ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Μέρες παράξενες

Την περασμένη βδομάδα έκλεισε το μαγαζί  και ακόμα δεν κατάφερε να προσαρμοστεί στην καινούργια ζωή. Στο σπίτι γυρνούσε αργά και τα Σαββατοκύριακα όλο και καμιά εκδρομή την κρατούσε μακριά του. Τις πρώτες μέρες έφτιαξε τις ντουλάπες,  χουζούρεψε έως αργά στο κρεβάτι και χάζεψε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Μίλησε  με τους φίλους της, άκουσε την γκρίνια της  μάνα της  για το αντισηπτικό που τελείωσε και τα χαρτιά  υγείας που δεν είχε στοκάρει. Την έπιασε γέλιο αλλά το κατάπιε γιατί δεν ήθελε να της πάει κόντρα. Μετά βάλθηκε να φτιάχνει τις λίστες. Ένα από τα αστεία των φίλων της όταν ήθελαν να την πειράξουν ήταν το "άδειο"  ψυγείο της και η "άρνησή" της να βάλει κατσαρόλα στη φωτιά. Σκέφτηκε ότι ίσως ήρθε η ώρα να αναθεωρήσει πράγματα, να αποκτήσεις νέες επιθυμίες, να φτιάξει κανένα φαΐ, να αποκτήσει άλλο τρόπο ζωής. Το σπίτι που δεν την χώραγε έγινε ξαφνικά το καταφύγιο της. Η κουζίνα που έμπαινε για να φτιάξει καφέ και κανένα τοστ είχε αποκτήσει άλλες διαστάσεις. Στο εξής θα περνούσε ατέλειωτες  ώρες σκυμμένη πάνω από συνταγές και κατσαρόλες. Η νέα πραγματικότητα επέβαλλε να μαγειρέψει κάτι περίπλοκο και χρονοβόρο. Μια συνάδελφος για πλάκα της είχε κάνει δώρο ένα βιβλίο με ελληνικές παραδοσιακές συνταγές. Ήταν τότε που περνούσε τη φάση του κινέζικου. Θα διάλεγε μια συνταγή όπως μπακαλιάρο  σκορδαλιά ή κολοκυθάκια γεμιστά με αυγολέμονο που θα μπορούσε να την αφήσει μετεξεταστέα ή ακόμα και στην ίδια τάξη. Μισούσε το σκόρδο, ιδέα δεν είχε από κουρκούτι και έβαλε τον μπακαλιάρο στη λίστα με τα προσεχώς. Τα κολοκυθάκια ήταν φρεσκότατα αλλά της έλειπε ο μάραθος και τα άφησε στην άκρη να τα κάνει κολοκυθοκεφτέδες. Η λίστα έπρεπε να γεμίζει με δουλειές, να φτιάχνει τη ρουτίνα της ημέρας.

Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία για τη θεία Ευτέρπη που σκέφτεται πόσες απολυμάνσεις πρέπει να κάνει στην κουζίνα και αν το σουπερμάρκετ θα έχει απολυμαντικά.    "Κάτσε ρε μάνα στο μπαλκόνι και άσε τις άσκοπες βόλτες πάνω κάτω", της φώναζε ο γιος της που ήταν μακριά. Από το καλοκαίρι είχε να έρθει στο νησί γιατί πάντα κάτι τύχαινε στο γραφείο. Της είχε υποσχεθεί ότι το Πάσχα θα σούβλιζαν όλοι μαζί και την έπιασε το παράπονο. "Τι θα κάνεις σήμερα; " Συνήθως αυτή την ώρα ανέβαινε την Κηφισίας, βρίζοντας για το μποτιλιάρισμα. Άλλη μια μέρα με συσκέψεις, με συνεργάτες να σκύβουν πάνω στο γραφείο του, με δουλειά στον υπολογιστή έως αργά το βράδυ . Έφτανε στο σπίτι την ώρα που τα παιδιά έπεφταν  για ύπνο. Ούτε που κατάλαβε πότε μεγάλωσαν. "Όλο δουλεύεις" παραπονιόταν η κόρη του και ο γιος του έκανε μούτρα για τους αγώνες που έγιναν υποσχέσεις. Ο χρόνος που δεν έφτανε, οι υποχρεώσεις που έτρεχαν, τα προσεχή επαγγελματικά σχέδια που έκλεβαν τον χρόνο του , τις έγνοιες που δεν τον άφηναν να πει, "δεν δουλεύω άλλο". Λαχανιασμένος , έτρεξε την απόσταση από την κουζίνα στο σαλόνι και κάθισε στο δερμάτινο καναπέ. Κοίταξε έξω από το παράθυρο. Άνθισαν τα κλαδιά της αμυγδαλιάς και οι φρέζες ζωντάνεψαν. Θυμήθηκε το νησί, τις γεύσεις, τις μυρωδιές, τις αγκαλιές. Όταν θα τελειώσουν όλα θα γυρίσει στο νησί. Θα κλείσει το κινητό, θα φάει στο μαγαζί της πλατείας με τους φίλους του, θα μοιράσει χειραψίες στους περαστικούς, θα αγκαλιάσει όλους τους συγγενείς.

Το πέμπτο βράδυ ξύπνησε σαν υπνωτισμένη και πήγε  βολίδα στο ψυγείο. Παραλίγο να γκρεμοτσακιστεί  στη σκάλα που την είχε σφουγγαρίσει με χλωρίνη τρεις φορές. Ο πόλεμος την βρήκε μπροστά στα αλλαντικά. Η Αμαλία, ξαδέλφη της κουμπάρας της είπε συνωμοτικά να ανέβει στον πάνω όροφο με τα χαρτικά.  Ούτε στο πανηγύρι της πόλης δεν είχε δει τέτοιο συνωστισμό. "Στην ουρά για χαρτί υγείας" έγραψε στη λεζάντα. Ονειρεύτηκε τις επόμενες συναντήσεις με τους συνεργάτες της να γελάνε με όλα αυτά που της φαίνονται τώρα εφιαλτικά.

Στην ανοιχτή γραμμή είχε την αδελφή της και στο Skype το κουρασμένο πρόσωπο του άντρα της με εκείνο το λειψό χαμόγελο που  έσκαγε στο τέλος της βάρδιας. Ελάχιστες ώρες ύπνου και μετά πίσω στο νοσοκομείο. Ο εχθρός ήταν αόρατος, επίμονος και επιθετικός. Στην πρώτη γραμμή της μάχης δεν έχεις   περιθώριο να φοβηθείς. Βγάζεις τη μάσκα και υπόσχεσαι ότι και την επόμενη μέρα θα είσαι και πάλι στη μάχη. "Θα αντέξουμε" γράφει η κολλητή σου και τρέχεις να προλάβεις το τελευταίο γαλάζιο του αθηναϊκού ουρανού.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.