ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Το Brexit, ο νεοφιλευθερισμός και η λιτότητα

Πριν χρόνια, πριν τη μεγάλη κρίση, πηγαίνοντας ένα μεσημέρι στο Νέο Φάληρο με τον ηλεκτρικό σιδηρόδρομο στο βαγόνι ήταν δυο νέα παιδιά, εμφανέστατα εξαρτημένα από ναρκωτικά, σε εξαιρετικά κακή κατάσταση. Στέκονταν όρθιοι, καμπουριασμένοι, με τα μάτια κλειστά, αδύνατοι, βρώμικοι χωρίς επαφή με τους γύρω τους. Το μικρόφωνο του βαγονιού έλεγε κάθε φορά σε πιο σταθμό έφτανε το τρένο: Θησείο, Πετράλωνα, Καλλιθέα κλπ. Τα δυο παιδιά – κομμάτια από τα ναρκωτικά δεν αντιδρούσαν καθόλου, από στάση σε στάση, ήσυχοι, με μάτια κλειστά σαν να κοιμόνταν όρθιοι. Αλλά μόλις το τρένο έφτασε στο Νέο Φάληρο και από τα μικρόφωνα του βαγονιού ακούστηκε το μαγικό Νέο Φάληρο - Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης οι δυο νέοι σχεδόν αντανακλαστικά άνοιξαν τα μάτια άρχισαν να χτυπάνε ζωηρά παλαμάκια και να τραγουδούν δυνατά μέσα στο βαγόνι «θρύλε θεέ μου σ’ αγαπώ», «όπου πας θα σε ακολουθώ» και άλλα αντίστοιχα συνθήματα και αποβιβάστηκαν. Οι επιβάτες στο βαγόνι ξέσπασαν σε ένα αυθόρμητο γέλιο για την εντελώς μη αναμενόμενη αυτή συμπεριφορά των δυο ναρκομανών στο άκουσμα του Σταδίου Καραϊσκάκης.

Την ιστορία αυτή μου θυμίζει συχνά – πυκνά η μόνιμη επίκληση τα τελευταία χρόνια από πολλούς στη χώρα μας του μοχθηρού νεοφιλελευθερισμού, των κακών πολιτικών της ΕΕ και της λιτότητας ως τους μόνιμους φταίχτες για ότι δυσάρεστο συμβαίνει. Προκύπτει οικονομική κρίση; Φωνές για τον νεοφιλελευθερισμό και τη λιτότητα. Κρίση χρέους; Ο νεοφιλελευθερισμός και η λιτότητα. Τρομοκρατία; Ο νεοφιλευθερισμός και η λιτότητα. Μεταναστευτικό; Ο νεοφιλευθερισμός και η Ευρώπη. Άνοδος της ακροδεξιάς; Ο νεοφιλευθερισμός και η λιτότητα. Χρεοκοπία του ασφαλιστικού; Ο νεφιλευθερισμός και οι περικοπές. Χάος στην υγεία; Επίσης ο νεοφιλευθερισμός και η λιτότητα. Και πάει λέγοντας.

Έτσι, μάλλον φυσιολογικά, για ένα μεγάλο μέρος του εγχώριου πολιτικού προσωπικού και της κοινωνίας το δημοψήφισμα στην Βρετανία αλλά και η τραγική δολοφονία της τόσο άτυχης Κοξ εν πολλοίς είναι αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών πολιτικών που ακολουθούνται τα τελευταία χρόνια, του νεοφιλευθερισμού και της λιτότητας.

Ωστόσο αν υπάρχει κάποια οικονομία στην Ευρώπη που προσεγγίζει κάπως το μοντέλο του Νεοφιλευθερισμού, εδώ και πολλά πολλά χρόνια, είναι αυτή της Μεγάλης Βρετανίας. Επιπλέον έχουν το δικό τους νόμισμα και ακολουθούν τη δική τους νομισματική και οικονομική πολιτική.

