Την Συνέλευση της Βοστίτσας ελάχιστοι Έλληνες τη γνωρίζουν. Και μάλλον δεν γνωρίζουν ότι Βοστίτσα είναι το μεσαιωνικό όνομα του Αιγίου. Στη Βοστίτσα λοιπόν στις 26 Ιανουαρίου 1821 συγκεντρώθηκαν οι Φιλικοί της Βορείου Πελοποννήσου με σκοπό την οργάνωση και τον προσδιορισμό του χρόνου εκδήλωσης της Ελληνικής Επανάστασης. Η Συνέλευση διήρκεσε πέντε ημέρες και για να μην κινήσουν τις υποψίες των Τούρκων αφενός διέδιδαν ότι η συγκέντρωση αφορούσε δήθεν την επίλυση κτηματικών διαφορών μεταξύ μοναστηριών και αφετέρου γίνονταν κάθε μέρα σε διαφορετικό σπίτι. Κατά τη συνεδρίαση υπήρξαν πολλές διαφωνίες για την έναρξη του ξεσηκωμού. Τρεις ήταν οι ημερομηνίες που επελέγησαν. Η 25η Μαρτίου, η 23η Απριλίου και η 21η Μαΐου. Ο Παπαφλέσσας ήταν υπέρ της άμεσης δράσης επειδή οι κινήσεις της Φιλικής Εταιρείας είχαν αρχίσει να γίνονται γνωστές στην Υψηλή Πύλη. Αντίθετα, ο Παλαιών Πατρών Γερμανός και αρκετοί άλλοι ζητούσαν την αναβολή, προβάλλοντας τα εξής ερωτήματα: Πως θα ξεκινούσε αυτή; Υπό ποιες συνθήκες; Υπήρχαν προετοιμασίες; Και σε ποιο στάδιο βρίσκονταν; Η εξέγερση θα ήταν καθολική; Ποιος θα τη διεύθυνε; Θα έφθανε βοήθεια από το εξωτερικό; Πόση και ποια εγγύηση υπήρχε;

Καταφύγαμε στη μυστική σύσκεψη της Βοστίτσας επειδή ένας διακεκριμένος παράγων (πρώην βουλευτής και υπουργός) της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, που αφιερώνει αρκετό χρόνο στη μελέτη της Ιστορίας, μάς την ανέφερε. Και μάλιστα με τη σημείωση: Στο πολιτικό παρασκήνιο γίνονται κινήσεις μεταξύ στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Αριστεράς και ανένταχτων προσωπικοτήτων προκειμένου να υπάρξει μια …Βοστίτσα της Κεντροαριστεράς. Στη θέση του Ζαΐμη, του Λόντου, του Μεσηνέζη, του Παπαδιαμαντόπουλου, του Ζαφειρόπουλου και του Φραντζή βάλτε τα ονόματα του Ζαχαριάδη, του Γερουλάνου, της Γεροβασίλη, του Δούκα, του Σπίρτζη, του Κατρίνη, του Τεμπονέρα, της Αχτσιόγλου και του Μπίστη και η …Βοστίτσα της Κεντροαριστεράς είναι έτοιμη. Και περιμένει τον …Υψηλάντη της για να δώσει το σύνθημα. Ποιός είναι αυτός; Δεν έχει βρεθεί. Ακόμη. Το όνομά του δεν θα είναι πάντως Τσίπρας αφού στο ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Αριστερά το όνομα του Αλέξη προκαλεί ρίγη, μόνον που αυτά δεν είναι συγκινήσεως, αλλά ανατριχίλας. Ούτε πάντως και του Ανδρουλάκη, για λόγους άλλους, παρότι το ΠΑΣΟΚ είναι το μεγάλο κόμμα στην Κεντροαριστερά και θα μπορούσε ο πρόεδρος του να απαιτήσει να είναι ο επικεφαλής μιας εκλογικής συμμαχίας των κομμάτων της ευρύτερης Κεντροαριστεράς.

