Σύμφωνα με φυλλάδιο του Αγίου Όρους η Αγία Δωροθέα βοηθά στις ασθένειες του προσώπου και για τη μη παραμόρφωση του! Μάλλον οι αγιορείτες πατέρες σφάλλουν. Και ο λόγος είναι απλός. Η Μέρκελ μάς έκανε, των Ελλήνων, τα μούτρα κρέας. Όχι μόνον δεν γιάτρεψε τις πληγές της χώρας από το δημόσιο χρέος, αλλά κυριολεκτικά την παραμόρφωσε. Κι μην αναρωτιέστε τι σχέση έχει η Μέρκελ με την Αγία Δωροθέα. Έχει και παραέχει. Το δεύτερο όνομα της Άνγκελα Μέρκελ είναι Δωροθέα. Ναι, ναι έναν άγγελο κι ένα δώρο Θεού είδε στη νεογέννητη κόρη του ο πατέρας της, ένας Λουθηρανός ιερέας, ο οποίος, σε αντίθεση με την πλειονότητα των Γερμανών, προτίμησε να φύγει από τη Δυτική Γερμανία. Όταν γεννήθηκε η μικρή Ανγκέλα-Δωροθέα πήρε την οικογένειά του και από το Αμβούργο εγκαταστάθηκαν στο Τεμπλίν, περίπου 80 χιλιόμετρα βόρεια του Βερολίνου, στην Ανατολική Γερμανία.

Ο «κόκκινος πάστορας», όπως αποκαλούσαν τον Χορστ Κάσνερ, τον πατέρα της Μέρκελ -το Μέρκελ είναι το όνομα του πρώτου της συζύγου της, το οποίο κράτησε και μετά το διαζύγιό της-, ανάθρεψε τα τρία του παιδιά δίνοντας, στη μόρφωσή τους, έμφαση όχι τόσο στο «Κεφάλαιο» του Καρλ Μαρξ, αλλά στην «Προτεστανική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού» του Μαξ Βέμπερ. Και η προτεσταντική ηθική, ίσως επειδή η Μέρκελ εμβαπτίστηκε σε αυτή εξ απαλών ονύχων, χαρακτηρίζει και την πολιτική της συμπεριφορά. Τουλάχιστον στην αντιμετώπιση της ελληνικής κρίσης χρέους ήταν κατάδηλη. Τόσο αυτή όσο και ο υπουργός της επί των Οικονομικών Σόϊμπλε επέμεναν να τιμωρηθεί παραδειγματικά η Ελλάδα επειδή …αμάρτησε. Επειδή παρεξέκλινε από τους δημοσιονομικούς κανόνες της ευρωζώνης. Αμάρτησες, πρέπει να τιμωρηθείς είναι το δόγμα των Προτεσταντών. Και η Ανγκέλα-Δωροθέα, συνεπικουρούμενη ή καλύτερα πρωτοστατούντος του Σόϊμπλε, επέβαλε το δόγμα της τιμωρίας στην «άτακτη» Ελλάδα. Βέβαια, επειδή η Μέρκελ δεν ήταν πάστορας αλλά κόρη πάστορα και πρωτίστως πολιτικός (και μάλιστα η «τέταρτη πιο ισχυρή στον κόσμο» τα 16 χρόνια που ήταν καγκελάριος στην Γερμανία) αντιμετώπισε την κρίση χρέους της Ελλάδας όχι τόσο με θεολογικά κριτήρια, αλλά με βάση τα συμφέροντα της Γερμανίας. Δεν ήθελε να «μολυνθεί» από τον ελληνικό «ιό» η ευρωζώνη και φυσικά να αποφευχθεί η «ασθένεια» των γαλλογερμανικών τραπεζών, που διακρατούσαν το μεγαλύτερο ποσοστό από τα ελληνικά ομόλογα.

