Στη σημερινή Επετειακή Συνεδρίαση της Βουλής για την Ημέρα Εορτασμού της Εθνικής Αντίστασης, η Πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας Ζωή Κωνσταντοπούλου τοποθετήθηκε, τονίζοντας ότι πρέπει να τιμήσουμε επί της ουσίας αυτή την ημέρα, με τις πράξεις και τη στάση ζωής μας. Ως η μοναδική γυναίκα πολιτική αρχηγός, συνέδεσε την Επέτειο της Εθνικής Αντίστασης με τη Διεθνή Ημέρα για την εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών (και οι δύο στις 25/11), κάνοντας ειδική αναφορά στις γυναίκες της Αντίστασης. Αφιέρωσε σημαντικό κομμάτι της ομιλίας της, στην υποχρέωση διεκδίκησης των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, που θα ήταν μια πράξη ουσιαστικής τιμής για όσους αντιστάθηκαν και θυσιάστηκαν και τόνισε: «Αντί να γίνονται επετειακοί λόγοι, αντί να ακούμε τετριμμένες, στερεότυπες δηλώσεις, ας την τιμήσουμε πραγματικά την Αντίσταση. Ας την τιμήσουμε και ας συμφωνήσουμε ότι όταν άνθρωποι βασανίστηκαν, αλλά δεν πρόδωσαν και τίμησαν τον Αγώνα και την Ελευθερία, δεν μπορούμε εμείς σήμερα να έχουμε Κυβερνήσεις τόσο έμφοβες και δειλές, που αρνούνται να διεκδικήσουν το αυτονόητο, το απλό, το επιβεβλημένο».
Ακολουθεί η ομιλία της:
«Όπως είπα και την προηγούμενη Παρασκευή, ανήμερα της Επετείου του Πολυτεχνείου, έχει σημασία το πώς τιμάμε τους αγώνες εκείνων οι οποίοι αντιστάθηκαν, θυσιάστηκαν, αναμετρήθηκαν με τις πιο τερατώδεις εξουσίες, αναστήθηκαν με φρόνημα και συνείδηση ανθρωπιστική απέναντι στις απολυταρχίες, απέναντι στην επιβολή, απέναντι στο έγκλημα, στον ολοκληρωτισμό, απέναντι στο ναζισμό, απέναντι στην Κατοχή. Δεν πιστεύω ότι τιμούμε πραγματικά τους αγώνες εκείνων που έδωσαν τη ζωή, την υγεία, την ελευθερία τους, εκείνων στους οποίους οφείλουμε την Ελευθερία και τη Δημοκρατία. Δεν τους τιμάμε πραγματικά με επετειακές εκδηλώσεις, με άδεια τα έδρανα της Βουλής και με επιμνημόσυνες τοποθετήσεις. Η τιμή στην Αντίσταση, η τιμή στο Έπος που κατέγραψε ξανά και ξανά αυτός ο μικρός λαός –που είναι τόσο μεγάλος– είναι το παράδειγμά μας. Είναι οι δικές μας αντιστάσεις, είναι το περιεχόμενο ζωής που δίνουμε στην καθημερινή διεκδίκηση των Δικαιωμάτων, των Ελευθεριών, της πραγματικής Δημοκρατίας, που κάποτε αφαιρέθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο – με όπλα, με τανκς, με ακραία αποτροπιαστικά εγκλήματα, με βασανιστήρια, με αντίποινα, με εκτελέσεις. Όταν έγιναν όλα αυτά, βρέθηκαν άνθρωποι –όχι κόμματα– που όρθωσαν το ανάστημά τους. Άνθρωποι απλοί, πατεράδες, μανάδες, νέοι, παιδιά, άνδρες, γυναίκες που η ύπαρξή τους δεν ανέχθηκε αυτή τη βίαιη αφαίρεση και αυτή την επιβολή.
