Σήμερα, 10 Δεκεμβρίου 2012, ο πρωθυπουργός θα βρίσκεται στο Όσλο. Θα παραλάβει μαζί με άλλα μέλη του Συμβουλίου Κορυφής, το Νόμπελ Ειρήνης που απονεμήθηκε στην Ε.Ε. από τη Σουηδική Ακαδημία.

Η ημερομηνία είναι σημαδιακή. Το 1979, στις 10 Δεκεμβρίου, ένας φίλος του παρέλαβε ένα άλλο Νόμπελ. Το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Ο λόγος για τον ποιητή Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος, σύμφωνα με την πολιτική μυθολογία, είναι αυτός που βάφτισε «Πολιτική Άνοιξη» το κόμμα που ίδρυσε το 1993 ο Αντώνης Σαμαράς. Μπορεί λοιπόν να εκμεταλλευθεί το γεγονός ο Έλληνας πρωθυπουργός και να υπενθυμίσει στους παρισταμένους, και ειδικότερα στην καγκελάριο Μέρκελ, ήτις μετέχει και αυτή στην αντιπροσωπεία του Συμβουλίου Κορυφής, μερικά λόγια από την ομιλία του Ελύτη όταν παραλάμβανε το βραβείο από τον βασιλιά Γουσταύο της Σουηδίας.

Θα ήταν καλό να τους θυμίσει ότι στους durftiger, στους μικρόψυχους, τους φτηνούς καιρούς που ζούμε, η Ε.Ε. δεν πρέπει να αρκεστεί στο «νυν έχον», αλλά να επεκταθεί στο «δυνατόν γενέσθαι». Και τούτο επειδή «κατά βάθος ο υλικός κόσμος είναι απλώς ένας σωρός από υλικά. Θα εξαρτηθεί από το αν είμαστε καλοί ή κακοί αρχιτέκτονες από το τελικό αποτέλεσμα. Ο Παράδεισος ή η Κόλαση που θα χτίσουμε. Εάν η ποίηση παρέχει μία διαβεβαίωση και δη στους καιρούς τους durftiger είναι ακριβώς αυτή: ότι η μοίρα μας παρ' όλα αυτά βρίσκεται στα χέρια μας». Πρέπει να πει στη Μέρκελ ο Σαμαράς ότι την ίδια, με την ποίηση, διαβεβαίωση, οφείλει να παράσχει και η πολιτική για τους λαούς της Ευρώπης.

Αν η Μέρκελ δεν πειστεί ας ανατρέξει ο πρωθυπουργός στο Μάαστριχτ. Ήταν 10 Δεκεμβρίου του 1991 όταν το Συμβούλιο Κορυφής, στη μικρή αυτή ολλανδική πόλη, ενέκρινε το κείμενο της νέας Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση που, μεταξύ άλλων, προετοίμασε και το κοινό νόμισμα, το ευρώ. Στη Συνθήκη του Μάαστριχτ προβλέπεται ότι τα ελλείμματα του προϋπολογισμού πρέπει να είναι μικρότερα του 3% του ΑΕΠ και το δημόσιο χρέος μικρότερο από το 60% του ΑΕΠ. Τους όρους αυτούς παραβιάσαμε και εδώ και τρία χρόνια υφιστάμεθα τα πάνδεινα. Να πει λοιπόν, στη Μέρκελ, ο Σαμαράς ότι το 1991 και το Μάαστριχτ είναι δημοσιονομική (προ)ιστορία και δεν ανταποκρίνεται στις νέες συνθήκες της υπερχρέωσης που πλήττει ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και τον υπόλοιπο κόσμο. Χρειάζεται άλλη, διαφορετική, συνταγή. Η ακραία λιτότητα, με τα μνημόνια, οδηγεί μόνον στην ύφεση, την ανεργία και την καταστροφή.

Και έχει μία θαυμάσια ευκαιρία να της μιλήσει για την υιοθέτηση εναλλακτικής πολιτικής. Στις 10 Δεκεμβρίου 1996 απονεμήθηκε Νόμπελ και σε έναν άλλο Έλληνα. Τον Γιώργο Βυθούλκα. Για την εναλλακτική, την ομοιπαθητική ιατρική. Αυτό δηλαδή που χρειάζεται σήμερα η Ευρώπη σε επίπεδο οικονομίας. Την κρίση μπορεί να την αντιμετωπίσει με αυτά που την δημιούργησαν. Να αυξήσει την κατανάλωση και τις δημόσιες δαπάνες αντί να στραγγαλίζει την ανάπτυξη. Η ΕΚΤ να κάνει αυτό που κάνει η FED στις ΗΠΑ. Να κόψει χρήμα και να αυξήσει τη ρευστότητα στην αγορά. Να υιοθετηθούν όλες οι εναλλακτικές πολιτικές που έχουν κατατεθεί, αντί να επιμένουν στην αποτυχημένη και θανατηφόρα συνταγή της τρόικας και του ΔΝΤ.