Εκτός της θεολογίας και των συμφερόντων υπήρχε και μία ακόμη διάσταση, εξίσου σοβαρή: Η Μέρκελ δεν ήξερε πως να αντιμετωπίσει την χρεωκοπία κράτους μέλους της ευρωζώνης. Ήταν κάτι πρωτοφανές για κράτος μέλος της ευρωζώνης και δεν υπήρχαν κανόνες για το πως πρέπει να αντιμετωπιστεί. Δεν το ομολογεί, όμως στο βιβλίο της, όταν συζήτησε για πρώτη φορά με τον Γιώργο Παπανδρέου το πρόβλημα, ήταν ειλικρινής: «ΟΚ Τζορτζ, καταλαβαίνω αλλά δεν υπάρχει ευρωπαϊκός μηχανισμός στήριξης, πήγαινε στο ΔΝΤ», του είπε, σύμφωνα με τα όσα μεταδίδουν συνομιλητές του ΓΑΠ. Ο τότε Έλληνας πρωθυπουργός, δεν της ζήτησε χρήματα, αλλά την έκδοση ευρωομολόγου και τις τρεις λέξεις που είπε ο Μάριο Ντράγκι το 2012, «whatever it takes» («ό,τι χρειασθεί»). Αν και ο Τρισέ, το 2010, διαβεβαίωνε, όπως ο Ντράγκι το 2012, τις αγορές ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα χρησιμοποιούσε κάθε μέσο για να σωθεί το ευρώ και κατ’ επέκταση και η Ελλάδα η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Τώρα την γράφει η Μέρκελ, κατά πως την συμφέρει, στο βιβλίο της «Ελευθερία: Αναμνήσεις 1954-2021», το οποίο έχει γίνει ήδη ευπώλητο στη Γερμανία, αλλά αντιμετωπίστηκε με κριτική διάθεση από τα γερμανικά Μέσα Ενημέρωσης («δεν μετανιώνει για τίποτε» και «ασκεί κριτική σε άλλους ηγέτες, αλλά δεν απολογείται για δικές της αμφιλεγόμενες επιλογές και πολιτικές», γράφουν), ενώ προκάλεσε και ποικίλα πολιτικά σχόλια στα καθ’ ημάς αφού αναφέρεται με μάλλον απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά και έχει καλά λόγια μόνον για τον Αλέξη Τσίπρα.

Προκαλεί πάντως εντύπωση, σύμφωνα με υψηλόβαθμους παράγοντες της αντιπολίτευσης, το γεγονός ότι δεν λέει λέξη για τον Κώστα Καραμανλή, επί πρωθυπουργίας του οποίου συνετελέσθη η δημοσιονομική εκτροπή που οδήγησε στην χρεωκοπία της χώρας. Ίσως -υποστηρίζουν οι περί ου ο λόγος παράγοντες- «επειδή η Μέρκελ, ο Σαρκοζί και ο Μπαρόζο που διοικούσαν τότε την ΕΕ ανήκαν στην ίδια πολιτική ομάδα με την κυβέρνηση της ΝΔ, το Λαϊκό Κόμμα. Και το κυριότερο επειδή έκαναν τα στραβά μάτια στα πλαστά, όπως αποδείχθηκε, στοιχεία που έστελνε η Αθήνα στις Βρυξέλλες». Προφανώς, η Ανγκέλα-Δωροθέα πυροβολεί τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά και αφήνει στο απυρόβλητο τον Καραμανλή επειδή διαφορετικά θα έπρεπε να παραδεχθεί και τις δικές της ευθύνες». Και η Μέρκελ, δεν είναι συνηθισμένη σε κάτι τέτοιο. Αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι την αυτοκριτική. Όπως γράφει το περιοδικό Der Spiegel: «Όποιος ελπίζει σε νέες αποκαλύψεις για την κρίση του ευρώ στην αυτοβιογραφία της Μέρκελ μπορεί να παραλείψει το κεφάλαιο». Και συμπληρώνει «όπως αρμόζει σε κάποια που είχε τη φήμη της τσιγκούνας, η Μέρκελ τσιγκουνεύεται τις αποκλειστικότητες …. Μόνο επιφανειακά αγγίζει κάποιες φορές τις μεγάλες διαφορές απόψεων μεταξύ της Καγκελαρίας και του Ομοσπονδιακού Υπουργείου Οικονομικών (δηλαδή του Σόϊμπλε) σχετικά με το πόσο μακριά θα έπρεπε να φτάσει η Γερμανία με τη βοήθεια για τις χώρες του Ευρώ … Ακόμα κι αν δεν ήξερε πάντα τι ακριβώς έπρεπε να κάνει κατά τη διάρκεια της κρίσης του Ευρώ, στην αρχή ή ενδιάμεσα, στο τέλος είχε πάντα δίκαιο».