Ο Πρόεδρος της Βουλής δεν ήθελε σήμερα να γίνει διπλή επετειακή αναφορά και στην Αντίσταση, με αφορμή την αυριανή Επέτειο της ανατίναξης της Γέφυρας του Γοργοποτάμου και την ανακηρυγμένη Επέτειο της Εθνικής Αντίστασης, και την ημέρα (25 Νοεμβρίου) που συμπίπτει αύριο εναντίον της καταπίεσης και κακοποίησης των γυναικών, εναντίον της έμφυλης βίας. Όχι απλώς δεν συμφωνήσαμε με το ότι “δεν μπορούν αυτά τα δύο να γίνουν την ίδια μέρα”, αλλά θα ήταν και επιβεβλημένη τιμή σε όλες εκείνες τις γυναίκες που αντιστάθηκαν – τις αντάρτισσες τις ΕΑΜίτισσες, τις ΕΠΟΝίτισσες, τις απλές γυναίκες, αυτές που συνέδραμαν τους πολεμιστές και τους αντάρτες, που οργάνωσαν πράξεις Αντίστασης σε όλη διάρκεια της Κατοχής.
Η Λέλα Καραγιάννη οργάνωσε τη μυστική οργάνωση “Μπουμπουλίνα” με αναφορά στην εμβληματική δράση της ηρωίδας της Ελληνικής Επανάστασης. Η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, η 17χρονη μαθήτρια που κάτω από την ποδιά της έκρυβε όπλα και προκηρύξεις, που την εκτέλεσαν οι Γερμανοί με 17 σφαίρες, όσα και τα χρόνια της, μαζί με άλλους 49 τον Σεπτέμβριο του ‘44 στην Καισαριανή. Και άλλες: Η Διαμάντω Κουμπάκη, η Παναγιώτα Σταθοπούλου, η Ηλέκτρα Αποστόλου και άλλες και άλλες.
Όχι μόνο δεν ήταν αταίριαστο να γίνει διπλή αναφορά σήμερα, αλλά ήταν επιβεβλημένο. Και ως η μοναδική γυναίκα Πολιτική Αρχηγός εκφράζω τη λύπη μου για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται γενικά η ισότητα των φύλων, αλλά και οι αγώνες και η συμβολή των γυναικών στην Αντίσταση, από την εξουσία της σημερινής Κυβερνητικής Δύναμης.
Θα ήθελα να σας απευθύνω πρόσκληση πραγματικής τιμής στην Αντίσταση γιατί δεν αρκεί, νομίζω, να λέμε ότι η Εθνική Αντίσταση αποτελεί συλλογική, εθνική, κοινωνική παρακαταθήκη των Ελλήνων, αλλά οφείλουμε αυτή την Αντίσταση εμπράκτως να την τιμήσουμε.
Φυσικά τα λόγια δεν έχουν σημασία, οι πράξεις έχουν σημασία. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ακόμη και η ανακήρυξη της Επετείου της Αντίστασης δεν ήταν ομόφωνη πράξη. Ήταν όμως σωστή απόφαση και χαίρομαι που σήμερα, εκ των υστέρων, δεν αμφισβητείται.
Μακάρι να πάρετε την πρωτοβουλία – εμείς έχουμε καταθέσει την πρότασή μας από την προηγούμενη εβδομάδα και περιμένουμε να τοποθετηθούν τα κόμματα και η Κυβέρνηση προκειμένου να υπάρξει ψήφισμα και να ανακηρυχθεί Επίσημη Επέτειος η Επέτειος του Πολυτεχνείου, που συμβολίζει τον Αντιδικτατορικό Αγώνα. Εκείνο που συνδέει τις ένδοξες σελίδες της ιστορίας μας, εκείνο που συνδέει το 1821, το Έπος του ‘40, τον Αντιδικτατορικό Αγώνα είναι η μάχη, η αντίσταση με άνισους όρους, με λιγότερα όπλα, με λιγότερες δυνάμεις χωρίς πραγματικές πιθανότητες επιτυχίας, αλλά η Αντίσταση παρόλα αυτά. Κάποιοι πριν από εμάς θυσίασαν πάρα πολλά. Την ίδια τη ζωή τους. Και την έβαλαν κάτω από την Ελευθερία. Είπαν είναι τόσο σημαντική η Ελευθερία και η Δημοκρατία, που ζωή μας αξίζει να θυσιαστεί.
