Δεν ξέρω ποιοι κινούν το θέμα της απλής αναλογικής, αλλά όσοι το κάνουν πολιτικά είναι κρετίνοι. Το ολιγότερον, για να μην πω τίποτε χειρότερο.

Ποιοι θέτουν θέμα αλλαγής του εκλογικού νόμου; Σύμφωνα με τις πληροφορίες που διοχετεύονται, η κυβέρνηση. Βέβαια, όταν λέμε κυβέρνηση εννοούμε τα τρία κόμματα που τη συναπαρτίζουν. Αν εξαιρέσουμε τη ΔΗΜΑΡ, της οποίας η απλή αναλογική είναι διακηρυγμένη θέση αρχής, αρνούμαι να πιστέψω ότι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ μπορεί να επιθυμούν κάτι τέτοιο. Είναι σαν να απαρνούνται τον εαυτό τους, τις θέσεις τους για την πολιτική σταθερότητα και τελικά την ίδια τους τη φυσιογνωμία ως κόμματα εξουσίας.

Μέχρι τώρα, τα δύο κυβερνητικά κόμματα, τάσσονται αναφανδόν υπέρ ενός συστήματος ενισχυμένης αναλογικής. Ο λόγος; Προκειμένου να επιτυγχάνεται βιώσιμη κυβερνητική πλειοψηφία και να αποφεύγονται οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά και για να μην περιπέσει ο τόπος στην ακυβερνησία ή για να μην υπάρξουν κυβερνητικές τερατογενέσεις που θα αλλοιώνουν τη λαϊκή βούληση.

Το ν+1, οι τρεις κατανομές, το 17%, η ουσιαστική απαγόρευση του εκλογικού συνασπισμού κομμάτων, το όριο του 3% για είσοδο στη Βουλή, το μπόνους των 30 ή 50 εδρών στο πρώτο κόμμα εξυπηρετούσαν τους ανωτέρω στόχους.

Έχει χυθεί πολλή μελάνη και έχουν περισσέψει τα επιχειρήματα από τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και διαμορφωτών της κοινής γνώμης, ενάντια στην Αριστερά, που έθετε μόνιμα αυτό το θέμα. Ήταν φλογερή η επιχειρηματολογία γιατί είναι πολιτικά αντιπαραγωγική και κυβερνητικά αποσταθεροποιητική η απλή αναλογική.

Και ξαφνικά παράγοντες ή «κύκλοι» της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ - λέμε παράγοντες και «κύκλοι» επειδή επισήμως οι ηγεσίες των δύο κομμάτων δεν έχουν εγείρει τέτοιο θέμα- φτύνουν εκεί που έγλειφαν.

Ποιο είναι το επιχείρημά τους; Η ανόθευτη έκφραση του εκλογικού σώματος; Όχι. Αλλά; Η διευκόλυνση, δήθεν, της συνεργασίας των κομμάτων για τη διακυβέρνηση. Παρήλθε, μας λένε, η εποχή των αυτοδυναμιών.

Ποια είναι η αλήθεια; Η προσπάθεια, μέσω του εκλογικού νόμου, να αποτραπεί η δυνατότητα διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν οι δημοσκοπήσεις και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν έφερναν τον ΣΥΡΙΖΑ στην πρώτη θέση και επικρατέστερο να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, να είστε σίγουροι ότι τέτοιο θέμα δεν θα ετίθετο.

Είναι, από άποψη πολιτικής και εκλογικής στρατηγικής, σωστό κάτι τέτοιο; Όχι, βέβαια. Να το θέτει, εντελώς καιροσκοπικά, το ΠΑΣΟΚ, του οποίου τα εκλογικά ποσοστά έχουν συρρικνωθεί δραματικά, να το καταλάβω. Να το θέτει όμως και η Ν.Δ., είναι σαν να έχει καταθέσει από τώρα τα όπλα. Είναι σαν να ομολογεί ανοιχτά την ήττα της οψέποτε γίνουν οι εκλογές. Είναι σαν να παραδέχεται ότι η προσπάθεια που καταβάλλεται, και για την οποίαν λαμβάνονται τόσο σκληρά και αντιλαϊκά μέτρα, δεν πρόκειται να τελεσφορήσει, και επομένως να ανακάμψει δημοσκοπικά και εκλογικά.

Άλλα λέει όμως ο Αντώνης Σαμαράς. Θεωρεί ότι η πολιτική της κυβερνήσεώς του θα αποδώσει σε βάθος τετραετίας και κατά συνέπεια τα σημερινά δημοσκοπικά ευρήματα θα ανατραπούν.

Τόσο πολιτικά ευήθεις είναι στη Ν.Δ. που δεν καταλαβαίνουν το απλό αυτό πράγμα; Δεν καταλαβαίνουν ότι όλη αυτή η φιλολογία, περί απλής αναλογικής, τον μόνο που ενισχύει είναι τον Τσίπρα; Θεωρούν ότι οι πολίτες είναι τόσο ηλίθιοι που να μην αντιλαμβάνονται ότι τυχόν καθιέρωση της απλής αναλογικής θα έχει ένα και μόνον στόχο: να ανακοπεί, τεχνικά, η πολιτική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν καταλαβαίνουν ότι η προσπάθεια να αφαιρέσουν έδρες από τον ΣΥΡΙΖΑ, αντί να ορθώσει εμπόδια στη δυναμική του, θα λειτουργήσει υπέρ του; Περισσότερες ψήφους θα λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι λιγότερες. Ειδικά οι κεντροαριστεροί πολίτες, ακόμη κι αν δεν επρόκειτο να ψηφίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ, μόνον και μόνον από γινάτι, για την πολιτική ατιμία που θα θεωρήσουν ότι συντελείται, θα δώσουν την ψήφο τους στον Τσίπρα και όχι στον Κουβέλη, την Παπαρήγα ή τον Βενιζέλο ακόμη και τον Καμμένο που έχει αντιμνημονιακούς ψηφοφόρους.