Αυτό το «είχε πάντα δίκαιο» το αμφισβητούν και μάλιστα έντονα ο Γιώργος Παπανδρέου και ο Αντώνης Σαμαράς». Για τον Γιώργο λέει ότι «δεν είχε καταλάβει το πρόβλημα» και προς απόδειξη τούτου αναφέρει το πρώτο τηλεφώνημά της στον Έλληνα πρωθυπουργό, ο οποίος «περιέγραφε μεν την κατάσταση στη χώρα του ως τεταμένη, χωρίς όμως να δίνει την εντύπωση πως έχει αντιληφθεί τον επείγοντα χαρακτήρα της». Και συμπληρώνει πως όταν του ζητήθηκε να πάρει μέτρα ύψους 4% του ΑΕΠ ο Παπανδρέου τής απάντησε ότι «χρειάζεται χρόνο». Η Μέρκελ «δεν πιστεύει αυτό που ακούει». Δεν πιστεύει ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός «φερόταν σαν να έχει όλο τον χρόνο στη διάθεσή του». Η απάντηση από πλευράς Παπανδρέου, όπως μας την μεταφέρουν αξιόπιστοι συνομιλητές του, είναι ότι «η κ. Μέρκελ θεωρούσε πως η Ελλάδα είναι κάποια χώρα υποτελής και ήθελε να ανακοινώσει ο Έλληνας πρωθυπουργός περικοπές εννέα και πλέον δις ευρώ από τις Βρυξέλλες. Η Ελλάδα είναι ανεξάρτητη χώρα, ισότιμη με τους ευρωπαίους εταίρους της και κυρίως λειτουργεί δημοκρατικά. Δεν είναι μπανανία. Τετοιες μείζονες αποφάσεις δεν τις παίρνει ο πρωθυπουργός ερήμην του υπουργικού του συμβουλίου». Και συμπληρώνουν: «Η κ. Μέρκελ δεν καταλάβαινε την κρίση. Αυτή έλεγε ότι δεν μπορεί να μας δώσει χρήματα επειδή δεν προβλέπεται από το γερμανικό Σύνταγμα και τις κοινοτικές νόρμες και μας προέτρεψε να πάμε στο ΔΝΤ επειδή είναι ο μόνος Οργανισμός που μπορεί να μας δώσει αμέσως χρήματα. Η Μέρκελ κατέστησε μονόδρομο το ΔΝΤ».