Πάντως, τα ερωτήματα που διατυπώνονται, στις συζητήσεις -οι οποίες στο παρασκήνιο είναι πολύ περισσότερες από αυτές που βλέπουν το φως της δημοσιότητας- είναι, τηρουμένων των αναλογιών, περίπου παρόμοια με αυτά που ακούγονταν από τους «αναβλητικούς» της επανάστασης του 1821. Αν δηλαδή οι συνθήκες είναι ώριμες για ένα νέο πολιτικό υποκείμενο; Αν στις εκλογές θα υπάρξει κοινό ψηφοδέλτιο; Αν επικεφαλής θα είναι ο Ανδρουλάκης ή κάποιο τρίτο πρόσωπο, όπως ο Τσίπρας; Με ποιο πρόγραμμα και ποια ηγετική ομάδα; Και πότε πρέπει να δημιουργηθεί; Παραμονές των εκλογών του 2027 ή αμέσως μετά εφόσον δεν υπάρξει, όπερ και το πιθανότερο, αυτοδυναμία; Πως μπορεί να ξεπεραστεί το εμπόδιο του εκλογικού νόμου και να λάβει το μπόνους τον εδρών κι ένας συνασπισμός κομμάτων, εφόσον πρωτεύσει στις κάλπες;

Δυστυχώς, για τους πρωτεργάτες της συνεργασίας και της συγχώνευσης της πληθυντικής Κεντροαριστεράς οι συζητήσεις -παρασκηνιακές και δημόσιες- το μόνο που, προσώρας τουλάχιστον, επιτυγχάνουν είναι να δυναμώνουν την κυριαρχία του …σουλτάνου, που ακούει στο όνομα Κυριάκος Μητσοτάκης. Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν, αρνητικά, το αποτέλεσμα αυτών των ζυμώσεων. Η ΝΔ εμφανίζεται να έχει μια μικρή ανάκαμψη, ενώ το ποσοστό του ΠΑΣΟΚ μειώνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ επωφελείται ελαφρώς αφού το κόμμα του Stefanos Κασσελάκη δεν δείχνει να έχει δυναμική και εφόσον συνεχίσει να πολιτεύεται στο ίδιο μοτίβο το πιθανότερο (σύμφωνα με τη γνώμη αναλογιστών μεγάλων δημοσκοπικών εταιρειών) είναι στις εκλογές να δυσκολευθεί να βρεθεί στα κοινοβουλευτικά έδρανα. Οι πρόσφατες μετρήσεις της Alco και της Metron Analysis) το πιστοποιούν αφού το δείχνουν στο όριο του 3%.

Η αρνητική καταγραφή γίνεται επειδή η φιλολογία περί κυβερνητικών συνεργασιών για να αποτραπεί μια νέα τετραετία Μητσοτάκη δεν έχει απήχηση στο εκλογικό σώμα. Οι ψηφοφόροι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την επίλυση των προβλημάτων τους και όχι για το αν θα γίνουν υπουργοί ο Ζαχαριάδης, ο Δουδουνής και η Πέρκα. Και φυσικά επειδή η στρατηγική της συνεργασίας, όπως ζυμώνεται, παραπέμπει σε κυβερνητικό σύστριγγλο παρά σε φερέγγυα και παραγωγική κυβερνητική συμμαχία. «Σκεφτείτε τον Παύλο Πολλάκη να συζητά με την Νάντια Γιαννακοπούλου και τον Νάσο Ηλιόπουλο για το μέλλον των τραπεζών και των υδρογονανθράκων στο Αιγαίο, αλλά και για την απάντηση-μάθημα που πρέπει να δοθεί στον Τραμπ σχετικά με το ΝΑΤΟ και τους δασμούς στα ευρωπαϊκά προϊόντα», μας έλεγε ιστορικό στέλεχος της ανανεωτικής αριστεράς, το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, επιθυμεί, και μάλιστα διακαώς, να υπάρξει συμμαχία των προοδευτικών δυνάμεων, αλλά θεωρεί πως τόσο τα πρόσωπα όσο και ο τρόπος με τον οποίον γίνεται η συζήτηση δεν εγγυώνται την ευδοκίμηση της προσπάθειας για αναδιοργάνωση, με κυβερνητικούς όρους, της Προοδευτικής Παράταξης.

