Όσοι περιμένουν να γίνουν οι εκλογές στην Τουρκία για να πέσει η ένταση στο Αιγαίο και στην Κύπρο θ' απογοητευτούν οικτρά. Η εκλογή Ερντογάν, αλλά και οποιουδήποτε άλλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας στη γείτονα χώρα, είναι η αφετηρία για νέες περιπέτειες στην περιοχή. Η ιδεολογία του εθνικό-ισλαμισμού που λάνσαρε ο Ερντογάν έχει γίνει κοινή ιδεολογία όλων σχεδόν των κομμάτων της Τουρκίας ή, εν πάση περιπτώσει, όσων έχουν σημαντική απήχηση στους Τούρκους.

Οι συντονισμένες δηλώσεις του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων της Τουρκίας Χουλούσι Ακάρ και του ηγέτη της Τουρκοκυπριακής κοινότητας Μουσταφά Ακιντζί δεν αφήνουν καμία αμφιβολία. Ο πρώτος δήλωσε:

«Οι Τουρκικές ένοπλες δυνάμεις θα συνεχίσουν να προστατεύουν τα δικαιώματα και τα συμφέροντα της Τουρκίας και της Τουρκικής Δημοκρατίας της Βόρειας Κύπρου (διάβαζε Κατεχόμενα) στην Ανατολική Μεσόγειο) και πρόσθεσε ότι η Τουρκία είναι εγγυήτρια της Ειρήνης στην Ανατολική Μεσόγειο» και κάνει προσπάθεια «ώστε το Αιγαίο να είναι θάλασσα ειρήνης, φιλίας και συνεργασίας».

Ταυτόχρονα, όμως, έκανε δηλώσεις και ο Τουρκοκύπριος ηγέτης που εξέφρασε την αντίθεσή του, αλλά και την αντίθεση της Άγκυρας στην κατασκευή του αγωγού East Med και πρόσθεσε ότι η μεταφορά του φυσικού αερίου (από την Κύπρο και το Ισραήλ και πιθανότατα κι από την Αίγυπτο) πρέπει να γίνει μέσω Τουρκίας. Έτσι ο Ακιντζί μίλησε σαν εκπρόσωπος του Ερντογάν και όχι σαν Τουρκοκύπριος ηγέτης. Γιατί ποιος Κύπριος θα τολμούσε να πει να περάσει ο αγωγός από τη γειτονική χώρα και όχι από τη …χώρα του; Την επομένη ο υπουργός Ενέργειας της Τουρκίας και γαμπρός του Ερντογάν, Μ. Αλμπαϊράκ δήλωσε ότι σχεδιάζει ήδη την πρώτη γεώτρηση στην ανατολική Μεσόγειο. Δηλαδή, περιπέτειες κι ένταση στην Κύπρο. Τέλος, ο Ερντογάν κατηγόρησε την Κύπρο ότι αποσταθεροποιεί τη Μέση Ανατολή!

Τα παραπάνω συνέβησαν αμέσως μετά τη δήλωση στη Λευκωσία των ηγετών του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας, Νετανιάχου, Αναστασιάδη, Τσίπρα ότι η απόφαση για τον East Med θα ληφθεί το 2018 και όχι το 2019. Η επίσπευση λοιπόν αυτής της απόφασης έβαλε σε κίνηση τ' αντανακλαστικά της Τουρκίας που έχει στόχο να ματαιώσει την κατασκευή του East Med ή έστω να την αναβάλει επ΄ αόριστον. Η Τουρκία θέλει να είναι ο μοναδικός ενεργειακός δρόμος από τη Μέση Ανατολή και την Υπερκαυκασία στην Ευρώπη. Επειδή έτσι θα μπορεί να εκβιάζει την Ευρώπη και να ελέγχει τη Μέση Ανατολή.

Όταν λοιπόν η Τουρκία μιλά για θάλασσες ειρήνης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο, εννοεί την τουρκική ειρήνη και την επιβολή της στις χώρες και τους λαούς της Μέσης Ανατολής και των Βαλκανίων όπου διαθέτει ένα ισλαμικό τόξο, κατάλοιπο και κληρονομιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας στην Ελλάδα, Βουλγαρία, Κόσσοβο FYROM, Αλβανία, και Βοσνία- Ερζεγοβίνη.

Η ένταση στο Αιγαίο με τις αλλεπάλληλες αεροπορικές και ναυτικές παραβιάσεις κι επεισόδια εκ μέρους της Τουρκίας που τα χαρακτηρίζει προκλήσεις της Ελλάδας, όπως και οι παραβιάσεις της ΑΟΖ Κύπρου, δίνουν ένα μέτρο του τι εννοείι η Τουρκία θάλασσες ειρήνης. Η Τουρκία δεν δίστασε να εισβάλει στο Ιράκ όταν το τελευταίο πολεμούσε με τον ISIS για λόγους που είχαν σχέση μόνο με το κουρδικό πρόβλημα. Ούτε δίστασε να εισβάλει στη Συρία και να καταλάβει την Αφρίν και πάλι για λόγους που έχουν σχέση με το Κουρδικό. Εξάλλου, παλαιότερα είχε εισβάλει στην Κύπρο, όπου έχει στρατιωτική κατοχή στο 40% του νησιού ακόμη. Τέλος δεν δίστασε ν΄ απειλήσει την Ελλάδα με casus belli για τα 12 μίλια, αλλά και για άλλα θέματα κατεξοχήν αρμοδιότητας της χώρας μας.