Μάλιστα διατείνονται πως «η καγκελάριος με τα απομνημονεύματα της προσφέρει καλές υπηρεσίες αποκαλύπτοντας κάποιες αλήθειες που ταλαιπωρήθηκαν από τους …ψεκασμένους μύθους της εποχής. Τι επιβεβαιώνει;
1) πως δεν υπήρχε κάποιο κρυφό σχέδιο όπως μας έχουν κατηγορήσει
2) πως η Ελλάδα δεν ζητούσε νέα δανεικά και μάλιστα με βαρύτατους όρους
3) πως η Ελλάδα ζητούσε χρόνο για συνολικότερη και μακροπρόθεσμη λύση που οι εταίροι δεν κατανοούσαν εκείνη την εποχή. Και τι δεν λέει η Μέρκελ: Πώς το ΕΛΚ και η ίδια προσωπικά μαζί με τον Σόιμπλε που διαμόρφωσε την αντιμετώπιση της κρίσης ευθύνονται για τις καθυστερήσεις, την λάθος συνταγή, τον τιμωρητικό χαρακτήρα και την έλλειψη ευρωπαϊκού οράματος. Όλα αυτά μάλιστα αποδεικνύονται από την μετέπειτα μεταστροφή της ευρωπαϊκής ηγεσίας». Ο Παπανδρέου σε συνομιλητές του λέει
«Θα διαβάσω με ενδιαφέρον το βιβλίο της Ανγκέλα αν και όπως ακούω από γερμανούς αναλυτές απουσιάζει οποιαδήποτε αυτοκριτική, κάτι που θα ήταν πολύ χρήσιμο από μια ηγέτιδα που καθόρισε τόσα πράγματα και τώρα έχει πια αποχωρήσει από την ενεργό πολιτική». Μάλιστα, διατείνεται πως «τα μέτρα η Μέρκελ τα ζήτησε τον Φεβρουάριο του 2010, όταν οι αγορές είχαν πια τρελαθεί και απειλούσαν το ευρώ. Μέχρι τότε θεωρούσε, κι αυτό ήταν το μεγάλο της λάθος, ότι η κρίση χρέους θα τελείωνε μόνο με ελληνικά μέτρα».

Φέρνουν δε ως παράδειγμα τον διχασμό που υπήρχε ανάμεσα στην Μέρκελ και τον Σόϊμπλε για τη διάσωση της Ελλάδας: «Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε μου εξήγησε ότι θα ήταν η καλύτερη λύση για όλους εάν η Ελλάδα  έφευγε προσωρινά από την Ευρωζώνη», γράφει η πρώην καγκελάριος. Κάτι που επισημαίνει και το Der Spiegel όταν γράφει πως «με μόλις μια πρόταση ολοκληρώνει η  Άνγκελα Μέρκελ  την αναφορά της στον καβγά με τον τότε Γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη». Μία μόνο πρόταση, για τον Σόιμπλε και την αντιμετώπιση του κορυφαίου ζητήματος της θητείας της -την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, αρχής γενομένης από την Ελλάδα- αλλά πολλές σελίδες για τον Γιώργο και τον Αλέξη. Και μόνον λίγες λέξεις για τον Αντώνη, λέξεις όμως πικρόχολες και απαξιωτικές: «απέτυχε να εφαρμόσει πλήρως τις μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν στο δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης». Στη διαπίστωση αυτή ο Αντώνης Σαμαράς απαντά με παλαιότερες δηλώσεις της Μέρκελ, όταν η καγκελάριος του απένειμε τα εύσημα για την πρόοδο που έχει συντελεστεί επί πρωθυπουργίας του, προόδο στην οποίαν συμφωνούσε και ο «σκληρός της παρέας», ο Βόλφανγκ Σόϊμπλε και μάλιστα λέγοντας πως «η εκτέλεση της δεύτερης δανειακής σύμβασης εξελίσσεται καλύτερα και από τις προβλέψεις μας».

