Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι διακεκριμένοι επιστήμονες, οι διανοούμενοι και ευρύτερα όσοι έχουν αξιόμαχο δημόσιο λόγο σε όλο τον κόσμο που έχουν ανοίξει κανονικά τις... κεραίες τους και με περίσσια, θαρρείς, οξύνοια και θάρρος (!) προβλέπουν και τεκμηριώνουν τη θέαση και την άποψή τους σχετικά με το μέλλον της ανθρωπότητας. Και, αλίμονο, εκείνο που βλέπουν όλοι τους ως κοινή-προσλαμβάνουσα γνώση, εικόνα και αναφορά είναι ότι η ανθρωπότητα βιώνει ένα τόσο και τέτοιο υπαρξιακό πρόβλημα (αυτολεξεί), που αναπόφευκτα την οδηγεί σε ένα... σημείο μηδέν: προς τον γκρεμό και την καταστροφή της. 

 Ασφαλώς δεν είναι η πρώτη φορά στη διαδρομή και στην πορεία της ανθρωπότητας που παρεισδύει, φευ, τόσο επιθετικά κι ασύμμετρα αυτό το φαινόμενο: βρίθει κραυγάζοντας για τους γνώστες (αλλά και τους μη γνώστες) η παγκόσμια Ιστορία από μικρές, μεγάλες ή μεγαλύτερες κρίσεις που βύθισαν και τελικά εξαφάνισαν μεγάλους πολιτισμούς, οι οποίοι έδωσαν μαθήματα μεγάλης ανάπτυξης και προόδου σε όλους τους υπόλοιπους. 

 Πλην, όμως, κάθε φορά το «μεταίχμιο», δηλαδή το χρονικό διάστημα μεταξύ της παλαιάς και της νέας εποχής έχει εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά που δεν επιτρέπει από πριν τη χαρτογράφηση και την ανάλυσή του. Γι’ αυτό, άλλωστε, έχουμε καταλήξει στο εδραίο και ευρέως αποδεκτό θέσφατο ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται (ούτε σαν φάρσα), αλλά εκείνο που επαναλαμβάνεται είναι οι αντιδράσεις ή οι μη αντιδράσεις του ανθρώπινου παράγοντα που συχνά-πυκνά όμως, πέφτει σε πλάνες και λάθη. 

 Έτσι και στο σημερινό «μεταίχμιο», που κλιμακώνεται και αποκαλύπτεται μπροστά στα μάτια μας, ο σχεδόν βίαιος συνδυασμός μεταξύ της από χρόνια υφέρπουσας κλιματικής αλλαγής, της βαθιάς οικονομικής ύφεσης, των πρωτοφανών γεωπολιτικών και γεωστρατηγικών ζυμώσεων και αλλαγών, των πολέμων και των μετακινήσεων πληθυσμών δημιουργεί ένα θανάσιμο εκρηκτικό μείγμα που επέκεινα πυροδοτεί σκέψεις, ιδέες και θεωρίες οι οποίες, λαμβάνοντας υπόψη τη γνώση, την εμπειρία αλλά και τις συνθήκες που έχει ή δεν έχει κατοχυρώσει τελικά στην πορεία του ο άνθρωπος, επιχειρούν πρόγνωση και προβολή στο μέλλον! Όμως, το πόσο σωστές είναι ή δεν είναι αυτές οι προβολές, είναι ακόμη άγνωστο! 

 Όταν ο ίδιος ο άνθρωπος δεν μπόρεσε να ελέγξει το «μικρό», που του ήταν (και του είναι) τόσο απαραίτητο για το «μεγάλο», πώς μπορεί άραγε να δει το «μεγάλο» για να κρίνει τι, επιτέλους, θα κάνει με το «μικρό»; Κι αυτό υπαρξιακό, αντιφατικό και λίαν αυτοκαταστροφικό φαίνεται...