Επιπροσθέτως, και αυτό αφορά το ΠΑΣΟΚ, το οποίο οι δημοσκοπήσεις το δείχνουν να βρίσκεται καθαρά στη δεύτερη θέση, η φιλολογία περί πιθανής σύμπλευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Νέα Αριστερά, την Ζωή, τον Βαρουφάκη και τον Κασσελάκη το ζημιώνει αφάνταστα. Αφενός επειδή παραπέμπει στην αδιέξοδη στρατηγική Τσίπρα το 2023, όταν ο Μητσοτάκης ομιλούσε περί αυτοδυναμίας και ο Αλέξης ζητούσε από τον Ανδρουλάκη και τον Κουτσούμπα να συγκυβερνήσουν και αυτοί του γυρνούσαν επιδεικτικά την πλάτη. Και αφετέρου επειδή η εικόνα και μόνον (ο Ανδρουλάκης χέρι χέρι με τον Φάμελο,τον Χαρίτση, τη Ζωή, τον Βαρουφάκη και τον Κασσελάκη) είναι, για να το πούμε όσο γίνεται πιο κομψά, ήκιστα ελκυστική. Παραπέμπει σε πολιτικό κωμειδύλλιο παρά σε πολιτικο-κυβερνητική συμμαχία. Μόνον όσοι έχουν αποφασίσει να δώσουν μια τρίτη τετραετία στον Μητσοτάκη θα μπορούσαν να συζητούν σοβαρά, δύο χρόνια πριν στηθούν οι κάλπες, το συμμαχικό κυβερνητικό σχήμα που θα μπορούσε να αντικαταστήσει την κυβέρνηση. Μπορεί η παρατήρηση της Ντόρας Μπακογιάννη: «Ο Ανδρουλάκης με τις δηλώσεις του για συμμαχική κυβέρνηση με τον Βαρουφάκη, την Κωνσταντοπούλου και τον Φάμελο έδωσε στη ΝΔ την αυτοδυναμία στο πιάτο» να είναι υπερβολική όμως δεν αφίσταται της αληθείας ότι «έβαλε αυτογκόλ».

Και τα αυτογκόλ συνεχίζουν να μπαίνουν αφού παρά το απαγορευτικό της Χαριλάου Τρικούπη, όταν συνειδητοποίησε το λάθος, τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ επιμένουν να συζητούν για το τι πρόκειται να πράξουν μετά από δύο χρόνια. Με ποιους θα ήθελαν να συνεργαστούν και ποιους αποκλείουν από τα τραπεζώματα του γκουβέρνου. Ο Γερουλάνος και ο Κατρίνης επιμένουν αριστερά και αντιδεξιά, (το ίδιο και ο Δούκας, που για να μην μείνει εκτός κάδρου, λένε οι κακές πράσινες γλώσσες, έσπευσε να συναντηθεί με τον Φάμελο και τον Χαρίτση για θέματα δήθεν της αυτοδιοίκησης), ενώ η Διαμαντοπούλου φτύνει στον κόρφο της όταν ακούει για ΣΥΡΙΖΑ και λοιπές αριστερές δυνάμεις. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το αντιδεξιό και αριστερό στόρι το ξεκίνησε ο Ανδρουλάκης όταν για να αποσείσει την κατηγορία των κομμάτων της Αριστεράς περί συνοδοιπορείας με την κυβέρνηση, με αφορμή την ονοματολογία για την Προεδρία της Δημοκρατίας, απέκλεισε την πιθανότητα να (ξανα)βρεθεί το ΠΑΣΟΚ στα ίδια κυβερνητικά έδρανα με τη ΝΔ. Μια δήλωση μάλλον αψυχολόγητη και οπωσδήποτε αμυντική αφού γίνεται σε χρόνο που απέχει πολύ από τις κάλπες και πολιτικά δεν ευσταθεί αφού ούτε η θέση ούτε τα πραγματικά, όχι τα δημοσκοπικά, ποσοστά των κομμάτων είναι γνωστά. Και το κυριότερο δεν είναι γνωστές ποιες θα είναι οι οικονομικές, κοινωνικές και γεωστρατηγικές ανάγκες της χώρας το 2027 ή όποτε τέλος πάντων γίνουν οι εκλογές.