Οι Βρετανοί προχωρούν στο δημοψήφισμα γιατί ανησυχούν και φοβούνται-εδώ και πάρα πολλά χρόνια- την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Την προοπτική της δημιουργίας ενός ευρωπαϊκού υπερκράτους, την αναπόδραστη εκχώρηση των εθνικών αρμοδιοτήτων και την απώλεια της εθνικής κυριαρχίας. Ανησυχούν για τον κίνδυνο το ευρώ να γίνει το μόνο νόμισμα εξαναγκάζοντας τους να εγκαταλείψουν τη βρετανική λίρα. Ανησυχούν πάρα πολύ για το ζήτημα της μετανάστευσης και της ασφάλειας. Ανησυχούν για τις επιπτώσεις στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας τους εξαιτίας των υπερβολικών ρυθμίσεων που επιβάλει η ενιαία αγορά. Ανησυχούν για την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία και την κατανομή των πόρων. Ανησυχούν για τη δικαιοσύνη και την υπερίσχυση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας έναντι της εθνικής. Ανησυχούν για τις πάρα πολλές ρυθμίσεις και τους περιορισμούς (ακόμα και σε θέματα αμοιβών) που επιβάλλει η ΕΕ στις τράπεζες, με κίνδυνο να χάσουν το πλεονέκτημα που διαθέτουν στον χρηματοπιστωτικό τομέα. Ανησυχούν για τον κίνδυνο μη μέλη της ευρωζώνης (όπως η Βρετανία) να συμμετέχουν σε μελλοντικές διασώσεις κρατών – μελών της ευρωζώνης (όπως έγινε για την Ελλάδα).

Με λίγα λόγια ανησυχούν για την εμβάθυνση της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης και επιδιώκουν να επιβάλλουν την αλλαγή του ευρωπαϊκού σχεδίου ώστε να έρθει στα μέτρα τους: να είναι μέλη της ΕΕ αλλά ταυτόχρονα διασφαλίζοντας ότι εν πολλοίς θα διατηρήσουν την εθνική τους ανεξαρτησία. Τι ζητούν οι Βρετανοί; Ζητούν περιορισμούς στην ελεύθερη μετακίνηση των Ευρωπαίων πολιτών, ζητούν το ευρώ να μην είναι το αποκλειστικό νόμισμα της ΕΕ, ζητούν τη μείωση ρυθμίσεων για την ενιαία αγορά και τις τράπεζες, ζητούν δικαίωμα βέτο των εθνικών κοινοβουλίων στις Ευρωπαϊκές αποφάσεις.

Με λίγα λόγια ζητούν τον ενταφιασμό της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Ωστόσο τι σχέση έχουν όλα αυτά που επιδιώκουν οι Βρετανοί με το νεοφιλευθερισμό και τις πολιτικές λιτότητας; Απολύτως καμία.

Δυστυχώς όμως ένα μεγάλο μέρος του εγχώριου πολιτικού προσωπικού και της κοινωνίας μας, που χρόνια τώρα έχει εθιστεί στον ανορθολογισμό και την μαγική σκέψη, απολύτως φυσικά θεωρούν ότι για τα γεγονότα στη Βρετανία φταίει η λιτότητα, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ο ...νεοφιλελευθερισμός.

Σαν τις δυο τραγικές φιγούρες των ναρκομανών, αποκομμένοι από την πραγματικότητα, αντιδρούν αντανακλαστικά, αποδίδοντας στο τέρας του νεοφιλελευθερισμού κάθε τι που δεν τους αρέσει.

Ο Γιάννης Παπαδογιάννης είναι δημοσιογράφος. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Από το Μεγάλο Πάρτι στη Χρεοκοπία, 1980 – 2015: Δημαγωγία και Μοιραίες Επιλογές», Εκδόσεις Παπαδόπουλος.

 

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.