Θυμάμαι όταν μπήκε στη ζωή μας ο ναύαρχος Αποστολάκης. Ναι, θυμάμαι ακόμα τις ενστάσεις και τις διαφωνίες μας. "Μα, τι λέτε;" μας έλεγαν. Βλέπετε μας κατηγορούσαν ότι ήμασταν "σεχταριστές" και "βαρίδια", που δεν συναινούσαμε στη διεύρυνση προς το... κέντρο και ας ήταν έτοιμος ο ναύαρχος να γίνει υπουργός του Μητσοτάκη.

Ψιλά γράμματα για κάποιους, που είχαν ως κυρίαρχη ιδέα το "σκοπός αγιάζει τα μέσα", αλλά και την πολιτική ανάγκη να σταλεί μήνυμα στην κοινωνία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν πλέον ένα κόμμα εντός του συστήματος. Έτσι προέκυψε ο ναύαρχος, όπως και τόσοι άλλοι/ες, που ουδεμία σχέση είχαν (ιδεολογική, πολιτική, κοινωνική) με την Αριστερά.

Το ζήτημα βέβαια δεν είναι ο ναύαρχος Αποστολάκης. αυτός τη δουλειά του έκανε.... Το πρόβλημα είναι αυτοί ή αυτός που του άνοιξαν διάπλατα την πόρτα, όπως και του Αντώναρου, της Ραχήλ Μακρή και τόσων άλλων. Εμείς ήμασταν "σκαντζόχοιροι".

Και να οι φωτογραφίες, οι συσκέψεις του 7ου, η θέση στο Επικρατείας, οι κοινές δηλώσεις για τη μεγάλη διεύρυνση και το "μετασχηματισμό του ΣΥΡΙΖΑ" από κόμμα της Αριστεράς σε δήθεν δημοκρατική παράταξη. Και να τα "συγγνώμη" στο ΠΑΣΟΚ για τη συμπεριφορά μας από την κ. Τζάκρη. Και να η υπερψήφιση των εξοπλιστικών (πολεμικών) κονδυλίων για να μην ξεχνιόμαστε. Και να οι αμφίσημες δηλώσεις για την Παλαιστίνη. Και να ο Π. Παππάς να ζητάει την καταδίκη του φαντάρου, ο οποίος είχε την τόλμη να μιλήσει με την στολή του για την ειρήνη. Και να οι πισίνες, ο γιος της καθαρίστριας και ο πλούτος, που δεν... πρέπει να φοβάσαι.

Οι δηλώσεις που σήμερα γίνονται είναι επιεικώς υποκριτικές. Δικό τους έργο ήταν. Δική τους κατασκευή. Δικό τους σχέδιο από την αρχή έως το τραγικό τέλος.

​Ο Πάνος Λάμπρου είναι μέλος του Πολιτικού Γραφείου της Νέας Αριστεράς