Να αερολογείς και να πιθανολογείς δεν είναι συνετό και σίγουρα δεν είναι ελκυστικό για τους πολίτες. Ούτε τα πολιτικά λάθη μπορεί να αποδίδονται στην επικοινωνιακή κυριαρχία της κυβερνήσεως. Δεν φταίνε τα κυβερνητικά «χαλκεία», που διογκώνουν τα πράγματα, όπως λέει ο Ανδρουλάκης, αλλά ο εκνευριστικός για τα αυτιά των ψηφοφόρων ακόμη και του ΠΑΣΟΚ συριγμός στους (πολιτικούς και παραπολιτικούς) ήχους που εκπέμπει τόσο η μείζων όσο και η ελλάσων αντιπολίτευση. Οι ψηφοφόροι θέλουν να γνωρίζουν αν υπάρχουν εναλλακτικές πολιτικές και ποιες είναι αυτές. Και οπωσδήποτε, ποιο κόμμα ή ποια συμμαχία κομμάτων μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια και τη σταθερότητα. Δεν είναι μόνον η ακρίβεια και η οικονομική ανασφάλεια που απασχολεί τους ψηφοφόρους. Στους ταραγμένους και δύστροπους καιρούς που ζούμε, οι εθνικές προτεραιότητες -μετά και την εκλογή Τραμπ και το συνεχιζόμενο βέρτιγκο των Βρυξελλών- είναι μείζονος σημασίας για τις πολιτικές και εκλογικές προτιμήσεις των πολιτών. Και θα καταδειχθεί και στις κάλπες προβλέπουν οι σοβαροί πολιτικοί αναλυτές και δημοσκόποι.

Το διακύβευμα των επόμενων εκλογών δεν θα είναι, μάς λέει ιστορικό στέλεχος της Χαριλάου Τρικούπη, αν για παράδειγμα ο Δημήτρης Μπιάγκης του ΠΑΣΟΚ θα βρεθεί στο ίδιο τραπέζι με τον Τρύφωνα Αλεξιάδη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Παναγιώτη Σκουρλέτη της Νέας Αριστεράς και τον Σπύρο Μπιμπίλα της Πλεύσης Ελευθερίας. Ούτε αν η Λατινοπούλου με τον Βελόπουλο θα αγκαλιαστούν μετεκλογικά με τον Βορίδη και τον Πλεύρη για να δημιουργηθεί και στην Ελλάδα το «μαύρο μέτωπο», που στην Ευρώπη κερδίζει συνεχώς οπαδούς. Το δίλλημα των επόμενων εκλογών δεν θα είναι ανάμεσα σε πρασινοκκόκινη και γαλανόμαυρη συμμαχία, αλλά ανάμεσα σε ηγεσίες και προγράμματα που μπορούν να προσφέρουν ασφάλεια και ευημερία στους πολίτες. Και φυσικά για να μην μείνει ακυβέρνητη η χώρα ή ακόμη χειρότερα να …τραμπαλίζεται στην (λίαν πιθανή) περίπτωση που οι κάλπες δεν βγάλουν αυτοδυναμία. Στις εκλογές θα κριθούν οι «καθαρές λύσεις», σε συνδυασμό με τον ρεαλισμό των θέσεων και την ικανότητα των ηγεσιών να εγγυηθούν μια χρηστή διακυβέρνηση υπέρ των συμφερόντων του λαού και της χώρας. Τόσο απλό και τόσο σαφές.

