ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

75ο ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΝΝΩΝ: Πάλι θα γίνει.. της Κορέας;

Δεν υπάρχει ούτε μία, επίσημη ουκρανική συμμετοχή στο διαγωνιστικό πρόγραμμα. Επομένως δεν υπάρχει και το αδιαφιλονίκητο φαβορί για την κατάκτηση του Χρυσού Φοίνικα. Ίσως κάποιος αντιτείνει πως οι Κάννες δεν είναι Γιουροβίζιον. Όμως, τι είναι πλέον το ίδιο, για να διατηρήσουν κι αυτές το όποιο κύρος τους; Ήδη, οι αλλόκοτες βραβεύσεις τόσων τίτλων αλλοπρόσαλλων στη διάρκεια της πρόσφατης δεκαετίας, μ’ αποκορύφωμα το περσινό «ΤΙΤΑΝΕ», έχουν αξιοσημείωτη επίδραση στην κατακόρυφη άνοδο της καχυποψίας. Κι αν η Σάρον Στόουν ανοίγει διάπλατα το μπλε σακάκι για ν’ αναδειχθεί η μεταξωτή κίτρινη φόδρα, ο Ζαν-Λικ Γκοντάρ δεν υποκύπτει στη σκηνοθεσία της αλληλεγγύης. Το τρομερό παιδί της νουβέλ βαγκ, αυτός που μισόν αιώνα νωρίτερα διέκοπτε το φεστιβαλικό τσίρκο απαιτώντας την δραστική αναμόρφωση του θεσμού, ούτε τώρα, 90χρονος πια, δεν μασάει τα λόγια του.

Αφού χαρακτηρίζει τον Ζελένσκι μέτριο κωμικό και μαριονέτα, αποδοκιμάζει την εμφάνισή του επί της οθόνης στην πρεμιέρα αλλά και την γενικότερη συμπεριφορά των διοικούντων που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το «να διαφημίζουν την δυτική αισθητική». Για τον μεγάλο πρωτοπόρο του μοντέρνου σινεμά, η σύγκρουση συμφερόντων ισοδυναμεί με ταυτολογία, σαν να μην άλλαξαν πολλά από την εποχή του Βρούτου και του Νέρωνα ως τους καιρούς μας, στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Η πολιτική στο σινεμά υπήρξε το ιδανικό του γήπεδο. Ποιοί να παίξουν σήμερα σε δύσβατα τοπία; Οι περισσότεροι προτιμούν να σφυρίξουν αδιάφορα, προσπερνώντας τις αυστηρές δηλώσεις του. Όχι λάδι στη φωτιά.

Μήπως, όμως, γίνει.. της Κορέας, με όρους καθαρά κινηματογραφικούς; Πολύ πιθανό, αν υπολογίσει κανείς ότι μεταξύ των τριών σοβαρών υποψηφιοτήτων, παραμονεύει το όνομα του Παρκ Τσαν-Γουκ. Προηγήθηκε ο Τζέιμς Γκρέι («Armageddon Time») επιστρέφοντας στην παιδική του ηλικία και στο Μπρούκλιν του ’80. Ο Ρέιγκαν ντύνεται πρόεδρος, το εβραιόπουλο αποχωρίζεται τον έγχρωμο κολλητό του γιατί το στέλνουν σ’ ιδιωτικό σχολείο, η γεύση της ενηλικίωσης είναι γλυκόπικρη κι ο Άντονι Χόπκινς, από «Πατέρας», εδώ γίνεται παππούς του ήρωα. Ακολούθησε ο  Μάριο Μαρτόνε με τη «NOSTALGIA», επίσης βασισμένη σ’ υλικό αυτοβιογραφικό. Ο σκηνοθέτης που έγινε γνωστός χάρη στο «θάνατο ενός Ναπολιτάνου μαθηματικού», εξερευνά τη σκοτεινή πλευρά της γενέτειράς του και, ειδικά, της συνοικίας Σανιτά, στο λαβύρινθο της οποίας χάνεται ένας 55άρης, απών για τέσσερις δεκαετίες. Ο γυρισμός, η απειλή στο πρόσωπο του παιδικού φίλου, ο θάνατος της μητέρας κι η υπαρξιακή περιπέτεια να δικαιώνει την ρήση του Παζολίνι, σύμφωνα με την οποία «η Γνώση βρίσκεται στη Νοσταλγία».

Αντίθετα, ο Παρκ διηγείται μιαν ερωτική ιστορία, κρυμμένη αρχικά πίσω από το σχήμα του αστυνομικού θρίλερ και το ύφος του νέο-νουάρ. Ο ντετέκτιβ παρακολουθεί ως ύποπτη για το φόνο του συζύγου της μια γοητευτική νεαρή, ώσπου η αμοιβαία έλξη μετατρέπεται σε παγίδα για δύο, πέραν της διαλεύκανσης του εγκλήματος. Μ’ αναφορές στον Χίτσκοκ και στο κλασικό μελόδραμα, η ανάμιξη επιβεβαιώνει το στιβαρό ταλέντο του σκηνοθέτη («Δίψα», «Η υπηρέτρια») και την δυναμική της νοτιοκορεάτικης παραγωγής.

Όσο για τους κατόχους χρυσών βραβείων, τόσο οι αδερφοί Νταρντέν («Tori and Lolita») όσο και ο Κρίστιαν Μουνγκίου («RMN») ή ο Ρούμπεν Όστλουντ («Triangle of Sadness») κινούνται σε ρηχά νερά. Στην περίπτωση του τελευταίου, η δήθεν σατιρική απογύμνωση του μικρόκοσμου της μόδας, εξελίσσεται πάνω στην διάσημη θαλαμηγό «Χριστίνα». Όπως στην Αθήνα έχει γυριστεί μεγάλο μέρος του «CRIMES OF THE FUTURE» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ. Δυστυχώς, η «αληθινή» ελληνική ταινία, το «DODO» του Πάνου Κούτρα, συμμετέχει στο τμήμα «Πρεμιέρες», εκτός συναγωνισμού.

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.