Είναι κρίμα για την κεντροαριστερά και τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας να μην μπορεί να οργανώσει ένα συνέδριο.

Κάποτε τα συνέδρια, οι συνδιασκέψεις, τα εθνικά συμβούλια, οι μαζικές τέλος πάντων ιδεολογοπολιτικές και οργανωτικές μαζώξεις ήταν το δυνατό χαρτί όσων σήμερα εμφανίζονται, υπό τον τίτλο "Κίνημα Αλλαγής", ως διάδοχοι του ΠΑΣΟΚ.

Το κάθε συνέδριο αποτελούσε τομή για την εξέλιξη του Κινήματος που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου και το οποίο για τέσσερεις δεκαετίες κυριάρχησε στα πολιτικά πράγματα και τον δημόσιο βίο.

Δυστυχώς, σήμερα ούτε το ελάχιστο της δημοκρατικής λειτουργίας ενός κόμματος -την εκλογή των καθοδηγητικών οργάνων- δεν μπορούν να εγγυηθούν.

Είναι πρωτοφανές άμα και απαράδεκτο να εκλέγεται αρχηγός και τα μέλη της Κεντρικής Επιτροπής να διορίζονται.

Αυτό ούτε ο Τηλέμαχος Νταλάκας δεν θα μπορούσε να το σκεφτεί και να το προτείνει.

Απ' ότι φαίνεται το "Κίνημα Αλλαγής" θα συνεχίσει, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές, να λειτουργεί ως συνομοσπονδία κομμάτων, κινήσεων, ομάδων, προσώπων και όχι ως κόμμα που το ιδρυτικό του συνέδριο πραγματοποιείται τούτο το τριήμερο (16-18 Μαρτίου).

Ανάλογα δε με το αποτέλεσμα θα μετεξελιχθεί είτε σε ενιαίο πολιτικό οργανισμό είτε θα διασπαστεί στα εξ ων συντίθεται.

Εξυπακούεται πως αυτή η εικόνα μόνον ελκυστική δεν είναι.

Περισσότερο απωθεί παρά κινητροδοτεί κάποιον για να συστρατευθεί και να ψηφίσει το μόρφωμα του οποίου εδώ και κάποιους μήνες ηγείται η Φώφη Γεννηματά.

Υποθέτω ότι και η ίδια η Φώφη δεν θα αισθάνεται άνετα με την εξέλιξη που έχει το εγχείρημα.

Το ίδιο νομίζω και οι περισσότεροι στο ΚΙΝΑΛ.

Αλλοιώς, υποθέτω, είχαν φανταστεί την ανασύνταξη της Κεντροαριστεράς και αλλοιώς τους προκύπτει.

Το σχέδιο λογικά δεν (θα) τους καλύπτει και μάλλον, για να παραφράσουμε τον Σταμάτη Κραουνάκη, θα (πρέπει να) περνάνε φάση τραγική.

Ενώ το πρώτο διάστημα είχε αναπτυχθεί μια ορισμένη δυναμική σταδιακά αυτή ανακόπηκε και αφυδατώθηκε και σήμερα ο στόχος για διψήφιο ποσοστό και καθαρή τρίτη θέση μάλλον έχει απομακρυνθεί και ενδεχομένως θα καταστεί και μακρινό όνειρο αν, όπως βασίμως πιθανολογείται, η πόλωση ανάμεσα στα κόμματα του Τσίπρα και του Μητσοτάκη λάβει χαρακτηριστικά εμφυλιοπολεμικής αναμέτρησης.

Δυστυχώς, ο ενδιάμεσος (του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ) χώρος το προηγούμενο διάστημα αντί να αναδείξει τα πολιτικά και προγραμματικά στοιχεία της φυσιογνωμίας του και να καταθέσει ένα νέο, συνεγερτικό και διαφορετικό από τους άλλους αφήγημα για την μεταμνημονιακή Ελλάδα, μας απασχόλησε με επιπολαιότητες, μίζερες οργανωτικές μικροδιευθετήσεις, εγωιστικές συμπεριφορές και μπόλικη πολιτική σαχλαμάρα για το τι θέλει ή δεν θέλει ο Σταύρος και το θολό Ποτάμι του.

Προφανώς, αυτό συνέβη επειδή ούτε νέο εθνικό αφήγημα έχουν ούτε ριζοσπαστικά πολιτικά προτάγματα διαθέτουν. Και προφανέστατα δεν τα έχουν επειδή δεν μπορούν, καθώς το Κίνημα Αλλαγής εμφανίζεται να μην εκπροσωπεί ζωντανές κοινωνικές δυνάμεις, αλλά να εκφράζει την ανάγκη κοινωνικο-οικονομικής αποκατάστασης ανθρώπων, που για δεκαετίες είχαν προνομιακή σχέση με το κράτος και πρωταγωνιστούσαν στη νομή της εξουσίας.

Δυστυχώς, η Κεντροαριστερά δεν μπορεί να ανασυγκροτηθεί όταν στην προσπάθεια, που καταβάλουν η Φώφη, ο Γιώργος, ο Νίκος και τ' άλλα συντρόφια, πάνε και κολλάνε σκιάχτρα του παρελθόντος.