Αν τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ υπολογίζεται, σήμερα, ότι στις επόμενες εκλογές θα έχουν έμπροσθέν τους το «3», σε περίπτωση απλής αναλογικής, μην εκπλαγείτε αν έχουν το «4».

Επιπροσθέτως, η απλή αναλογική θα ευνοήσει την πολυδιάσπαση σε όλα τα κόμματα που πιθανολογείται ότι θα είναι στην αντιπολίτευση. Θα ενισχυθεί το εικαζόμενο πρώτο κόμμα και στα υπόλοιπα θα αναπτυχθούν κεντρόφυγες τάσεις. Μόνοι τους δηλαδή, η Ν.Δ., λιγότερο, και περισσότερο το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, θα βγάλουν τα μάτια τους.

Ακόμη και στην περίπτωση που η απλή αναλογική στερούσε από το πρώτο κόμμα, και εν προκειμένω τον ΣΥΡΙΖΑ, τη δυνατότητα να σχηματίσει συμμαχική κυβέρνηση, είναι σίγουρο ότι ούτε τα υπόλοιπα κόμματα θα μπορούσαν να σχηματίσουν κυβέρνηση. Αυτό τουλάχιστον λέει η αριθμητική. Και η απλή και η πολιτική.

Άρα τι θα είχαμε; Στην καλύτερη περίπτωση ακυβερνησία και συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις, και στη χειρότερη πολιτική ανωμαλία. Υποθέτω πως και τα δύο δεν είναι αποδεκτά. Τουλάχιστον από τους νουνεχείς και σοβαρούς ανθρώπους, που υπεράνω όλων θέτουν τα συμφέροντα της χώρας.

Και φυσικά υπάρχει το κορυφαίο πολιτικό θέμα: τα κυβερνητικά κόμματα, ειδικά αυτά, που άσκησαν εξουσία, και τα οποία γνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η επίτευξη βιώσιμης κυβερνητικής λύσης μετά από εκλογές, δεν επιτρέπεται να συμπεριφερθούν ανεύθυνα σε μια περίοδο που η χώρα δοκιμάζεται πολλαπλώς.

Είναι ανεπίτρεπτο και εθνικά επιζήμιο, στο όνομα της κομματικής ιδιοτέλειας, να οδηγηθεί η χώρα στην ακυβερνησία ή να σύρεται πίσω από πολιτικο-κυβερνητικές τερατογενέσεις. Εάν ο λαός θέλει τον ΣΥΡΙΖΑ να τον κυβερνήσει, θα πρέπει να του επιτραπεί να κυβερνήσει -όπως επετράπη στη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.

Είναι πολιτικά ανέντιμο και εθνικά εγκληματικό να επιχειρηθεί οποιαδήποτε παραχάραξη της λαϊκής βούλησης. Αυτό επιβάλλουν οι κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού. Η Δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα αλά καρτ.

Και για να κλείσω: ακόμη και αν τα τρία κόμματα επιχειρούσαν να θέσουν θέμα αλλαγής του εκλογικού νόμου, δεν είναι σίγουρο ότι θα επιτύγχαναν αυτός να ισχύσει στις επόμενες εκλογές. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει να συγκεντρώσει 180 ψήφους, τις οποίες Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν διαθέτουν.

Και μην ακούνε τον Τσίπρα να λέει: «Φέρτε τον, κι εγώ θα τον ψηφίσω». Υποθέτω ότι, στην περίπτωση που τεθεί θέμα απλής αναλογικής, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θα ζητήσει να νομοθετηθεί η απλή και ανόθευτη αναλογική. Να μην υπάρχει δηλαδή κανένα όριο (π.χ. 3%) για την εκπροσώπηση στη Βουλή.

Και μαζί του, υποθέτω πάλι, θα συμφωνήσουν και τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία μόνο να χάσουν έδρες έχουν εάν καταργηθεί το όριο του 3%. Αυτή τη στιγμή ο εκλογικός νόμος, για τα μικρά κόμματα, λειτουργεί αναλογικά σε ποσοστό περίπου 97%. Σε περίπτωση κατάργησης του 3% θα χάσουν έδρες αντί να κερδίσουν.

Με απλά λόγια, υπάρχει ο κίνδυνος τα τρία κόμματα να προσπαθήσουν να αλλάξουν τον εκλογικό νόμο και να μην τα καταφέρουν. Να υποστούν δηλαδή τριπλή ήττα: Και να κατηγορηθούν ότι το κάνουν επειδή φοβούνται. Και να μην μπορέσουν να τον αλλάξουν. Και ο Τσίπρας, κάνοντάς τους ρελάνς, να τους γελοιοποιήσει.

Εκτός και αν είναι τόσον τυχοδιώκτες και ανεύθυνοι και συμφωνήσουν στην απλή και ανόθευτη αναλογική. Στην περίπτωση αυτή, η χώρα δεν θα φύγει απλώς από το ευρώ, δεν θα χρεοκοπήσει μόνον, αλλά θα κάνει και καμία δεκαετία μέχρι να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση, με ότι παρενέργειες αυτό μπορεί να έχει στην κοινωνική της συνοχή, την οικονομική της δραστηριότητα, την πολιτική της σταθερότητα, αλλά και την εθνική της υπόσταση.

Νομίζω ότι, τουλάχιστον ο πρωθυπουργός, αλλά και άλλοι σώφρονες παράγοντες του δημοσίου βίου, δεν θα επιτρέψουν να συντελεστεί ένα τέτοιο έγκλημα...