ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Σοσιαλδημοκρατικές μεταμφιέσεις

Τι δουλειά έχει της κοσκινούς ο άνδρας με του πραματευτάδες; Επί της ουσίας καμία, αν και σε κανένα δεν μπορεί οποιοσδήποτε να αρνηθεί μια διάθεση επίδειξης ανωτερότητας μέσω της υψηλής συναναστροφής. Εν προκειμένω,όμως, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ένας ταπεινός νοτιοευρωπαίος χειροτέχνης που τον προσκάλεσαν οι πλανόδιοι έμποροι της ηπείρου στη συνάντηση τους στο κάστρο ντε λα Σελ Σεν-Κλου, 12 χλμ δυτικά του Παρισιού. Εκτός από ο πρωθυπουργός μιας χρεοκοπημένης χώρας, είναι ο μόνος ηγέτης από το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς που συμμετέχει για τρίτη διαδοχική φορά στη συνάντηση των ευρώ-σοσιαλδημοκρατών ως παρατηρητής.

Αν, όμως, η παρουσία του εκεί περιποιεί τιμή στον ίδιο ή, τουναντίον, τον δυσφημεί στα μάτια των συντρόφων του , αυτό είναι θέμα προς εσωκομματική αποτίμηση και αξιολόγηση με ιδεολογικά κριτήρια. Ο ίδιος, εξάλλου, ως ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι δεν εγκαταλείπει την οικογένεια της Ευρωπαϊκής Αριστεράς στο ευρωκοινοβούλιο , ώστε να μη διαταράσσει τις ισορροπίες και τα ταμπού της Κουμουνδούρου.

Από την άλλη ως πρωθυπουργός φροντίζει επισταμένα να συντηρεί σε ικανοποιητικό επίπεδο το στοχευμένο φλερτ του με τους σοσιαλιστές ηγέτες των, χαρακτηρισμένων από τον ίδιο στο παρελθόν, ως “Ολανδρέου”. Μπλοκ, όμως, το οποίο διαδραματίζει κομβικό ρόλο στη λήψη αποφάσεων της ΕΕ.

Ωστόσο υπό αυτό το διττό του ρόλο, ο Έλληνας πρωθυπουργός δημιουργεί σύγχυση κατά την ανάγνωση τόσο της πολιτικής ταυτότητας όσο και του ιδεολογικού προσανατολισμού του. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εσωκομματικά του αποδίδουν αντιφάσεις ή ακόμη και οπορτουνισμό, αγνοώντας επιλεκτικά ότι κατά την έως τώρα ανεπαρκή κυβερνητική του θητεία δεν έχει διακριθεί για τους πειστικούς πολιτικούς χειρισμούς ούτε για την συνεκτική ρητορεία του. Πόσο μάλλον για τον συνεπή φίλο-ευρωπαϊκό του λόγο; Γεγονός που δεν έχει διαφύγει της προσοχής των Ευρωπαίων σοσιαλδημοκρατών, μερίδα των οποίων όχι μόνο δεν τον συγκαταλέγει στους προσκείμενους ομοϊδεάτες αλλά τον κατατάσσει απλώς στους λαϊκιστές δημαγωγούς.

Για την πλειονότητα τους όμως ο Αλέξης Τσίπρας συνιστά τον επιθυμητό ρεφορμιστή που θα εφαρμόσει με συνέπεια τις μνημονιακές μεταρρυθμίσεις και ταυτόχρονα θα οδηγήσει βαθμιαία το αριστερό του ριζοσπαστισμό στην ωρίμανση, στην μεταμέλεια και στην εγχώρια πολιτικό-ιδεολογική αναδιάταξη της νεοφιλελευθεροποιημένης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Μερικώς άλλωστε έχει μετατοπιστεί από τις κορώνες περί ρήξης στο χαμηλόφωνο ρεπερτόριο του ρεαλιστικού συμβιβασμού.

Τι κι αν πολιτεύτηκε με ψέματα, εμπορεύθηκε ελπίδες, πρόδωσε την εμπιστοσύνη των πολιτών; Η ηθική απαξίωση, όπως γνωρίζουν καλά και οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές, υπολείπεται του κινήτρου για πολιτική ηγεμονία. Ή καλύτερα, “τα πράγματα που έχουν μεγαλύτερη σημασία δεν μπορούν να είναι στο έλεος των πραγμάτων που έχουν μικρότερη σημασία”, όπως έγραφε και ο Γερμανός ποιητής και φιλόσοφος Βόλφγκανγκ Γκαίτε

Και αφού η ντόπια κεντροαριστερά δεν έχει αναδείξει έως τώρα ένα μοντέρνο Σημίτη με ευρύτερο αντιδεξιό εκτόπισμα και μαζική εκλογική επιρροή, η εκδοχή Τσίπρα ως ηγέτη μιας ανασυγκροτημένης εγχώριας κεντροαριστερής συμπαράταξης φαντάζει στους ευρωσοσιαλιστες ως ιδανική προοπτική. Ενδεχομένως η ίδια πολιτική οικογένεια έχει ήδη διαγνώσει την έφεση του για εναγκαλισμό της εξουσίας. Αναπόφευκτα ευελπιστεί και στη ταχύτατη μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα διαχείρισης και νουνεχούς τεχνοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής αφήγησης με αριστερή ρητορική γαρνιτούρα. Πράγμα που θα επιθυμούσε και για τους Ποδέμος στην Ισπανία και το Αριστερό Μπλοκ στην Πορτογαλία.

Το μόνο εμπόδιο για το προσεταιρισμό του ΣΥΡΙΖΑ με την ευρωσοσιαλιστική πτέρυγα, καταρχήν στο ευρωκοινοβούλιο, είναι η συνύπαρξη του με κυβερνητικό εταίρο τους ΑΝΕΛ καθώς και οι άγνωστες βάσεις πάνω στις οποίες έχει δομηθεί ο συγκεκριμένος συμμαχικός σχηματισμός. Ωστόσο οι κόντρες μεταξύ των δύο κομμάτων της συγκυβέρνησης στο ζήτημα Μουζάλα, στο σύμφωνο συμβίωσης, στην ανέγερση τεμένους στο Βοτανικό και στα ειδικά μισθολόγια, μπορούν να οδηγήσουν με λίγη καλή διάθεση και κάμποσες ευρω-υποσχέσεις σε ένα συναινετικό διαζύγιο. Μια συνεργασία, άλλωστε, δεν είναι ένδυμα που φοράει κανείς μια για πάντα . Το ίδιο και η ιδεολογία , όπως έχει επακριβώς διαπιστώσει η Ιστορία.

Στο κάτω κάτω σε κανένα στο Μαξίμου δεν θα λείψει ο τωρινός υπουργός Άμυνας από τη στιγμή που υπάρχει ένας πολιτικάντης του παλιού καιρού ο οποίος καραδοκεί να αρπάξει την κυβερνητική ευκαιρία. Εξάλλου αν ο Τσίπρας μπορεί να φοράει ως παρατηρητής τη μάσκα του σοσιαλδημοκράτη σε Γαλλικά σατό γιατί να μην ντυθεί με το κοστούμι του σοσιαλιστή στο υπουργικό συμβούλιο και ο Λεβέντης; Από μεταμφιέσεις , άλλωστε, ο τελευταίος ξέρει από εκείνο τον Ιούνιο του 1989 όταν μετείχε υπό τον φιλελεύθερο Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ως υποψήφιος βουλευτής στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας στη Β' Αθήνας.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.