ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Ανεκδήλωτη απόγνωση...

Το "Πρόσωπα σε Απόγνωση" είναι ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα της Paula Fox που αφηγείται περίφημα την ιστορία ενός ζευγαριού στο Μπρούκλιν της δεκαετίας του '60. Η ιστορία, ασφαλώς, της Φοξ, δεν εμπεριέχει κάποια αναφορά σε συνθήκες που ομοιάζουν με τις τρέχουσες - σημερινές συνθήκες (εγκλεισμού, αυτοεγκλεισμού, απομόνωσης κ.λπ.) των ανθρώπων, ωστόσο, τα πάντα σε αυτή, συμβαίνουν αυστηρά, μέσα σ' ένα σπίτι -ειδικότερα στο "λίβινγκ-ρουμ" του σπιτιού. Σε ένα "κλειστό χώρο", δηλαδή, που ομοιάζει ναι, σαν "ενυδρείο με στεκάμενο νερό", έτσι, που τελικά, ούτε… "living" είναι, ούτε ασφαλής χώρος διαμονής, καίτοι σπρώχνει σταθερά τους χαρακτήρες που πρωταγωνιστούν, σε μια σύγκρουση πρώτα με τον ίδιο τον εαυτό τους και, πιο ύστερα, σε μια απόγνωση που με την σειρά της καταστρέφει και... διαλύει ότι γνωστό υπήρχε μεταξύ τους...

Κι ακριβώς εδώ, είναι που αξίζει -όχι να παραλληλίσουμε-, αλλά, τουλάχιστον, να συσχετίσουμε τοιουτοτρόπως τα πράγματα. Η μεγάλη και, κάπως, ιδιότυπη πίεση που προκαλεί ο "κλειστός χώρος" στους χαρακτήρες, ομοιάζει κατά πολύ με την μεγάλη, ιδιότυπη και ανυπόφορη πίεση (του εγκλεισμού ή παρατεταμένης απομόνωσης) που, σήμερα, όλοι μας, είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε. Το πρώτο, πέραν βεβαίως των κοινωνικο - οικονομικών κενών και καταστροφών, αποτέλεσμα, είναι ότι η παρατεταμένη απομόνωση (αυτολεξεί) μας φέρνει αργά ή γρήγορα σε σύγκρουση (με και χωρίς αιτία) με τον ίδιο τον εαυτό μας. Όταν δεν υπάρχει ένας ιδιαίτερα σοβαρός λόγος για απομόνωση (ας πούμε για λόγους ανάρρωσης, μιας μελέτης, μιας συγγραφής κ.λπ.), αυτή - τούτη η απομόνωση η ίδια, μετατρέπεται, εν πολλοίς, σε ένα υπαρξιακό θρίλερ!...

Επειδή, ακριβώς, η ζωή εμπεριέχει βαθιά μέσα της, τις μεταλλαγές τις μεταβολές και τους ελιγμούς, ώστε, να γίνεται λειτουργικότερος και ομαλότερος ο "καθημερινός πόλεμος", για τον ίδιο ακριβώς λόγο, η απομόνωση μετατρέπεται ρυθμικά σε μαρασμό και, φυσιολογικά, σαν αντανακλαστική αντίδραση της ιδιοσυστασίας μας, λαμβάνει χώρα μια βαθιά υπαρξιακή – ψυχολογική σύγκρουση. Αν και οι φιλόσοφοι, οι διανοητές και οι ψυχολόγοι (σαν επιστήμονες), προκαλούν τους εαυτούς και αλλήλους για αναζήτηση και εξερεύνηση του εαυτού, τούτο, ως φαίνεται, δεν είναι κάτι εύκολο όταν συμβαίνει σε συνθήκες περιορισμού. Τρομάζει έτσι κι αλλιώς η επαφή με τον εαυτό. Όταν όμως βιώνεται εντελώς ψυχαναγκαστικά, καταλήγει σε ένα ολοκληρωτικό πόλεμο μαζί του...

Το δεύτερο αποτέλεσμα που, ασφαλώς, αποτελεί ευθεία συνέχεια του πρώτου, είναι πως μετά από τέτοιο εσωτερικό αναβρασμό και πόλεμο, αποκλείεται να χτιστούν ομαλά οποιεσδήποτε κοινωνικές σχέσεις -συνεννοήσεις, συναινέσεις, συνεργασίες. Η σύγχυση και ο τρόμος του νου, δεν επιτρέπουν ούτε καν τις απαραίτητες εκλογικεύσεις νοημάτων, ώστε, να υπάρξει ένα κοινό πλαίσιο και κανόνες. Επικρατούν μονίμως η, κακώς ειπείν, εσωστρέφεια, η καχυποψία και η βαθιά νοσηρότητα. Και είναι ακριβώς οι δύο αυτές έννοιες -η καχυποψία και η βαθιά νοσηρότητα-, που μεταδίδονται αστραπιαία (θαρρείς σαν μεταδιδόμενη αρρώστια) σε όλο το κοινωνικό σώμα με συνέπεια πια, όχι μόνο να καταλυθεί ότι είναι και δεν είναι γνωστό, αλλά, ακόμη χειρότερα : εντελώς απογοητευμένοι και κουρασμένοι να μην μπορούμε να κοιτάξουμε, έστω, λίγο, αλλά καθαρά προς το αύριο και την ελπίδα. Ως εκ τούτου, η απόγνωση είναι το μόνο που απομένει μαθηματικά να έρθει. Γι' αυτό, άλλωστε, βιώνεται έτσι και με τέτοια καθολικότητα στις μέρες μας! Υπάρχουν, όμως, και τα χειρότερα κι αυτά είναι πίσω : Θα έλθουν, εάν κι εφόσον αυτή (η απόγνωση) αποφασίσει να εκδηλωθεί υπό τις υπάρχουσες συνθήκες. Και τότε είναι που ή θα επικρατήσει το χάος ή θα αναγκαστούμε όλοι να ξαναγνωριστούμε από την καλή...

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.