση.

"Όλα έχουν αλλάξει...Οι εξελίξεις αυτές είναι μη αναστρέψιμες. Η νοσταλγία μιας εποχής που μας είχε κάπως βολέψει όλους είναι μάταια... Οι θεσμοί της οικονομίας αυτής και οι προστασίες που εξακολουθεί να παρέχει, αν και σε φθίνοντα βαθμό, ζουν το λυκόφως τους» έλεγε ο Κώστας Σημίτης το 1997, αλλά κανείς δεν τον πήρε στα σοβαρά.

Η κρίση που ζούμε τα τελευταία χρόνια ουσιαστικά αποτελεί το τίμημα της επιμονής στη Μεγάλη Αυταπάτη ότι μπορούμε ταυτόχρονα να είμαστε και εδώ και εκεί. Είναι το τίμημα στην αντίσταση μετασχηματισμού του κράτους – φέουδο των κομμάτων, του Όχι σε όλα, της επίμονης άρνηση να προσαρμόσουμε την οικονομία στο φιλελεύθερο μοντέλο λειτουργίας που κυριαρχεί στις προηγμένες χώρες του πλανήτη. Ένα μοντέλο που δεν μας το επέβαλε κανείς αλλά το επιλέξαμε με μια άνευ προηγουμένου κοινοβουλευτική πλειοψηφία, 286 Ναι έναντι 8 Όχι, από όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος. Από την καθαρή αριστερά (Συνασπισμός) μέχρι την καθαρή δεξιά (Πολιτική Άνοιξη).

Ο Γιάννης Παπαδογιάννης είναι δημοσιογράφος. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το βιβλίο του: «Από το Μεγάλο Πάρτι στη Χρεοκοπία, 1980 – 2015: Δημαγωγία και Μοιραίες Επιλογές», Εκδόσεις Παπαδόπουλος.

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.