Ζωή άρρηκτα «δεμένη» με τη δράση του Κομμουνιστικού Κινήματος

Β. Ι. Λένιν: 150 χρόνια από τη γέννησή του

Συμπληρώθηκαν 150 χρόνια από τη γέννηση ενός εκ των μεγαλύτερων θεωρητικών στην ιστορία της ανθρωπότητας (και από τους απειροελάχιστους που μετέτρεψαν τη θεωρία σε πράξη), του σπουδαίου Ρώσου ηγέτη της Οκτωβριανής Επανάστασης, Βλαντιμίρ Ίλιτς Ουλιάνοφ (Λένιν), ο οποίος έμελλε να αποτελέσει μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της -σύγχρονης και όχι μόνο- Ιστορίας.

Ο Λένιν γεννήθηκε στις 22 Απριλίου 1870 στην πόλη Σιμπίρσκ (το σημερινό Ουλιάνοφσκ). Οι γονείς του -ο πατέρας του, Ιλία Νικολάγιεβιτς Ουλιάνοφ, που ήταν δάσκαλος, και η μητέρα του, Μαρία Αλεξάντροβα Μπλανκ- προσέφεραν στα παιδιά τους πλούσιες γνώσεις.

Το 1887 ο Λένιν γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο του Καζάν, γρήγορα όμως πιάστηκε και διώχτηκε για τη συμμετοχή του στο επαναστατικό κίνημα των φοιτητών. Στο Καζάν, ο Λένιν προσχώρησε σε έναν μαρξιστικό κύκλο.

Στα τέλη του 1893 εγκαταστάθηκε στην Πετρούπολη και το 1895 κατάφερε να συνενώσει όλους τους μαρξιστικούς - εργατικούς κύκλους της πόλης σε μία και μοναδική «Ένωση Αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης».

Το Δεκέμβριο του 1895 ο Λένιν πιάστηκε από την τσαρική κυβέρνηση και φυλακίστηκε, αλλά δεν σταμάτησε την επαναστατική του δράση. Συνέχισε να βοηθά την «Ένωση Αγώνα» με τις συμβουλές του και τις υποδείξεις του από τη φυλακή, στέλνοντας μπροσούρες και προκηρύξεις.

Πήρε ενεργό μέρος στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη της εποχής, τόσο ενάντια στους «ναρόντνικους», όσο και ενάντια στους «νόμιμους μαρξιστές» και τους «οικονομιστές».

Το 1898 παντρεύτηκε την Ν. Κ. Κρούπσκαγια, συνεργάτιδά του στην «Ένωση» και σύντροφό του για τα υπόλοιπα 26 χρόνια της ζωής του.

Η ίδρυση του ΡΣΔΕΚ

Τον Μάρτιο του 1898 συνήλθε το Α' Συνέδριο του Ρωσικού Σοσιαλδημοκρατικού Εργατικού Κόμματος (ΡΣΔΕΚ), στο οποίο συμμετείχαν μόνο 9 αντιπρόσωποι. Ο Λένιν δεν πήρε μέρος στο Συνέδριο, καθώς ήταν εξόριστος στη Σιβηρία.

Κατά τη διάρκεια της εξορίας συνέγραψε το μεγάλο επιστημονικό έργο του «Η ανάπτυξη του καπιταλισμού στη Ρωσία», πολύτιμο όπλο στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με αστικά και μικροαστικά ρεύματα που επιδρούσαν στο νεαρό εργατικό κίνημα της Ρωσίας.

Όταν το 1900 πήγε στο εξωτερικό, ο Λένιν συνεννοήθηκε με την ομάδα «Απελευθέρωση της δουλειάς» και συγκεκριμένα με τους Πλεχάνοφ, Αξελροντ και Βέρα Ζασούλιτς, για να εκδώσουν μαζί την «Ισκρα» (Σπίθα). Όλο το σχέδιο της έκδοσης το είχε επεξεργαστεί ο Λένιν από την αρχή έως το τέλος. Έτσι, το Δεκέμβριο του 1900 κυκλοφόρησε στο εξωτερικό το πρώτο φύλλο της εφημερίδας, που κάτω από τον τίτλο είχε το ρητό «Από τη σπίθα θ' ανάψει η φλόγα».

