Πολύφερνη νύφη; Ποιος το περίμενε μετά την εκλογική της συρρίκνωση την τελευταία εξαετία. Κι όμως, η παρούσα Κεντροαριστερά/ Σοσιαλδημοκρατία έγινε δέκτης πολιτικών ανοιγμάτων και εκδηλώσεων φιλίας τόσο από τον αντιπρόεδρο της κυβέρνηση όσο και από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που χαιρέτησαν το ιδρυτικό συνέδριο του Κινήματος Αλλαγής.

Αναμενόμενη, άλλωστε, η κίνηση αμφοτέρων να προσεγγίσουν διερευνητικά το νέο φορέα. Δεδομένου ότι εκτιμούν πως αυτός μπορεί να αποτελέσει εκείνο το κρίσιμο μέγεθος, ώστε μετεκλογικά να λειτουργήσει ως συνεκτικός αρμός για τον σχηματισμό κυβερνήσεων συνεργασίας. Με ή χωρίς την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος.

Σαφώς οι εκάστοτε προσδοκίες μια μερίδας στελεχών του νέου φορέα, οι οποίοι φαντασιώνονται για τον εαυτό τους ρόλο δυνητικού κυβερνητικού εταίρου του Μητσοτάκη καθορίζουν τη συμπεριφορά των ιδίων και μόνο. Η συνοχή, όμως, της Κεντροαριστεράς δεν εξασφαλίζεται από τα δίχτυα που ρίχνει για ψάρεμα της ο αρχηγός της ΝΔ, αλλά από τις σταράτες κουβέντες και τη πρόθεσή της να μη σύρεται πίσω από τις εξελίξεις αλλά να τις καθορίζει.

Αναπόφευκτα, ακόμη και στα πλαίσια της πλουραλισμού, όλες οι προσπάθειες του νέου φορέα επικεντρώνονται στην υπεύθυνη ενιαία πορεία των “συνιστωσών” του και στον αυτόνομο πολιτικό ρόλο του Κινήματος Αλλαγής. Ως εκ τούτου μοιάζει απόλυτα ειλικρινής η διάθεσή του να πορευτεί στη διαδρομή ενός ανένδοτου αγώνα σε ίσες αποστάσεις τόσο από τη ΝΔ όσο και από το ΣΥΡΙΖΑ. Κοινώς, ούτε με τον Μητσοτάκη ούτε με τον Τσίπρα. Τι πιο καθαρό;

Πού είναι, στο κάτω κάτω, το κακό στην απόρριψη τους; Έτσι κι αλλιώς πριν τα αποτελέσματα της κάλπης και την ετυμηγορία του λαού κανένα κόμμα δεν είναι υποχρεωμένο να δεσμεύεται αν, πώς και με ποιον θα συνεργαστεί. Βεβαίως, όμως, οφείλει προηγουμένως να έχει διατυπώσει πρόταση διακυβέρνησης της χώρας και πάνω σε αυτή τη βάση να είναι ανοιχτό για διάλογο με κάθε κόμμα το οποίο ανήκει στο συνταγματικό τόξο. Όλα τα υπόλοιπα είναι «εκ του περισσού».

Στις δημοκρατίες άλλωστε οι πολιτικές συνεργασίες ή συμμαχίες αποκτούν ουσιαστική υπόσταση όταν περιβάλλονται από αμοιβαία εμπιστοσύνη και αφορούν από κοινού λύσεις σε στοχευμένα προβλήματα της χώρας. Κυρίως, όμως, όταν αυτές ανταποκρίνονται στις ανάγκες των πολιτών Δεν συνιστούν προεικόνιση, μελλοντολογία ή πρόχειρους πειραματισμός. Ούτε φυσικά εξαντλούνται στην μυθοπλαστική αποτίμηση του παρελθόντος όπως επιχείρησε, θέτοντας προκαταβολικά όρους και προϋποθέσεις, ένας πραιτοριανός της κομματικής κάψουλας του κυβερνώντος κόμματος.

Είναι προφανές ότι στη τρέχουσα συγκυρία μόνο ο ασταθής ΣΥΡΙΖΑ επείγεται για διαύλους επικοινωνίας που ανιχνεύουν προοπτικές συνεργασίας με το Κίνημα Αλλαγής. Επί της ουσίας φοβάται επανάκαμψη των απογοητευμένων ψηφοφόρων του στις κομματικές κοιτίδες τους που ανήκουν στη Κεντροαριστερά. Και επειδή δεν διαθέτει εργαλεία για στοιχειώδες πολιτικό φλερτ με το νέο φορέα, επανέρχεται στις δοκιμασμένες μεθόδους του. Αυτές της κοινωνικής και πολιτικής απαξίωσης μέσω της συκοφαντίας και τη διαβολής.

Δυστυχώς για τον Τσίπρα οι τεχνικές αποδόμησης άλλων πολιτικών σχηματισμών που εφάρμοσε στο πρόσφατο παρελθόν έχουν πλέον φθαρεί ανεπανόρθωτα στην συνείδηση της κοινής γνώμης εξ αιτίας του δικού του απεχθούς κυνισμού. Περιζήτητη νύφη ή όχι,λοιπόν η Κεντροαριστερά κλείνει πια τη πόρτα κατάμουτρα στο προσεχώς εκλογικά χαμένο αλλά κυρίως σε εκείνον που θεωρεί ότι συμπεριφέρθηκε ως κλαρινογαμπρός της Αριστεράς