Αν η Μέρκελ συνεχίζει να αρνείται έχει άλλο ένα γεγονός να επικαλεστεί ο Σαμαράς. Σαν σήμερα, πριν από 120 χρόνια, το 1893, ο Χαρίλαος Τρικούπης είπε τη φράση: «δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Η Γερμανίδα καγκελάριος γνωρίζει, όπως όλοι, ότι, παρά τα όσα ηρωικά και αισιόδοξα λέγονται, γνωρίζει ότι το «ελληνικό πρότζεκτ» δεν βγαίνει. Ας της πει λοιπόν ο Σαμαράς ότι ίσως αναγκαστεί, αυτός ή άλλος δεν έχει σημασία, να μιμηθεί τον Τρικούπη και να πει το «επτωχεύσαμεν» ενδεχομένως και πριν τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2013.

Πιθανώς η Μέρκελ να μην υποχωρήσει ούτε έμπροσθεν αυτής της απειλής, αφού στις 10 Δεκεμβρίου υπάρχει ένα αρνητικό για μας γεγονός. Αυτή την ημερομηνία, το 1520, ο Μαρτίνος Λούθηρος καίει δημοσίως την παπική βούλα με την οποίαν ο ποντίφηκας τον καλούσε να αποκηρύξει τις θέσεις του. Ένα μήνα μετά ο Λούθηρος αφορίζεται, αλλά ουδόλως πτοείται από το γεγονός καθώς οι προτεσταντικές θέσεις του επικρατούν και κυριαρχούν, ειδικά στη Γερμανία, μέχρι και σήμερα. Δυστυχώς για μας η Μέρκελ είναι μια σκληρή και αφοσιωμένη οπαδός του Λούθηρου και των θέσεων του για την «αμαρτία».

Βεβαίως, ο Σαμαράς μπορεί, στην ανάγκη τιμωρίας των αμαρτωλών που πρεσβεύουν οι προτεστάντες Γερμανοί της καγκελαρίου Μέρκελ, να αντιτάξει το λόγο του Σεφέρη. Ήταν 10 Δεκεμβρίου 1963 όταν, στο μεγάλο αυτό Έλληνα ποιητή, απονεμήθηκε το Νόμπελ Λογοτεχνίας. Στην ομιλία, που έκανε όταν πήγε να παραλάβει το βραβείο, υπάρχουν λόγια τα οποία πρέπει να επικαλούνται όσοι διαπραγματεύονται, με την «άλλη πλευρά» τις τύχες της χώρας. Και τούτο επειδή είναι λόγια τα οποία παραπέμπουν ευθέως, έστω και πρώιμα, στην έννοια της αλληλεγγύης των λαών της Ευρώπης.

«Ανήκω», είπε ο Σεφέρης, «σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου (και ενεργειακά αποθέματα εκατοντάδων δισ. ευρώ, όπως μάθαμε τελευταία, θα προσέθετα εγώ). Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που μας χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή... Άλλο χαρακτηριστικό (εκτός από την ελληνική γλώσσα) αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη για την ανθρωπιά° κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνάει το μέτρο (και η Μέρκελ, κατ' εμέ, το ξεπερνάει), πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. Ο ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμα πρόκειται για φυσικά φαινόμενα (και κατ' επέκτασιν την πολιτική, σημειώνω εγώ): "Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα" έλεγε ο Ηράκλειτος, "ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν".

Αν η Μέρκελ δεν φοβάται τις Ερινύες, και επιμένει στην υπέρβαση του μέτρου, σχετικά με την τιμωρία της Ελλάδας, μπορεί ο Σαμαράς να της υπενθυμίσει την κατακλείδα της ομιλίας του Σεφέρη: «Σ' αυτόν τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει να αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου κι αν βρίσκεται. Όταν στο δρόμο της Θήβας, ο Οιδίποδας συνάντησε τη Σφίγγα, κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Οιδίποδα».

Αν και μετά από αυτά, η Μέρκελ συνεχίζει να θέτει ως προτεραιότητα τους αριθμούς και όχι τους ανθρώπους. Αν αδιαφορεί για την ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται στην Ελλάδα, τότε ο Σαμαράς ας καταφύγει στον ΟΗΕ μήπως και καταφέρει να πείσει το «τέρας». Σαν σήμερα, 10 Δεκεμβρίου του 1948 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ψήφισε την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Αν ούτε τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν λάβει υπόψιν της, τότε ο πρωθυπουργός ας την πει «γαϊδούρα» και «χοντροκώλα μοσχάρα», όπως την αποκάλεσε ο Μπερλουσκόνι, και ας την φτύσει δημόσια.

Να 'ναι σίγουρος ότι εάν το κάνει, όποιος το κάνει, θα κερδίσει το Νόμπελ πολιτικής αντίστασης στο τέταρτο Ράιχ...