Από το 1900 μέχρι το Νοεμβρίου του 1905 βρισκόταν στο εξωτερικό, όπου συνέβαλε καθοριστικά στη διαμόρφωση των βάσεων του Κομμουνιστικού Κόμματος Νέου Τύπου, σε σύγκρουση με οπορτουνιστικά και ρεφορμιστικά στοιχεία του ΡΣΔΕΚ.

Ουσιαστικά στο Β' Συνέδριο του ΡΣΔΕΚ, το 1903, συγκροτήθηκε και ο μπολσεβικισμός, το επαναστατικό ρεύμα στο ρωσικό εργατικό κίνημα, που κατάφερε να κερδίσει την πλειοψηφία στο ΡΣΔΕΚ. Στην πορεία, το ΡΣΔΕΚ διασπάστηκε ουσιαστικά σε δύο κόμματα: Τους μπολσεβίκους, υπό την ηγεσία του Λένιν, και τους οπορτουνιστές μενσεβίκους.

Η επανάσταση του 1905

Στην επανάσταση του 1905 ο Λένιν συνέβαλε με τις επεξεργασίες του στην ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης από την αστική, που επιδίωκε να αξιοποιήσει τα επαναστατικά γεγονότα για έναν προς όφελός της συμβιβασμό με τον τσαρισμό. Ο Λένιν έμεινε στη Ρωσία από το 1905 μέχρι το Δεκέμβρη του 1907, οπότε αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει για 10 ολόκληρα χρόνια.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο εξωτερικό πήρε ενεργά μέρος στη διαπάλη που διεξαγόταν στο διεθνές εργατικό - σοσιαλιστικό κίνημα. Διαπάλη που κορυφώθηκε με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και τη στάση στήριξης των αστικών κυβερνήσεων από την πλειοψηφία των ηγεσιών των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.

Ο Λένιν μαζί με άλλους επαναστάτες συνέβαλε στη ρήξη με τον οπορτουνισμό της σοσιαλδημοκρατίας. Μνημειώδες έργο της περιόδου αποτελεί το έργο του «Ιμπεριαλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού», όπου εξηγεί το χαρακτήρα του πολέμου και αναδεικνύει τα στοιχεία της νέας ιστορικής φάσης ανάπτυξης του καπιταλισμού.

Επιστροφή στη Ρωσία

Με το ξέσπασμα της επανάστασης του Φεβρουάριο του 1917, ο Λένιν προετοιμάζει την επιστροφή του στη Ρωσία, η οποία πραγματοποιείται τον Απρίλιο του 1917. Με την άφιξή του στην Πετρούπολη, παρουσιάζει σε μια μεγάλη συγκέντρωση τις περίφημες «Θέσεις του Απρίλη», που αποτέλεσαν και βασική καθοδηγητική γραμμή των μπολσεβίκων από τον Απρίλιο έως τον Οκτώβριο του 1917.

Ο Λένιν βγαίνει ξανά στην παρανομία τον Ιούλιο του 1917, αυτή τη φορά από την Προσωρινή Κυβέρνηση, την οποία στήριζαν οι μενσεβίκοι και οι εσέροι. Στις 7 Οκτώβριο 1917 ο Λένιν επέστρεψε στην Πετρούπολη και από την παρανομία καθοδήγησε νικηφόρα την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Στις 26 Οκτωβρίου του 1917 (8 Νοεμβρίου) αναδείχθηκε Πρόεδρος του Συμβουλίου των Λαϊκών Επιτρόπων, που εξέλεξε το Πανρωσικό Συνέδριο των Σοβιέτ. Ο Λένιν και το Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσίας (μπολσεβίκοι), στην ηγεσία πια της Ρωσίας, ξεκίνησαν έναν τιτάνιο αγώνα με στόχο την οικοδόμηση της νέας σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας κόντρα σε θεούς και δαίμονες.

Το 1918 έγινε απόπειρα δολοφονίας εναντίον του και ο τραυματισμός του κλόνισε ανεπανόρθωτα την υγεία του. Το 1919 ο Λένιν συνέβαλε ουσιαστικά, μαζί με άλλους εκπροσώπους του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος, στην ίδρυση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

Από το 1922 συντελείται μια προοδευτική επιβάρυνση της υγείας του Λένιν, που οδηγεί τελικά στο θάνατό του το Γενάρη του 1924. Παρ' όλα τα προβλήματα υγείας, προσπάθησε και αυτά τα χρόνια, στο μέτρο των δυνάμεών του, να συμβάλει ουσιαστικά στα σύνθετα ζητήματα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Ρωσία.