Οι συνομιλητές του πρώην πρωθυπουργού υποστηρίζουν πως τα γραφόμενα από την Μέρκελ όχι μόνον δεν ανταποκρίνονται στην αλήθεια αλλά αντανακλούν τη δυσφορία της επειδή ο Αντώνης «αρνήθηκε να προχωρήσει και σε νέα ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, να υποθηκεύσει την ελληνική περιουσία για 99 χρόνια, όπως ζητούσαν οι δανειστές και να συμφωνήσει στην επίλυση του Μακεδονικού προβλήματος». Προσθέτουν δε πως η διαφορά των 900 εκατ. ευρώ για να κλείσει το δεύτερο μνημόνιο, το περίφημο μέϊλ Χαρδούβελη, ήταν «πρόσχημα». Και μάλιστα διατείνονται πως η Μέρκελ οδήγησε τη διαπραγμάτευση σε ναυάγιο επειδή εκτίμησε πως η χώρα θα οδηγούνταν σε εκλογές, λόγω αδυναμίας εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, τις οποίες σύμφωνα με την εκτίμηση της καγκελαρίου θα κέρδιζε ο Τσίπρας, ο οποίος μπορεί να της ήταν άγνωστος όμως είχε την γνώμη πως παρά την αντιμνημονιακή ρητορική του και τα «go back madam Merkel” θα αναγκάζονταν να συμβιβαστεί με την πραγματικότητα. Εξάλλου είχε αντιμετωπίσει και άλλους που ήθελαν να εφαρμόσουν τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και η Μέρκελ τους προσγείωσε στην σκληρή πραγματικότητα. Ένας εξ αυτών, στις αρχές της δεκαετίας του 2010 ήταν και ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, ο οποίος διαφώνησε με τις υποδείξεις της Μέρκελ για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης της χώρας του και ζήτησε οικονομική στήριξη από τους ευρωπαίους εταίρους. Και όταν η Μέρκελ τον ρώτησε «γιατί;», της απάντησε «για να εφαρμόσω τις υποσχέσεις που έχω δώσει στους ψηφοφόρους μου». Για να λάβει την απάντηση: «Με τα δικά μου χρήματα δίνεις υποσχέσεις. Να το ξεχάσεις». Και το ξέχασε.

Όπως το ξέχασε και ο Τσίπρας, ο οποίος αναγκάστηκε να υπογράψει κι αυτός «μνημόνιο». Για τη Μέρκελ ο Τσίπρας ήταν ένας έξυπνος και σοβαρός πολιτικός, ο οποίος μετά από ένα εξάμηνο …αντίστασης του Βαρουφάκη, του Λαφαζάνη και άλλων επαναστατών συντρόφων του, κατάλαβε ότι πρέπει να στρίψει το τιμόνι και να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα. Μάλιστα, κατά την Μέρκελ το έκανε κατά τον καλύτερο τρόπο χρησιμοποιώντας το δημοψήφισμα επειδή όπως της εξήγησε, εκ των υστέρων, ο Τσίπρας «ήταν σημαντικό να δείξει στους πολίτες με ένα πειστικό τρόπο ότι η νέα κυβέρνηση είχε εξαντλήσει κάθε περιθώριο προκειμένου να απαλλαγεί από την μισητή τρόϊκα». Και οι πολίτες, όπως έδειξε το εκλογικό αποτέλεσμα τον Σεπτέμβριο του 2015, κατάλαβαν πως το ευρώ ήταν ισχυρότερο από την επιστροφή στη δραχμή και γι’ αυτό δεν αποδοκίμασαν την «κωλοτούμπα» του Τσίπρα στο δημοψήφισμα.

Σύμφωνα με την Μέρκελ -η οποία στις 26 Ιουνίου 2015 είχε μείνει άφωνη από τη δήλωση Τσίπρα ότι η κυβέρνηση θα προτείνει στους πολίτες να ψηφίσουν «όχι» στο δημοψήφισμα- αυτό που μετράει και γι’ αυτό γράφει τα τόσο καλά λόγια για τον Τσίπρα ήταν ότι στη Σύνοδο της 12ης Ιουλίου «συμφωνήσαμε στα βασικά σημεία ενός τρίτου προγράμματος διάσωσης με χρηματοδότηση από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ΕΜΣ). Χάριν ευχέρειας στις διεξοδικές διαπραγματεύσεις για το πρόγραμμα αυτό τις επόμενες ημέρες, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή χορήγησε στην Ελλάδα ένα δάνειο-γέφυρα». Δεν συμπληρώνει όμως, λένε οι πολιτικοί αντίπαλοι του Τσίπρα, ότι «στους όρους του δανείου ήταν και η υπαγωγή της περιουσίας του ελληνικού δημοσίου στο Υπερταμείο για 99 χρόνια» κάτι που αρνήθηκαν οι δύο προηγούμενοι πρωθυπουργοί, ο Σαμαράς και ο Παπανδρέου.

