ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΟΙ

Μια «νίκη» που θα δώσει ανάσα σε όλους...

Ο ελληνικός Λαός, εδώ και, σχεδόν, μια δεκαπενταετία (αν συνυπολογίσουμε, ασφαλώς, και τον σκιώδη προθάλαμο της μακράς οικονομικής κρίσης), έχει βιώσει αναρίθμητες δυστυχίες : Εις το όνομα, μάλιστα, της «θρυλικής» δημοσιονομικής προσαρμογής, των μεταρρυθμίσεων, των όποιων εξυγιάνσεων και των όποιων έκτακτων (σαν των σημερινών) αναγκών, αυτές οι δυστυχίες έχουν προσλάβει, άλλοτε, τη μορφή μείζονος αδιεξόδου και κατάρρευσης και, άλλοτε, τη μορφή μιας πρωτοφανούς καταστροφής (στο πλαίσιο, πάντα, της συμμετοχής μας στα ευρωπαϊκά θέσμια και στο πλαίσιο ανάπτυξης ενός δυτικού τύπου κράτους και πολιτείας).

Ως φαίνεται, πλέον, εκ των πραγμάτων, τα δεκαπέντε χρόνια αποτελούν πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, ώστε, ένας λαός, -αυτός ο Λαός, να μπορέσει να κρατήσει την ενότητα, την συνοχή του, και, περισσότερο απ’ όλα, το ηθικό του - ήγουν, την όποια υγιή - λειτουργική ψυχολογία, σε επίπεδα που θα του επιτρέψουν να σταθεί όρθιος και να προχωρήσει παραπέρα. Κοντολογίς, ο ελληνικός Λαός πορεύεται ανερμάτιστος ( : χωρίς ψυχολογία, χωρίς όραμα, χωρίς ελπίδα), ένα δύσκολο παρόν και, χειρότερα ακόμη, προς ένα αβέβαιο μέλλον! Τι θα μπορούσε, όμως, μέσα σ’ αυτή τη λίαν δυσμενή και δυσοίωνη συγκυρία, να ανευρεθεί, προκειμένου, να λειτουργήσει, έστω, ως ανάχωμα στη κατηφόρα και, ενδεχομένως, ως καταλύτης αναστροφής αυτού - τούτου του αβάσταχτου κλίματος;

Κακά τα ψέματα η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη, καίτοι τα ενεργά πολιτικά υποκείμενα (δηλαδή, τα ελληνικά πολιτικά κόμματα και η εγχώρια πολιτική τάξη), που θα μπορούσαν υπό όρους να τροφοδοτήσουν μια νέα συλλογική αφήγηση και αφύπνιση, τελούν υπό σύγχυση και δέχονται αμφισβήτηση πανταχόθεν. Ως εκ τούτου, η κατάσταση δυσκολεύει ακόμη περισσότερο για τον ελληνικό Λαό που, αντιλαμβανόμενος ότι δεν έχει εκείνες τις ικανές πολιτικοκοινωνικές πρωτοπορίες ή εφεδρείες, μεταπίπτει ευκόλως, από τη μια δυσκολία στη αμέσως μεγαλύτερη δυσκολία (!), και από το ένα αδιέξοδο στο αμέσως μεγαλύτερο αδιέξοδο!!

Αυτή την ώρα, λοιπόν, γίνεται σαφές ότι χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ μια νίκη. Μια «νίκη» -όχι «νίκη για τα μάτια του κόσμου» όπως παρουσίαζαν, τουλάχιστον, κάποιες ανύπαρκτες ή, έστω, μικρές επιτυχίες διάφοροι κυβερνώντες των τελευταίων ετών, αλλά, μια νίκη στο ανώτερο ηθικό επίπεδο : μια νίκη, προκειμένου, να αναπτερωθεί η ψυχολογία του λαού που, κατακρημνισμένη όπως είναι, μας οδηγεί ρυθμικά μεν, με μαθηματική ακρίβεια δε, στην άβυσσο : στην τέλεια αποδόμηση, στον εκφυλισμό και τη τελική έκπτωση. Ο αγώνας που απαιτείται (μέσα σε συνθήκες «απόλυτου αφοπλισμού» όπως θα έλεγαν και οι μεγάλοι θεωρητικοί του πολέμου), είναι τιτάνιος και εφόσον δεν υπάρχει πεδίον μάχης πρέπει να… εφευρεθεί, ώστε, να δοθεί, οπωσδήποτε, η «μάχη»!

Η… επινόηση αυτή, βεβαίως, που δεν μπορεί να είναι μόνο μια επινόηση «από τα πάνω», αλλά, και μια σύγκληση «από τα κάτω» (διαφορετικά, θα ήταν μια μάχη με ανεμόμυλους για να θυμηθούμε τον ανυπέρβλητο ήρωα του Θερβάντες – τον Δον Κιχώτη), έχει μονοσήμαντο - αξιακό χαρακτήρα! Και τούτο, διότι, πρόκειται περί μιας «μάχης» και μιας «νίκης», ουσιαστικά, κατά του παλιού, κακού και καταστροφικού εαυτού μας που μας έσυρε, όπως μας έσυρε ως εδώ. Οπωσδήποτε, θα είναι μια λυτρωτική «νίκη» αυτή. Και, σίγουρα, θα ξαναδώσει ανάσα σε όλους. Όπως, ακριβώς, κάνει το «φιλί της ζωής»...

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια.

Υποβολή απάντησης

Παρακαλώ εισάγετε το σχόλιο σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ.
Παρακαλώ εισάγετε το email σας εδώ.