Το κυβερνών κόμμα με ιδιαίτερη διακριτικότητα δεν έχει αποκηρύξει τις ενέργειες των Μπολιβαριανών δυνάμεων της τάξης που είχαν ως αποτέλεσμα να χάσουν μέχρι τώρα τη ζωή τους, επισήμως 39 άνθρωποι κατά τις μαζικές διαμαρτυρίες εναντίον του προέδρου της Βενεζουέλας.

Ούτε φυσικά έχει αποδοκιμάσει τις καταδίκες εκατοντάδων άλλων διαδηλωτών που οδηγήθηκαν στα στρατοδικεία, κάτι που αντίκειται στο Σύνταγμα της συγκεκριμένης Νοτιοαμερικανικής χώρας το οποίο ορίζει πως μόνο στρατιωτικοί προσάγονται ενώπιον στρατιωτικών δικαστηρίων. Ενδεχομένως γιατί η Κουμουνδούρου περιχαρακωμένη ιδεολογικά και στρατευμένη αντισυστημικά έχει αποφασίσει να αγνοεί το δράμα των εξαθλιωμένων κατοίκων της Βενεζουέλας.

Έστω κι αν δεν έχει φτάσει στο σημείο να κατηγορήσει τα θύματα ως “φασίστες, αντεπαναστάτες, μίσθαρνα όργανα της CIA" εξ αιτίας του “ταξικού πολέμου” που διεξάγεται στη χώρα, εμμέσως πλην σαφώς συμμερίζεται τη κρατική βία, την ολοκληρωτική εξουσία και τις αντιδημοκρατικές πρακτικές του καθεστώτος του «συντρόφου» Νικολάς Μαδούρο.

Το γεγονός ότι τρεις ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν συναίνεσαν στο ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εναντίον της ασύδοτης, αυταρχικής και βάναυσης κεντρικής κυβέρνησης του Καράκας,δεν χρειαζόταν μεταφραστή για να εξηγήσει τον ανυπόκριτο θαυμασμό τους υπέρ ενός γραφικού μυστακοφόρου “αγωνιστή ηγέτη” που μάχεται δήθεν για το σοσιαλισμό εναντίον των υποτιθέμενων βυσσοδομούντων δυνάμεων της καπιταλιστικής αντίδρασης που τον “σαμποτάρουν”

Με δυο λόγια για τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωβουλή οι μεγάλες κινητοποιήσεις στη Βενεζουέλα είναι υποκινούμενες από τη μπουρζουαζία και τους ιμπεριαλιστές. Αντίθετα, κατ΄αυτούς η κρατική καταστολή είναι νομιμοποιημένη συνταγματικά και καθαγιασμένη από το λαό. Τον ίδιο λαό που μαστίζεται από την κλιμακούμενη πείνα, την εκτεταμένη έλλειψη φαρμάκων και έχει γονατίσει στα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης από ένα σαθρό οικονομικό μοντέλο προς το οποίο έχει εξαντλήσει πλέον την ανοχή του.

Απέναντι σε αυτό το καζάνι που βράζει στη χώρα που γέννησε το Σιμόν Μπολίβαρ, υπάρχουν ακόμη βουλευτές της ντόπιας συμπολίτευσης που συνεχίζουν να ενστερνίζονται το καθεστώς Μαδούρο ως συγκριτικό μοντέλο της εγχώριας διακυβέρνησης και να εκθειάζουν ως πρότυπο κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το σημερινό του “παράδεισο” που ελάχιστα απέχει από τη κόλαση . Προφανώς διότι αντλούν ακόμη υπόσταση από τις διχαστικές κραυγές «ή εμείς ή αυτοί» και εμπνέονται από τη ρητορική τυχοδιωκτική τελεολογία «θα μας τελειώσουν ή θα τους τελειώσουμε».

Ωστόσο, αυτή η εμφυλιοπολεμική επιβεβαίωση της ύπαρξης τους δοκιμάζεται πλέον σκληρά. Όχι μόνον χάριν της υποστήριξης τους προς το χαοτικό Μαδούρο αλλά επειδή οι ίδιοι ως μεταλλαγμένοι «Γερμανοτσολιάδες» θα προσέλθουν να ψηφίσουν την επέκταση του μνημονίου με τα «δύο χέρια». Αποκαλύπτοντας πλήρως τη κατάρρευση του διάτρητου αφηγήματος και το οριστικό γκρέμισμα των μασίφ ψευδαισθήσεων τους.
Εξάλλου η λατινοαμερικάνικη φαντασίωση που τόσο απλοϊκά και σπάταλα εξυμνήθηκε από τον Έλληνα πρωθυπουργό ως εξιδανίκευση της κοινωνικής δικαιοσύνης, των ατομικών δικαιωμάτων και του σεβασμού στους κανόνες της Δημοκρατίας, απέδειξε την ματαιότητα των εμμονών και διέψευσε κάθε συναισθηματική ονείρωξη.
Με το ίδιο αποκαρδιωτικό τρόπο που οι Βαλκάνιοι ομοϊδεάτες του κυνικού ενοίκου του προεδρικού μεγάρου Μιραφλόρες στο Καράκας, με ελαφρά τη συνείδηση θα συναινέσουν σε επί πλέον 14,5 δις μέτρα για την τριετία 2018-2020 που θα επιβαρύνουν τις πλάτες των πιο ευάλωτων πολιτών της ελληνικής κοινωνίας. Το κακό είναι πως θα επιδιώξουν να χρυσώσουν το πικρό χάπι με εκείνες τις ευτελείς ψεύτο-γενναιοδωρίες που συνηθίζουν να προσφέρουν τα αντιδημοκρατικά καθεστώτα στα φτωχοποιημένα κοινωνικά στρώματα.
Το χειρότερο, πάντως, είναι πως αν ο κυνικός πρόεδρος της Βενεζουέλας μπορεί εκάστοτε να εξωραΐζει τη χρεοκοπία του με μικροφιλοδωρήματα προς τους εξαθλιωμένους, η καιροσκοπική ελληνική κυβέρνηση αδυνατεί να απαλύνει τις εντυπώσεις με τα “αντίμετρα” εμπαιγμού και εξαπάτησης των πολιτών.
Πολύ απλά γιατί η ελάχιστη άσκηση προνοιακής πολιτικής προϋποθέτει πρωτογενές πλεόνασμα 3,5 % του ΑΕΠ για μετά το 2018. Υπό αυτή τη δέσμευση η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντί να συνθέσει στο μέγαρο Μαξίμου μια εκκολαπτόμενη εκδοχή Ευρω-Μαδούρο τείνει μάλλον προς το κράτος-μπανανία και το Ρημαδούρο.