Ο εθνικό-ισλαμισμός της Τουρκίας που πηγάζει κατευθείαν από την ανάμνηση των κατακτήσεων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τροφοδοτεί το νέο-οθωμανισμό της δεν είναι μόνο ιδεολογία του Ερντογάν και του κόμματός του, αλλά είναι η βασική ιδεολογία της συντριπτικής πλειοψηφίας της τουρκικής ελίτ και του τουρκικού λαού. Στρατιωτικοί, δικαστές, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητές πανεπιστημίων, δημόσιοι υπάλληλοι κλπ. έχουν αγκαλιάσει και υποταχθεί σ΄ αυτή την ιδεολογία.

Η επίθεση του Ερντογάν στον Γκιουλέν δεν αφορά μόνο τον ισλαμιστή Γκιουλέν, αλλά αφορά και τον "Αμερικανό" Γκιουλέν. Δηλαδή είναι επίθεση σ΄ έναν αντιπρόσωπο των συμφερόντων των ΗΠΑ στην Τουρκία. Αυτή είναι η μόνη ικανοποιητική ερμηνεία για τη λύσσα του Ερντογάν εναντίον του Γκιουλέν.

Η Τουρκία σήμερα έχει ένα πληθυσμό 80 εκατομμυρίων, μια οικονομία που το 2017 αναπτύχθηκε με ρυθμό 7,4% και με μια στρατιωτική μηχανή που την εξοπλίζει συνεχώς με πυραύλους, αεροπλάνα, πλοία, τανκς κλπ. ενώ ετοιμάζεται να χτίσει πυρηνικό εργοστάσιο ενέργειας που σύντομα θα την οδηγήσει στο να εξοπλιστεί με πυρηνικά όπλα…

Συνεπώς έχει συνείδηση της δύναμης και της ακμής της. Και δεν έχει κανένα δισταγμό να δοκιμάσει να αξιοποιήσει αυτή την ακμή για να επιβάλει τη θέλησή της στη Μέση Ανατολή και στα Βαλκάνια, ασκώντας επικυριαρχία στις χώρες των δυο περιοχών. Η Τουρκία είναι επιθετική δύναμη αποσταθεροποίησης στην περιοχή. Γι΄ αυτό η κατάσταση της θα επιδεινωθεί ραγδαία και η ένταση στα νερά της Κύπρου θα αυξηθεί.

Βέβαια, η Τουρκία έχει και προβλήματα. Το κυριότερο πρόβλημα που την καίει αυτή την περίοδο είναι το κουρδικό. Ο πόλεμος κατά του ISIS επέτρεψε τόσο στους Κούρδους του Ιράκ όσο και στους Κούρδους της Συρίας να αποδείξουν το αξιόμαχό τους, να βοηθήσουν τους Αμερικάνους να νικήσουν το ISIS και φυσικά να κερδίσουν τη θεσμική αυτονομία τους στο Ιράκ και την ντε φάκτο αυτονομία τους στη Συρία. Στο Ιράκ, μετά την ήττα του ISIS, φαίνεται η κατάσταση να σταθεροποιείται υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ…

…Στη Συρία όμως η κατάσταση δεν έχει σταθεροποιηθεί ακόμη, αν και οι δυνάμεις του Άσαντ από μέρα σε μέρα δείχνουν να αποκαθιστούν την εξουσία της Δαμασκού με τη βοήθεια των Ρώσων και του Ιράν. Οι Ρώσοι και οι Ιρανοί φαίνεται να ελέγχουν ολοένα και περισσότερο την ενδοχώρα της Συρίας. Εκτός από τη ναυτική και αεροπορική βάση στη Συρία οι Ρώσοι κι από κοντά και οι Ιρανοί διαθέτουν πολλές μικρότερες βάσεις, στρατόπεδα και δυνάμεις παντού, όπου δεν έχουν ούτε για δείγμα οι ΗΠΑ. Από την άλλη οι Αμερικάνοι που έχουν ταχθεί εναντίον του Άσαντ έχουν βάσεις μόνο στην περιοχή των Κούρδων της Συρίας, όπου δεν διαθέτουν ούτε μία οι Ρώσοι και οι Ιρανοί. Η Τουρκία λοιπόν εξαναγκάστηκε από τα πράγματα και τις εξελίξεις να συμμαχήσει με τους Ιρανούς και τους Ρώσους για να υπηρετήσει την αντικουρδική πολιτική της. Η συμμαχία της αυτή όμως υπονομεύει τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ και τη Δύση, που είναι εναντίον του Άσαντ, όπως και η Τουρκία.
Κανείς δεν ξέρει σήμερα πώς θα εξελιχθεί αυτό το αντιφατικό κουβάρι των στρατιωτικών, πολιτικών και οικονομικών σχέσεων γεωστρατιγικής.

Δύο πράγματα μόνο είναι σίγουρα: α) Ότι η Ρωσία πέτυχε χάρη στο Συριακό να βάλει πόδι στη Μέση Ανατολή και δεν πρόκειται να φύγει εύκολα και β) Ότι το Κουρδικό ζήτημα θα είναι παρόν σε όλες τις εξελίξεις. Από την άλλη, το πρόβλημα για την Ευρώπη είναι αν θέλει έναν καθαρά ευρωπαϊκό δρόμο για την ενέργεια από τη Μέση Ανατολή, που θα στοιχίσει πιο ακριβά, ή αν δεν τους ενοχλεί να ανοιγοκλείνουν τις στρόφιγγες οι Τούρκοι…

*Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας