ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

«Προοδευτική συμμαχία»... και εκλογές;

ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ διδάξαντες τη «διεύρυνση» ήταν οι Μεγάλοι Άνδρες της μεταπολιτευτικής περιόδου: ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφάσισε σε κάποια ιστορική συγκυρία τη διεύρυνση της Νέας Δημοκρατίας με την προσχώρηση και άμεση υπουργοποίηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη και του Αθανάσιου Κανελλόπουλου. Αμφότεροι υπήρξαν σημαντικότατες προσωπικότητες της προδικτατορικής, αντιστασιακής και μεταπολιτευτικής περιόδου, ο καθένας (ασφαλώς) σύμφωνα με τη «συμμετοχή του» στον πολιτικό βίο της χώρας.

Η επάνοδος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη

Τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη βάραινε βεβαίως η αποστασία του 1965. Παν δε ό,τι επικαλέσθηκε ο σημαντικός αυτός πολιτικός, τέως Πρωθυπουργός και τέως Αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, για την επίμαχη αυτή περίοδο, δεν αναιρεί τα όσα ο χώρος της παραδοσιακής κεντρώας παράταξης του καταμαρτυρεί. Αυτό όμως δεν εμπόδισε τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να τον εντάξει στο πλαίσιο της «μεταπολιτευτικής διεύρυνσης» στοχεύοντας στο χώρο του «Κέντρου». Και τούτο, παρά το γεγονός ότι ο αντιστασιακός και μεταπολιτευτικός Κωνσταντίνος Καραμανλής ήταν ήδη προνομιακή επιλογή του «χώρου του Κέντρου». Υπ όψιν περαιτέρω, για να εμείνουμε στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ότι κατά την προδικτατορική περίοδο και μέχρι τα γεγονότα του Ιουλίου 1965 ήταν ο κατ’ εξοχήν αποδεκτός ως φυσικός διάδοχος της συγκροτηθείσας «Ένωσης Κέντρου». Την αναμενόμενη αυτή «ροή» της ιστορίας, ανέτρεψε η χαρισματική παρουσία του Ανδρέα Παπανδρέου!..
Η προαναφερόμενη διεύρυνση του Κωνσταντίνου Καραμανλή αφορούσε και στον Αθανάσιο Κανελλόπουλο, ο οποίος υπήρξε και Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας. Ο γράφων υποστηρίζει ότι ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος συγκαταλέγεται στην χωρία των Λόγιων της πολιτικής. Δηλαδή στη χωρία των Μεγάλων του χώρου:  Κωνσταντίνου Τσάτσου, και Παναγιώτη Κανελλόπουλου.

Η προσχώρηση των: Μαύρου-Γλέζου

Ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο άλλος Μεγάλος της πολιτικής της προδικτατορικής, αντιστασιακής και μεταπολιτευτικής περιόδου, «αιφνιδίασε»(!) τον Οκτώβριο του 1981, όταν ταυτοχρόνως συμπεριέλαβε στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ τον Γεώργιο Μαύρο και το Μανώλη Γλέζο, επιτυγχάνοντας μια «αμφίδρομη διεύρυνση» που κατοχύρωσε κατά το μάλλον και μάλλον το ρεύμα νίκης του (τότε) ΠΑΣΟΚ, το οποίο νομιμοποίησε το 48% του εκλογικού σώματος.

... Εκείνοι ήξεραν

Οι προαναφερόμενες διευρύνσεις που έλαβαν χώρα δια των δύο Μεγάλων Ηγετών της μεταπολιτευτικής περιόδου, ήτοι: του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου, «αποστιγμάτισαν» τη «μετάβαση» του πολιτικού προσωπικού από κόμμα σε κόμμα, ανάλογα με τη συγκυρία. Δηλαδή, ο «απεγκλωβισμός» του πολιτικού προσωπικού από ένα κομματικό φορέα και η ένταξη του σ’ ένα άλλο κομματικό φορέα, δεν θεωρήθηκε από και δια των ενεργειών των προαναφερόμενων Ηγετών, ως κίνηση απαξίας της πολιτικής.

Ειδικότερα: ο Ανδρέας Παπανδρέου την περίοδο από τις εκλογές του 1974 και μετά, στο «σοσιαλιστικό» ΠΑΣΟΚ, προσκάλεσε και προσωπικότητες από το «αμιγές Κέντρο». Αναφέρομαι στον ευπατρίδη και εγκρατή νομικό Αναστάσιο Πεπονή, στην πραγματική Κυρία της πολιτικής ζωής Αμαλία Φλέμινγκ και στη χαρισματική προσωπικότητα της Μελίνας Μερκούρη. Περιττό δε να γίνει αναφορά ότι ήδη πριν τη «Συνδιάσκεψη του ΠΑΣΟΚ» του 1977, υπήρξαν και σημαντικές διαγραφές. Αναφορά γίνεται στην καθ’ όλα σεβαστή προσωπικότητα του Σάκη Καράγιωργα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου πολιτευόταν στη διαδικασία αφενός των διαγραφών και αφετέρου των διευρύνσεων. Πάντως αμφότεροι οι Μεγάλοι της πολιτικής, Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου «κάτι» ήξεραν για τις επιλογές τους αυτές!..
Υπ’ όψιν δε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου συνέχισε την πολιτική αυτή και μετά το 1989, στοχεύοντας πάντα στο «Κέντρο» (Ιωάννης Ζίγδης), αλλά και …«πιο αριστερά».