Πάντως, στο εσωτερικό της …Βοστίτσιας Κεντροαριστεράς υπάρχει και μια δεύτερη Βοστίτσα. Είναι αυτή ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Αριστερά. Εκεί τα πράγματα είναι ακόμη πιο περιπεπλεγμένα. Και οι διαφωνίες, για το δέον γενέσθαι στην Αριστερά, πιο έντονες. Στην μικρή και πούρα αριστερή Βοστίτσα δεν υπάρχουν «προύχοντες» και «μητροπολίτες», αλλά μόνον «Φιλικοί», οι οποίοι αφού κατανόησαν το αδύνατον της κοινωνικής επανάστασης, και μάλιστα με βίαιο τρόπο την περίοδο διακυβερνήσεως Τσίπρα, κάνουν ότι μπορούν για να ηγεμονεύσουν στις «παρακομμουνδούριες ηγεμονίες». Ένα είναι το κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, λέει ο Φάμελος στον Χαρίτση και τον καλεί να επιστρέψει σπίτι. Μαζί, φυσικά, με τους 11 βουλευτές, τους περίπου 80 κεντρικοεπιτρόπους και τα περισσότερα από 4.000 στελέχη, που είχαν αποχωρήσει τον Δεκέμβριο του 2023 και μετά την εκλογή Κασσελάκη στην ηγεσία της Κουμουνδούρου. Να περιμένεις, του απαντά, πιεζόμενος και από τον Τσακαλώτο, τον Φίλη και τον Τζανακόπουλο, ο Χαρίτσης. Και προσθέτει: Να κάνεις πρώτα συνέδριο, να δούμε τις προγραμματικές συγκλίσεις και λίγο πριν τις εκλογές μπορεί να συμφωνήσουμε σε κάποιο εκλογικό μέτωπο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επείγεται για τη συγχώνευση με τη Νέα Αριστερά επειδή η ηγεσία του θεωρεί πως αν ξαναγίνει αξιωματική αντιπολίτευση και μάλιστα με περισσότερους από 40 βουλευτές (στους 37 που αθροίζουν τα δύο κόμματα (26 + 11) θα προστεθούν, λένε, τουλάχιστον άλλοι τρεις, ενδεχομένως και τέσσερεις από τους ανεξάρτητους βουλευτές) τότε δεν θα είναι η Χαριλάου Τρικούπη, αλλά η Κουμουνδούρου αυτή που θα έχει το γενικό πρόσταγμα στην Κεντροαριστερά. Και μάλιστα ευελπιστούν πως μια τέτοια εξέλιξη θα τους ενισχύσει και δημοσκοπικά αφού στο ποσοστό τους θα προστεθούν εκτός από τους οπαδούς της Νέας Αριστεράς και άλλοι που είτε προτίμησαν την Ζωή και τον Βαρουφάκη είτε την αποχή είτε απογοητεύτηκαν με τα Κασσελακικά. Πάντως, και μόνον η ύπαρξη μιας δεύτερης μικρής (και αριστερής) Βοστίτσας στο εσωτερικό της μεγάλης (και κεντροαριστερής) Βοστίτσας δείχνει τα όρια της αναδιοργάνωσης, στον παρόντα χρόνο και με τις υφιστάμενες ηγεσίες, της Προοδευτικής Παράταξης προκειμένου να καταστεί εφικτή η πολιτική αλλαγή. Και φυσικά ν’ αλλάξει η βάρδια στο γκουβέρνο, αφού αυτό είναι που έχουν στο μυαλό τους οι περισσότεροι «Βοστιτσάνοι»…