ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ
ΣΠΥΡΟΣ
ΤΑΓΚΑΣ
Ο θηριώδης Ιησούς του Ναυή και… η αρχικατάσκοπος Ραάβ!
Ως γνωστό από τα παλιά βιβλία της Αγίας Γραφής (σ.σ.: Παλαιά Διαθήκη), παρά τα 40 χρόνια σθεναρής ηγεσίας στην έρημο, παρά τις διαφωνίες, τις ανταρσίες και τις αλλαξοπιστήσεις, την Γη της Επαγγελίας δεν πρόλαβε να την δει ο κραταιός Μωυσής (σ.σ.: Μοσέ στα αρχαία Εβραϊκά που σημαίνει "ο σωσμένος από το νερό"). Τούτος, κάποια στιγμή, παρέδωσε το πνεύμα εντελώς φυσιολογικά από τα μεγάλα γηρατειά (120 χρονών) αφού λίγο πριν, περίπου, απελπισμένος, παρέδωσε την διοίκηση του λαού και του στρατεύματος στον ικανό πρώτο μυστικοσύμβουλο και στρατιωτικό του - τον Ιησού, τον γιο του Ναυή. Κι επειδή αυτός ο Ιησούς του Ναυή, αείποτε κινούσε το ενδιαφέρον μου (ίσως από το πρώτο όνομά του), σχετικά με το ποιος ήταν και τι ικανότητες, τελικά, είχε, εστίασα, επιτέλους, την προσοχή μου στο ομώνυμο βιβλίο της Γραφής που ακολουθεί αυτό του Δευτερονομίου*...
Και τι δεν έκανε, τελικά, αυτός ο Ιησούς, ο νόμιμος διάδοχος του Μωυσή, για να υλοποιήσει το όνειρο του προκατόχου του που, εκ των ων ουκ άνευ, έγινε και δικό του όνειρο και αποστολή! Σκληρός και θηριώδης καθώς ήταν εφόσον διαμορφώθηκε ηγετικά στην λάβα της ερήμου, χρησιμοποίησε ότι θεμιτό και αθέμιτο μέσο είχε (και δεν είχε) στην διάθεσή του, ώστε, να πετύχει τον σκοπό του. Ωστόσο, εκείνο που χρησιμοποίησε περισσότερο -πάντα κατά τας γραφάς-, για να διώξει τους Φιλισταίους (που εβραϊκά πάλι σημαίνει μετανάστης καθώς δεν ήταν ντόπιοι), και να μπει στην Παλαιστίνη, ήταν κάτι που δεν το ανέμενε κανένας, διότι, ο προηγούμενος αρχηγός ήταν λίαν ενάρετος και πιστός (κάτι σαν τον Γκάντι στην εποχή μας και βάλε) και, αλίμονο, δεν επέτρεπε πολλές πολλές πονηρίες, ατιμίες και άλλες μοχθηρές πράξεις. Γι' αυτό, άλλωστε, ο μαύρος (αυτολεξεί, λόγω της μακροχρόνιας ηλίασης), δεν έφτασε ποτέ για κει που ξεκίνησε να φτάσει κι έμεινε, έτσι, εις τους αιώνες των αιώνων, ανολοκλήρωτος και αδικαίωτος...
Λοιπόν, αυτό - τούτο που χρησιμοποίησε περισσότερο ο διάδοχος πολέμαρχος Ιησούς του Ναυή, ήταν η εξαπάτηση και η κατασκοπία -κοινώς, το οργανωμένο πρακτοριλίκι. Πράγματι, όπως γράφει το βιβλίο που λέγεται ότι το έγραψε ο ίδιος, προκειμένου, να δείξει τα κατορθώματά του, μπαίνοντας στην Γη της Επαγγελίας, έσφαξε όλους μα εντελώς όλους τους κατοίκους. Πλην, βέβαια, μιας μεγαλόσχημης κυρίας ονόματι Ραάβ που ήταν η εντός των τειχών της Ιεριχούς, αρχηγός ενός δικτύου κατασκοπίας. Μαζί με αυτή, ασφαλώς, γράφεται, έπαιζαν παράλληλα επί έξι ολόκληρες μέρες και κάτι τεράστιες καραμούζες (!), των οποίων ο συντονισμός του ήχου κατάφερε να ρίξει τα τείχη της πανάρχαιης, πανέμορφης και πάμπλουτης, για τον καιρό, πόλης...
Παρά ταύτα, κι επειδή μέχρι και ο ίδιος ο Ιησούς του Ναυή, δεν πρέπει να πίστεψε ποτέ ότι τα τείχη μιας μεγάλης πόλης πέφτουν με καραμούζες (οι επίσημοι ιστορικοί της εποχής γράφουν πως τα τείχη και η ίδια ίσως η Ιεριχώ ήταν ήδη κατεστραμμένη 200 χρόνια απ’ όταν την κατέστρεψε ο πολέμαρχος), μένουμε αποκλειστικά στην Ραάβ και στην εξαιρετική δουλειά που είχε κάνει "από μέσα". Για να την επαινέσει, μάλιστα, τόσο δημόσια και αιώνια μέσω των γραφών αυτή την κυρία Ραάβ ο γιος του Ναυή, εκτιμάται σοβαρά πως δεν χρειάστηκε να πέσει τότε ούτε πιστολιά (που λένε σήμερα), παρά μόνο να παίζουν οι σαλπιγκτές το αντίστοιχο αρχαίο εβραϊκό του : "Φαντάρε φαντάρε που πας, πάρε την καραβάνα σου κι έλα να φας!" για να φάνε όλοι ότι υπόλοιπο από μάννα και άλλης ξηράς τροφής είχαν μαζί από την έρημο...
Όλα τα σπουδαία, λοιπόν, τα έκανε με τον τρόπο της η "αρχικατάσκοπος Ραάβ" κι εδώ ερχόμαστε αμέσως στην εποχή μας : Αυτή την μορφή επιχείρησης, την προτάσσουν, την προσέχουν και την κρατούν μεθοδικά και παραδειγματικά πολύ ψηλά, οι απευθείας απόγονοι του Ιησού του Ναυή : οι σημερινοί Ισραηλινοί. Που μετά την επιστροφή τους και την ανασύστασή τους σαν κράτος (1948), είναι λίγο ή πολύ, συνέχεια σ' ένα πόλεμο. Όπως ακριβώς και στην αρχαιότητα, δηλαδή, οι φίλοι και νέοι σύμμαχοί μας που, γεγονός είναι, έστω και καθυστερημένα μας παραδειγματίζουν σε πολλά...
_______________________
* Η Αγία Γραφή. Εκδόσεις : Ελληνική Βιβλική Εταιρεία - Αθήνα, 2003.