Ως προς τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ

Το ενδιαφέρον στην παρούσα περίσταση είναι ότι η Νέα Δημοκρατία είναι «εγκλωβισμένη» σ’ ένα νεοφιλελεύθερο λόγο, ενώ προς τα «έξω» προβάλλονται κυρίως προσωπικότητες που προέρχονται από την ακροδεξιά. Δηλαδή, κυρίαρχο ρόλο και λόγο έχει πολιτικό προσωπικό εκπορευόμενο ευθέως από τον ΛΑΟΣ. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να συνεργάστηκε σε «κυβερνητικό» και όχι «κομματικό επίπεδο» με τους ΑΝΕΛ, στους οποίους μπορεί να αποδοθεί μια ακραιφνώς δεξιά αντίληψη περί πραγμάτων, ωστόσο (όμως), το πολιτικό προσωπικό που συγκροτεί τους ΑΝΕΛ, και ιδιαιτέρως τον επικεφαλής του χώρου, προέρχεται αμιγώς από τη Νέα Δημοκρατία.

Ας εστιάσουμε όμως στην  πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα να απευθυνθεί σε πολιτικό προσωπικό που μπορεί να θεωρηθεί ότι εκφράζει «όμορες δυνάμεις». Η πρωτοβουλία αυτή αποτελεί αναμφιβόλως ένα «μεγάλο άλμα» (και για πολλούς απροσδόκητο και ιδίως για τους «53+») για τη δημιουργία ενός «νέου ΣΥΡΙΖΑ». Και τούτο γιατί το προσκλητήριο δεν αφορά μόνο  έκκληση για «θετική ψήφο», αλλά αφορά και πρόσκληση για «οργανική ένταξη», για την επανίδρυση, κατά κάποιο τρόπο, μιας «ευρείας δημοκρατικής παράταξης».

Φυσικά, το εγχείρημα αυτό θα μπορούσε να είχε προηγηθεί, ειδικότερα στη διαδικασία επιλογής προσώπων για τις αυτοδιοικητικές εκλογές, έτσι ώστε να μην είναι αμιγώς τα πολιτικά πρόσωπα που επιλέγονται προερχόμενα και μόνον από το στελεχιακό δυναμικό του ΣΥΡΙΖΑ.  Επίσης, άξιο επισημείωσης είναι ότι οι πολιτικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ «περιχαράκωσαν» το χώρο, με συνέπεια πολίτες προερχόμενοι από τη λεγόμενη ευρύτερη δημοκρατική παράταξη, να μην μπορούν να ενταχθούν στις Τοπικές Οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαδικασία αυτή αφορά στις πολύ μικρές κοινωνίες, όπου οι Τοπικές Οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ «οργάνωσαν άμυνα» μη διεύρυνσης.
Το ερώτημα συνεπώς είναι εάν η πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα, για την «οργανική ένταξη» θα προσκρούσει σε περιχαράκωση (γενικώς και ειδικώς) του «εσωκομματικού χώρου». Ίδωμεν!

Και ο χρόνος των εκλογών;

Τούτων όλων δοθέντων, το ερώτημα είναι εάν ο Αλέξης Τσίπρας στο «συγκεκριμένο άνοιγμα» θα δώσει παράταση χρόνου, ενώ η επιχειρούμενη διεύρυνση θα τελεί υπό δοκιμασία ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών και ευρωεκλογών του Μαΐου.
Το μέγα ερώτημα συνεπώς είναι εάν ο έχων την προνομία εκ του Συντάγματος Πρωθυπουργός, αποφασίσει την ταυτόχρονη διεξαγωγή τεσσάρων εκλογικών αναμετρήσεων, κυριολεκτικώς αιφνιδιάζοντας και για τις βουλευτικές εκλογές.
Το ζήτημα δεν είναι μόνο «τεχνικό», εάν δηλαδή, το «σύστημα» μπορεί να ανταποκριθεί στη ταυτόχρονη διεξαγωγή τεσσάρων εκλογικών αναμετρήσεων. Το ζήτημα του χρόνου διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών  είναι προδήλως πολιτικό και ανήκει στην προνομία του Πρωθυπουργού.

 * Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ανώτατα Ακυρωτικά Δικαστήρια της Ελλάδας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια του Στρασβούργου και του Λουξεμβούργου (ECHR και GC - EU).

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.