ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ
ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΓΙΑΝΝΟΣ
Από το «εγώ» στο «ΕΜΕΙΣ»!
Από την πρώτη στιγμή της υγειονομικής κρίσης έδειξα μεγάλο σεβασμό στις αντίθετες απόψεις, σε αυτές που είχαν εύλογο προβληματισμό για τον εμβολιασμό και την ιδιότυπη ερευνητική του βάση!
Μήπως όμως ιδιότυπη δεν είναι και η κατάσταση που βιώνουμε;
Και εγω προβληματίστηκα και καποιες φορές κλονίστηκα ακούγοντας αντικρουόμενες επιστημονικές απόψεις ή
αναλογιζόμενος τα τεράστια οικονομικά συμφέροντα που διακυβεύονται!
Ποιος όμως δεν κλονίζεται όταν πρέπει να αντιμετωπίσει ενα έκτακτο και παγκόσμιο γεγονός, που συντρίβει κάθε προγραμματισμό και σκορπίζει το θάνατο;
Ένα γεγονός που αλλάζει τα πάντα, τον τροπο ζωής, τον τροπο σκέψης, τις καθημερινές στιγμές μας, τα απλά και δεδομένα ;
Από τη στιγμή ομως που η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα (όποια κ αν είναι αυτή…) και οι πολιτικες αποφάσεις όλων των κρατών (όπως και αν αυτές παίρνονται, όποιους κ αν αυτές εξυπηρετούν… ) κατέληξαν ότι ο πιο ασφαλής τρόπος, για να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο και να διασώσουμε όσες περισσότερες ζωές μπορούμε, είναι ο εκτεταμένος εμβολιασμός του πληθυσμού μας, δεν υπήρχαν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις..
Διότι εδώ δεν πρόκειται περί προσωπικής επιλογής, αλλά περί πολεμικής εντολής…
Είναι σαν να πηγαίνεις σε ξαφνικό πόλεμο και να αρνείσαι το όπλο που σου δίνουν, γιατί είναι παλιό και κινδυνεύεις ή γιατί είναι πολύ σύγχρονο, μη δοκιμασμένο και εχεις ενδοιασμούς για την αποτελεσματικότητα του…
Όμως εκεί δεν χωρούν τέτοιες σκέψεις, παίρνεις το όπλο που σου δίνουν, ακόμη και σφεντόνα και τρέχεις να υπερασπιστείς τη Ζωή ….
Περί αυτού πρόκειται!
Άκουω μια συνεχή συζήτηση περί δικαιωμάτων και
διχασμού …
Είναι συνταγματικό δικαίωμα λέει η προσωπική επιλογή, η ανυπακοή στην κυρίαρχη τάση.
Και οδηγεί σε διχασμό λέει ο διαχωρισμός εμβολιασμένων και μη σε χώρους εργασίας και κοινωνικής - επαγγελματικής συναναστροφής.
Λες και δεν είναι υπέρτατο αγαθό και συνταγματικό δικαίωμα το κοινωνικό σύνολο, η υγεια και η ανθρώπινη ζωή… Λες και επιτρέπεται ή είναι
Συνταγματικά ανεκτή η διακινδύνευση της ζωής των άλλων, για να δικαιωθεί η προσωπική επιλογή αν όχι η υπέρμετρη ματαιοδοξία του «στα έλεγα εγω»!!
Λες και αυτή την επιχειρηματολογία δεν τη ζούσαμε χρόνια, για να μην
εφαρμοστεί ο νόμος περί καπνίσματος και να μην γίνει το παγκοσμίως αυτονόητο στη χώρα μας!
Και αν η μειοψηφία πρέπει να είναι ανεκτή και όταν
καταπατώνται δικαιώματα της πλειοψηφίας, γιατί διαμαρτυρόμαστε τόσα χρόνια για μια χούφτα ανθρώπους που κλείνουν τους δρόμους, για τους λίγους συνδικαλιστές που ταλαιπωρούν τους πολίτες κοκ;;
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη…
Όσο άδικο και αντισυνταγματικό είναι να αντιμετωπίζονται διαφορετικά όμοιες καταστάσεις, αλλά τόσο είναι και η όμοια αντιμετώπιση διαφορετικών καταστάσεων…
Όταν η χώρα σου ζητά να κάνεις κάτι, για να διασωθεί το σύνολο, για να αυξηθούν οι πιθανότητες να ξεπεράσουμε μια πρωτόγνωρη κρίση, τότε εχεις 2 επιλογές: ή Πειθαρχείς ως καλός στρατιώτης και εχεις ίσα δικαιώματα με τους συμπολεμιστές σου, ή κάνεις του κεφαλιού σου και θέτεις τον εαυτό σου εκτός ομάδας…
Γιατί αν αποφασίσεις να υπερισχύσει το «εγω» αντί του «εμεις», τότε θα πρέπει να πας μέχρι τελους, με κάθε κόστος…
Αυτή εξάλλου δεν ήταν μέχρι σήμερα η ταινία της πατρίδας μας;; Μια μάχη μεταξύ του «εγω» και του «εμεις»…