Ειρωνεία της τύχης, ή, μήπως, πανουργία της Ιστορίας; Πάντως, ενώ στο Μόναχο η Ευρώπη παθαίνει "σοκ" από την επιθετική ρητορική του Αμερικανού αντιπροέδρου, εδώ στο Βερολίνο μια συμπατριώτισσά του πραγματοποιεί ασκήσεις ισορροπίας. Η Τρίσια Τατλ, με προηγούμενη θητεία στο φεστιβάλ του Λονδίνου, είναι από φέτος η πρώτη καλλιτεχνική διευθύντρια της Μπερλινάλε δίχως ευρωπαϊκό διαβατήριο. Τι παρέλαβε από τον Κάρλο Τσατριάν; Μειωμένη ανταγωνιστικότητα, έλλειμμα αστέρων και δημιουργών, αδιαφορία των χορηγών, εκκεντρικές επιλογές και περικοπές του προϋπολογισμού. Τι φανερώνουν οι πρώτες, δειλές κινήσεις της;

Την αγωνιώδη, πριν απ' όλα, προσπάθεια να "επιστρέψει" ο σφυγμός της διοργάνωσης στην Πότσνταμερπλατς, βάζοντας τέλος στην μανία αποκέντρωσης. Την ενίσχυση του διαγωνιστικού προγράμματος, με την προσθήκη ταινιών ευρύτερης αποδοχής, εκτός συναγωνισμού, εννοείται. Και την διάθεση, επίσης, για "νοικοκύρεμα" των παράλληλων προγραμμάτων κι εκδηλώσεων. Α, και μια ευμενέστερη συμπεριφορά απέναντι στην εγχώρια βιομηχανία του θεάματος.

Να γιατί και η επιλογή της επίσημης έναρξης, με το "Φώς" του Τομ Τίκβερ. Αλίμονο, το πάλαι ποτέ τρομερό παιδί του γερμανικού σινεμά ("Τρέξε Λόλα, τρέξε") προσπαθεί ανεπιτυχώς να στριμώξει σε 160' ακριβώς τα πάντα, από την κρίση της σύγχρονης οικογένειας και κοινωνίας δυτικού τύπου μέχρι το χάσμα των γενεών, το μεταναστευτικό ζήτημα, την εικονική πραγματικότητα, τις ερωτικές ταυτότητες, όλα στον βωμό της μόδας και των εντυπώσεων. Φάτε μάτια ψάρια, εν ολίγοις. Ποιόν και τι να προλάβει να σώσει η οικονόμος από την Συρία, σε ρόλο θεραπεύτριας, θυμίζοντας πότε την Μέρι Πόπινς και πότε τον Άγγελο - Εραστή (Τέρενς Σταμπ) στο "θεώρημα" του Παζολίνι;

Χρειάζονται θυσίες για κάθε σωτηρία, όπως χρειάζεται γενναία χρηματοδότηση η επιχείρηση διάσωσης των αιθουσών, σε όλες τις χώρες της γηραιάς ηπείρου μας. Φεστιβάλ, επιχειρηματίες και καλλιτέχνες ενώνουν τις κραυγές αγωνίας τους μ' αφορμή την πρεμιέρα, όταν το κρατίδιο του Βερολίνου μειώνει δραστικά τις δαπάνες για τον πολιτισμό. Έξω από το BERLINALE PALAST, σε πείσμα της χιονόπτωσης, άλλοι σηκώνουν μια σημαία της Παλαιστίνης κι άλλοι διαδηλώνουν κατά της πολεμικής βιομηχανίας. Μέσα στην κατάμεστη και ζεστή αίθουσα, όμως, η απαστράπτουσα παρά τα 63 της Τίλντα Σουίντον παραλαμβάνοντας την Χρυσή Άρκτο Καριέρας (την δεύτερη, ύστερα από το αντίστοιχο βραβείο στη Βενετία προ τετραετίας), βρίσκει την ευκαιρία να επιτεθεί στους καταστροφείς του κόσμου, γενικώς, τασσόμενη υπέρ της Ανθρωπιάς κι εναντίον της Απανθρωπιάς.

Μάλλον αφελής προσέγγιση ενός συστήματος αμείλικτα συγκρουόμενων συμφερόντων, την ώρα που ο Αμερικανός πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Τοντ Χέινς ("CAROL", "May December") επιτίθεται στην διακυβέρνηση Τραμπ. Μίνι πόλεμος δηλώσεων στην Μπερλινάλε, μόλις μία εβδομάδα πριν από τις κρίσιμες εκλογές της Γερμανίας, ενώ αρχίζει υποτίθεται η συζήτηση για τη ειρήνευση στο μέτωπο της Ουκρανίας.

Επιστροφή στην οθόνη. Αν ο Μπεν Κίνγκσλεϊ γεννήθηκε ώστε να ενσαρκώσει τον "Γκάντι" και ο Πίτερ Ο' Τουλ τον "Λόρενς της Αραβίας", κάτι σχετικό ισχύει και για τον Τιμοτέ Σαλαμέ ("DUNE") που υποδύεται τον Μπομπ Ντίλαν στην βιογραφική ταινία του έμπειρου Τζέιμς Μάνγκολντ "A complete Unknown" (εκτός συναγωνισμού), εστιάζοντας στη δεκαετία του '60 και την τολμηρή μετάβαση του νεαρού, τότε, τραγουδοποιού από την μουσική παράδοση και την ακουστική κιθάρα στον ηλεκτρικό ήχο και την επίδραση του ροκ-εν-ρολ. Άκρως συμπαθητικό και το αποτέλεσμα ενός ανάλογου χρονικού, με τίτλο "Köln 75" κι επίκεντρο το περίφημο κονσέρτο του Κιθ Τζάρετ στην Κολωνία, χάρη στην "τρελή" ιδέα της 17χρονης, τότε, Βέρα Μπράντες, όπως την αφηγείται η ίδια στο ημι-ντοκιμαντέρ του Ίντο Φλουκ.