Ανεξάρτητα πως θα χαρακτηρίσει κάποιος το «τρίτο μνημόνιο» -αν αποτελεί, όπως λέει ο Τσακαλώτος, «επώδυνο συμβιβασμό» ή «πολιτική ήττα», όπως παραδέχεται η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ τον Φεβρουάριο του 2020, όταν σε απόφασή της αναφέρει ότι: «(η υπογραφή του τρίτου μνημονίου) σφράγισε τη γενική εικόνα: η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια ακόμη "μνημονιακή κυβέρνηση". Και ως προς αυτόν τον βασικό πολιτικό χαρακτηρισμό, "όμοια με τις άλλες"»- οι συνεργάτες του Τσίπρα θεωρούν πως τα γραφόμενα από τη Μέρκελ αποτελούν ηχηρό ράπισμα σε όσους μέχρι σήμερα λοιδορούσαν τον Τσίπρα ότι ήταν «άσχετος» και «κατσαπλιάς». Η Μέρκελ, λένε, «παραδέχεται πως ο Αλέξης ήταν ένας συγκροτημένος πολιτικός με σχέδιο και όχι κάποιος αδαής και τυχάρπαστος, όπως μέχρι τώρα λένε για τις διαπραγματεύσεις και το δημοψήφισμα του 2015 όσοι ηγήθηκαν του αντισυριζα μετώπου». Όπως λένε «ανεξάρτητα από λάθη και αστοχίες, που έγιναν, η ουσία είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ με πρωθυπουργό τον Τσίπρα έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια, άφησε 37 δις ευρώ στα ταμεία και υπέγραψε τη Συμφωνία των Πρεσπών, την ορθότητα της οποίας αποδέχεται, εν τοις πράγματι, και η κυβέρνηση Μητσοτάκη». Και προσθέτουν: «Αυτό είναι το απόσταγμα των γραφομένων από την Μέρκελ για τον Αλέξη και όχι ότι δήθεν τον ..ερωτεύτηκε επειδή της έκανε τα χατήρια, όπως λέει το Μαξίμου και τα φερέφωνά του». Και καταλήγουν, με μπόλικη δόση ειρωνείας: «Αυτοί που σήμερα κατηγορούν τον Τσίπρα ότι τον εκθειάζει η Μέρκελ είναι οι ίδιοι που όσο αυτή ήταν καγκελάριος κοιμόντουσαν έχοντας στο μαξιλάρι τους τις εντολές και τις κατευθύνσεις της ως βιβλιαράκι του Μάο».

Κατά τη γνώμη του Νίκου Μπίστη, που έζησε εκ του σύνεγγυς τις διαπραγματεύσεις, «η στροφή του 2015 ήταν και αναγκαστική και αναγκαία. Το κλίμα και οι συσχετισμοί, όπως προκύπτει και από τις σελίδες της Μέρκελ, δεν άφηναν περιθώριο. Δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική πρόταση. Ο Τσίπρας ήταν με την πλάτη στον τοίχο.Όχι μόνο λόγω συσχετισμών και Σόιμπλε. Αλλά και λόγω δικών του σφαλμάτων , αυταπατών και επιλογής συνεργατών -με πρώτο τον Βαρουφάκη- που ζούσαν στον κόσμο τους. Όμως όσο μπορούσε διαπραγματεύτηκε κι αυτό προκύπτει πεντακάθαρα από την προδημοσίευση του βιβλίου της Μέρκελ». Βέβαια, δεν έχουν όλοι την ίδια γνώμη με τον Μπίστη, ακόμη και σύντροφοί του στη Νέα Αριστερά, στην οποίαν τώρα ανήκει, αλλά και αρκετοί που είτε πήγαν σε άλλα κόμματα είτε απογοητεύτηκαν και γύρισαν στο σπίτι.