Ούτε μπορεί η σοσιαλδημοκρατία να έχει μέλλον όταν η ελκτικότητά της στις νέες και δυναμικές ηλικίες και τα παραγωγικά τμήματα της κοινωνίας είναι μηδαμινή.

Όταν η πολιτική της πρόταση είναι η επίκληση της μνήμης για τις "καλύτερες ημέρες" του παρελθόντος δεν μπορεί να έχει κανένα μέλλον.

Όπως δεν έχει μέλλον όταν η χρησιμότητά της εξαντλείται ανάμεσα στη στήριξη του Μητσοτάκη σε περίπτωση που δεν έχει αυτοδυναμία και στη συμπόρευση με τον Τσίπρα προκειμένου να γίνουν εκ νέου εκλογές με απλή αναλογική.

Στην πολιτική ο ετεροπροσδιροσμός είναι και κακό και άσχημο πράγμα και πάντως δεν ταιριάζει σε κόμματα που θέλουν να πρωταγωνιστήσουν.

Όπως υποτίθεται θέλει να κάνει το ΠΑΣΟΚ, η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Κίνημα Αλλαγής.

Παρένθεση: Ακόμη και το μπέρδεμα με το όνομα είναι ενδεικτικό του μπάχαλου. Κλείνει η παρένθεση.

Όπως δεν ταιριάζει και η ακατάπαυστη ρητορική περί ευθύνης.

Ρωτάς:"γιατί να σας ψηφίσουμε;", απαντούν: "επειδή είμαστε το μόνο υπεύθυνο κόμμα".

Τους ξαναρωτάς: "και γιατί άλλο;" και σου απαντούν: "επειδή βάζουμε το γενικό καλό υπεράνω του κομματικού".

Δεν σου λένε θα κάνουμε αυτό, το άλλο και το παράλλο, αλλά είμαστε υπεύθυνοι.

Δυστυχώς, στην πολιτική την υπευθυνότητα την προβάλλουν, και μάλιστα κομπορρημονώντας, κυρίως αυτοί που δεν έχουν εθνικό όραμα, πολιτικό σχέδιο, κοινωνικές συμμαχίες, πλάνο οικονομικής ανασυγκρότησης, διπλωματικές προτεραιότητες, ιδεολογικές και πολιτιστικές ορίζουσες.

Δεν έχουν πολιτική, είναι όμως υπεύθυνοι πολιτικοί.

Υπεύθυνοι πολιτικοί ήταν όμως και ο Γεώργιος Μαύρος, ο Ιωάννης Ζίγδης, ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, ο Μπάμπης Πρωτοπαπάς, ο Λεωνίδας Κύρκος και σειρά άλλων ανθρώπων που πολιτεύθηκαν με μόνο λάβαρο την ευθύνη και την αποδοκιμασία των άκρων και είδαμε την τύχη που τους επεφύλαξε ο λαός και η Ιστορία.

Πάντως ακόμη κι αυτοί όταν έκαναν συνέδρια -όσοι τέλος πάντων από αυτούς έκαναν συνέδρια- δεν είχαν ποτέ διανοηθεί να διορίσουν τα μέλη των καθοδηγητικών τους οργάνων.

Και σε κάθε περίπτωση αν θέλουν οπωσδήποτε να τους επιβραβεύσουν για την υπευθυνότητα, την αυτοθυσία και την ταπεινότητα που επιδεικνύουν ας ζητήσουν έπαινο από την Ακαδημία Αθηνών και όχι ψήφο από τους πολίτες...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Για όσους αγνοούν τα ευτράπελα της πολιτικής μας ιστορίας Τηλέμαχος Νταλάκας ήταν το πραγματικό όνομα του Αρμάνδου Δελαπατρίδη. Και για όσους αγνοούν και τον Δελαπατρίδη είναι ο αρχηγός του "Κόμματος των Κυανόλευκων", που στη δεκαετία του '50 υποσχόταν ευημερία και ελεύθερο έρωτα, μοίραζε δε τα υπουργεία στους οπαδούς του με δύο δραχμές το χαρτοφυλάκιο. Μάλιστα, το 1956, όταν παραιτήθηκε ο Καραμανλής, για να προσφύγει στις κάλπες, ένας φαρσέρ του παρέδωσε σημείωμα ότι τον καλεί ο πρόεδρος της Βουλής να ορκισθεί πρωθυπουργός. Ο Αρμάνδος, έβαλε ημίψηλο και φράκο και έσπευσε, μ’ ένα τσούρμο ξωπίσω του να φωνάζουν "να μας ζήσεις αρχηγέ!..." Τη στιγμή που έδειχνε στη φρουρά της πύλης το σημείωμα, αποχωρούσε τυχαία ο πρόεδρος της Βουλής Ντίνος Ροδόπουλος. Κατάλαβε τη φάρσα και για να μην τον κακοκαρδίσει, του λέει: "Πρόεδρε, ο βασιλεύς απουσιάζει και ο αρχιεπίσκοπος είναι άρρωστος! Τι λες; Να το αναβάλλουμε;". Ο Αρμάνδος με ικανοποίηση υποκλίθηκε και αποχώρησε…