Κάθε χρόνο, λίγο πριν την έναρξη των εργασιών του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ του Νταβός, εκδίδεται η έκθεση της βρετανικής Oxfam που αποτυπώνει με τον πιο ανάγλυφο –και θλιβερό, συνάμα- τρόπο την διαρκή όξυνση των ανισοτήτων παγκοσμίως. Φέτος, λοιπόν, αυτές οι ανισότητες έπιασαν «ταβάνι» και αρκεί μόνο να αναφερθούν δύο νούμερα: με βάση το πόσο πλούτισαν αλλά και πόσο αυξήθηκαν οι βαθύπλουτοι και δισεκατομμυριούχοι στον πλανήτη μας, ένας φόρος 5% σε όλους αυτούς θα μπορούσε να βγάλει από τις συνθήκες (ακραίας, στις περισσότερες περιπτώσεις) φτώχειας περίπου 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως!

Τα νούμερα προφανώς και συντρίβουν οποιονδήποτε αισθάνεται το παραμικρό «νοιάξιμο» για τον συνάνθρωπό του. Βεβαίως, από οικονομική σκοπιά, αυτά τα νούμερα όπως και το πώς τελούν «εν βρασμώ» πολλές κοινωνίες μετά τα απομεινάρια της καραντίνας, την ενεργειακή κρίση, τις πληθωριστικές πιέσεις και την υποβάθμιση της ζωής ακόμη και στις «πλούσιες χώρες», θα έπρεπε να ανησυχούν τους «ισχυρούς» ακόμη κι αν δεν νοιάζονται για τους συνανθρώπους τους. Θα έπρεπε, δηλαδή, έστω με όρους σκοπιμότητας, να αντιλαμβάνονται πολλοί επιχειρηματίες πως όταν απειλούνται μεγάλες χώρες με κοινωνική ανάφλεξη, τότε αυτό μόνο κακά μπορεί να φέρει στην προοπτική των εργασιών τους. Όπως, επίσης, διάφοροι «συστημικοί» πολιτικοί θα έπρεπε να καταλαβαίνουν ότι για να απολαμβάνουν οι ίδιοι τα προνόμια της εξουσίας και τα πανάκριβα και καλοσιδερωμένα κοστούμια και ταγέρ τους, θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι δε θα ξεφυτρώσει ένα νέο κύμα «αντισυστημικών» -ή, υποτιθέμενων αντισυστημικών-παικτών που θα τούς στείλει στα μονόστηλα της Ιστορίας.

Απ’ όποια πλευρά κι αν το πιάσει, λοιπόν, κανείς, καταλαβαίνει ότι τα πράγματα διεθνώς είναι σε σημείο οριακό –οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις, διαδηλώσεις και απεργίες στη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Ισπανία και αλλού αποτελούν απλώς ένα ακόμη αποδεικτικό στοιχείο για όλους τους παραπάνω ισχυρισμούς.

Με φόντο, λοιπόν, όλα τούτα, την περασμένη εβδομάδα, στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός κατεγράφη μία σοβαρή παρέμβαση από τους «υπερπλούσιους» του πλανήτη. «Κάντε τη δουλειά σας και φορολογήστε τώρα εμάς, τους υπερβολικά πλούσιους», είπαν 205 «πατριώτες εκατομμυριούχοι» και δισεκατομμυριούχοι από 13 χώρες, καλώντας τους ηγέτες να διασφαλίσουν την παγκόσμια οικονομία, αλλά και την παγκόσμια ισορροπία. Επέσεισαν, δε, την απειλή να υπονομευθεί η Δημοκρατία, ξεκαθαρίζοντας ότι ζητούν να φορολογηθούν ώστε «να προστατευθεί η Δημοκρατία».

Με άλλα λόγια, οι 205 πλούσιοι δεν υποκρίθηκαν τους καλούς Σαμαρείτες. Ούτε επικαλέστηκαν την ακραία όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων από «συμπόνοια» για τον διπλανό τους. Απλώς, καταλαβαίνουν αυτό που δεν φαίνεται να καταλαβαίνουν οι πολιτικοί: ότι δηλαδή αυτές οι ανισότητες αποτελούν «συστημικό κίνδυνο», που λένε και οι τραπεζίτες. Οι πολιτικοί, λοιπόν, δεν είπαν κουβέντα για την έκκληση των «υπερπλουσίων».

Με άλλα λόγια, όσο κι αν οι στρουθοκάμηλοι γενικώς προτιμούν τη ζέστη και στο Νταβός είχε την περασμένη εβδομάδα θερμοκρασία της τάξης των μείον 17 βαθμών Κελσίου, στο ελβετικό θέρετρο περίσσεψαν οι στρουθοκάμηλοι. Που μεθαύριο, θα «πέφτουν από τα σύννεφα»…