Όπως δεν έχουν και την ίδια γνώμη για τον Σαμαρά και τον Τσίπρα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς. Δεν δέχονται δηλαδή ότι «η ακριβοδίκαιη αξιολόγηση των δύο πρώην πρωθυπουργών αποδεικνύει ότι οι πρωταγωνιστές σε κρίσιμες στιγμές όταν αναμετρώνται με την Ιστορία υπερβαίνουν τον εαυτό τους και ιδεολογικους περιορισμούς και πλησιάζουν την αλήθεια». Και δεν τη δέχονται επειδή, όπως λέει, η ηγερία της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς, η Ντόρα Μπακογιάννη, «θα βγαίναμε πέντε χρόνια νωρίτερα από τα μνημόνια αν ο Σαμαράς την είχε ακούσει και η ΝΔ ψήφιζε το 2010 τη δανειακή σύμβαση». Βέβαια, όπως μας λένε συνεργάτες του πρώην πρωθυπουργού «στο Ζάππειο ο Σαμαράς δεν πήγαινε μόνος του. Ούτε στο πρώτο ούτε στο δεύτερο εναλλακτικό πρόγραμμα που κατέθεσε τότε η ΝΔ. Ήταν μαζί του και ο σημερινός πρωθυπουργός, ο αδελφός της Κυριάκος Μητσοτάκης, και σχεδόν το σύνολο των κορυφαίων στελεχών της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης».

Πάντως, και ανεξάρτητα τι υποστηρίζουν οι τρεις πρώην πρωθυπουργοί το πρόβλημα με την ελληνική πολιτική τάξη είναι ότι εύκολα διχάζεται και τσακώνεται για τις ευθύνες της στην χρεωκοπία της χώρας. Το γεγονός ότι ακόμη και 14 χρόνια μετά δεν έχει γίνει, με πρωτοβουλία των ίδιων των πρωταγωνιστών, μια συγκροτημένη και υπεύθυνη συζήτηση, έστω και με τη συγγραφή από τους ίδιους βιβλίων, για τα όσα έγιναν, για τις αιτίες και για το τι χρειάζεται για να μην επαναληφθεί. Και χρειάζεται να γράψει βιβλίο η πρώην καγκελάριος της Γερμανίας για να ξανασυζητήσουμε, με διαιρετικούς όρους, την υπαγωγή της χώρας για σχεδόν μια δεκαετία σε δημοσιονομικό λοιμοκαθαρτήριο, είναι ενδεικτικό της συνεχιζόμενης εγχώριας πολιτικής καθυστέρησης. Τσακώνονται ακόμη και για το τι γράφει μια συνταξιούχος πολιτικός που ως ιδεολογο-πολιτικό σηματωρό έχει το δόγμα ορισμένων οικονομικών ελίτ της χώρας της, ό,τι δηλαδή για να ζήσει ο Βορράς θα πρέπει να πεθάνει ο Νότος. Όπως επίσης δεν έχουν μάθει ότι η Άνγκελα-Δωροθέα με μια της λέξη μπορεί να εκτοξεύει ψευδείς κατηγορίες όμως αυτοί ούτε με χίλιες λέξεις δεν αποδεικνύουν την αθωότητά τους. Ας στρώσουν κάτω τον πωπό τους και ας γράψουν κι αυτοί απομνημονεύματα με τίτλο: «Ιστορίες για την Μέρκελ και άλλα …καθάρματα». Είναι σίγουρο ότι εκτός από ενδιαφέρον θα έβγαζαν και αρκετά χρήματα…