Την Κυριακή ανοίγουν οι κάλπες για τις πλέον κρίσιμες εκλογές των τελευταίων χρόνων, σύμφωνα τουλάχιστον με τους πολιτικούς αναλυτές, εδώ στη Γερμανία και στην Ευρώπη γενικότερα. Κι όμως, αν εξαιρέσεις λιγοστά πλακάτ βιδωμένα σε κολόνες λεωφόρων της γερμανικής πρωτεύουσας, δύσκολα θ´ αντιληφθεί ο επισκέπτης της κάτι σχετικό. Τηλεοπτικές αναμετρήσεις, ναι. Τις πληροφορείσαι αν πέσει στα χέρια σου καμιά εφημερίδα, στο γραφείο τύπου της Μπερλινάλε. Κατά τα λοιπά, ακραία ψυχραιμία, ταιριαστή με τις πολικές  θερμοκρασίες των ημερών. Μόνο η 48ωρη απεργία των σιδηροδρόμων (εκτός λειτουργίας και ο υπόγειος) απειλεί την ρουτίνα των φεστιβαλιστών.

Σ’ αντίθεση, πάντως, με τον υδράργυρο, το ενδιαφέρον και η ατμόσφαιρα ζεσταίνονται από προβολή σε προβολή, χάρη κυρίως στις μικρές εκπλήξεις. Δύο από αυτές τελείως διαφορετικής προέλευσης, έχουν ως κοινό παρονομαστή τις ισάριθμες ανήλικες πρωταγωνίστριές τους, ικανές να ξαφνιάζουν και να συγκινούν. Στην οικογενειακή σάτιρα του Φρέντερικ Χάμπαλεκ “WHAT MARRIELE KNOWS” (Γερμανία), η ηρωίδα του τίτλου, μαθήτρια και μοναχοκόρη ενός ευκατάστατου ζεύγους, αποκτά την υπερφυσική ικανότητα ν´ ακούει και να “βλέπει” τους γονείς της, όπου κι αν βρίσκονται, οτιδήποτε κι αν λένε ή να κάνουν, σ´όλη  τη διάρκεια του 24ωρου. Πως; Ύστερα από το δυνατό χαστούκι που της δίνει η φιλενάδα της σε έναν τσακωμό. Άρα, για να “θεραπευτεί” χρειάζεται ένα εξίσου ισχυρό χαστούκι, από τη μητέρα της αυτή τη φορά. Στο μεταξύ, εξελίσσεται ένα πραγματικό ρεσιτάλ υποκρισίας, γεμάτο ψέματα, υπεκφυγές, καθωσπρεπισμό, απόκρυψη και αλλοίωση γεγονότων, εκρήξεις βίας, απογοητεύσεις, πικρίες, απιστίες, ακόμη και χρήση γαλλικών διαλόγων, προς αποφυγήν του πανίσχυρου ραντάρ. Εξαιρετικό σενάριο, λεπτή ισορροπία μεταξύ δράματος και χιούμορ, σύγκρουση προκαταλήψεων και ρόλων, λοξή ματιά στην κρίση της σύγχρονης οικογένειας, με το χάρισμα της Μάριελ να λειτουργεί ανατρεπτικά, ζητώντας και μιλώντας για το έλλειμμα αγάπης μέχρι το αμφίσημο φινάλε. Έχασε την ικανότητα της ή μήπως όχι;

Όσο για την 12χρονη Αννίκα, δεν πηγαίνει σε κανένα σχολείο, επισκέπτεται αραιά και που τη μητέρα της στο ψυχιατρείο και η δική της υπερφυσική ικανότητα, περιγράφεται ως εξαιρετική επικοινωνία με τα ζώα. Μέντιουμ για σκύλους, γάτες, άλογα και χελώνες; Υπό την προστασία και επίβλεψη της καλοστεκούμενης γιαγιάς της, ανταλλάσσει μηνύματα με κάθε λογής ζωόφιλους, “μεταφράζοντας” στην γλώσσα των ανθρώπων τα μυστικά, τις επιθυμίες ή τα συναισθήματα των αγαπημένων τους κατοικιδίων, κυρίως. Καλοστημένη επιχείρηση, με τη βοήθεια της σύγχρονης τεχνολογίας; Ο Ιβάν Φουντ περισσότερο υπαινίσσεται πάρα διευκρινίζει. Ίσως να πρόκειται και για την πλέον αποτελεσματική επιλογή του σκηνοθέτη από τη Βενεζουέλα, του οποίου η ταινία δρόμου “THE MESSAGE” ( Αργεντινή) μας παρασύρει στην περιπλάνηση του ασυνήθιστου τρίο, με την ανήλικη, την γιαγιά και τον σύντροφό της στο ρόλο του οδηγού ενός τροχόσπιτου που αποτελεί το σπίτι τους, διασχίζοντας τις απέραντες εκτάσεις της Παταγονίας. Έως πότε; Φινάλε ανοιχτό, αφήγηση γοητευτική, ασπρόμαυρη φωτογραφία, ματιά ειρωνική σε τεντωμένο σκοινί, το “You´re always on my mind” σε διασκευή των Pet Shop Boys,  σ´ ένα ανέλπιστο διαμαντάκι μικρής διάρκειας, μικρού μεγέθους και προϋπολογισμού που σ´ ανταμείβει πλουσιοπάροχα, γεμάτο φαντασία, ειλικρίνεια και γνήσιο αίσθημα ελευθερίας. Αλήθεια, θα το εκτιμήσει η κριτική επιτροπή;