Σήμερα εμείς τι κάνουμε για να δικαιώσουμε την κληρονομιά που μας έχουν αφήσει; Παριστάνουμε ότι διεκδικούμε, ενώ στ’ αλήθεια οι ελληνικές Κυβερνήσεις έχουν συμφωνήσει με το Κράτος της Γερμανίας να μην διεκδικήσουν ούτε τις οφειλόμενες αποζημιώσεις για τον τεράστιο φόρο αίματος που πλήρωσε ο λαός μας για την Αντίστασή του: Οι εκτελέσεις που έγιναν, τα ολοκαυτώματα από τα οποία είναι διάτρητη η Ελλάδα, ο χάρτης της Ελλάδας είναι διάτρητος από μαρτυρικούς τόπους, μαρτυρικά χωριά που ξεκληρίστηκαν με τα πιο αποτρόπαια εγκλήματα από τους Ναζί, σε αντίποινα για την Αντίσταση του λαού μας. Η Ελλάδα είναι η χώρα που πλήρωσε το βαρύτερο φόρο αίματος, έχασε θηριώδες ποσοστό του πληθυσμού της στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, προδόθηκε κατά την περίοδο της πρώτης συμφωνίας αποζημιώσεων γιατί βρισκόταν σε Εμφύλιο και δεν συμφωνήθηκαν οι δέουσες αποζημιώσεις στο όνομα όσων θυσιάστηκαν. Και από το 2012 έως σήμερα, οπότε και η Βουλή αποφάσισε ότι θα πρέπει, επιτέλους, να διεκδικηθούν οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα για τις εκτελέσεις, τα ολοκαυτώματα, τις ανθρώπινες απώλειες, τους αναπήρους πολέμου, την καταστροφή υποδομών, την καταστροφή της αγροτικής παραγωγής, την κλοπή του Ταμείου του Κράτους, την κλοπή αρχαιολογικών θησαυρών –κάτι που αποφασίστηκε ομόφωνα–, πάλι οι Κυβερνήσεις κοροϊδεύουν και θυσιάζουν ακόμη και αυτή την πράξη τιμής που εμείς οφείλουμε στους ανθρώπους που αντιστάθηκαν.
Η Πλεύση Ελευθερίας είναι το μόνο Κόμμα –κίνημα στ’αλήθεια, δεν είμαστε παραδοσιακό κόμμα– ένα κίνημα που μιλάει για αυτές τις οφειλές. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι δεν δικαιούμαστε να χαρίσουμε εκείνα για τα οποία άλλοι έδωσαν τη ζωή τους.
Αντί να γίνονται επετειακοί λόγοι, αντί να ακούμε τετριμμένες, στερεότυπες δηλώσεις, ας την τιμήσουμε πραγματικά την Αντίσταση. Ας την τιμήσουμε και ας συμφωνήσουμε ότι όταν ένα 17χρονο κορίτσι, η Ηρώ Κωνσταντοπούλου, δεν φοβήθηκε ακόμη και να την εκτελέσουν και δεν πρόδωσε, όταν μία νέα γυναίκα πήγε απέναντι στο τανκ και δεν φοβήθηκε και εκτελέστηκε, όταν άνθρωποι βασανίστηκαν, αλλά δεν πρόδωσαν και τίμησαν τον Αγώνα και την Ελευθερία, δεν μπορούμε εμείς σήμερα να έχουμε Κυβερνήσεις τόσο έμφοβες και δειλές, που αρνούνται να διεκδικήσουν το αυτονόητο, το απλό, το επιβεβλημένο.
Σας προσκαλούμε να τιμήσουμε, αγώνες για τον άνθρωπο, να αρθούμε στο ύψος της ευθύνης μας και να βάλουμε το δικό μας λιθαράκι στην ιστορία.
Γιατί τελικά το τι κάνεις, σε ποιο ύψος αίρεσαι και πώς αντιμετωπίζεις τις περιστάσεις είναι το αποτύπωμα που αφήνεις την ιστορία για τους νεότερους».

Δείτε την τοποθέτηση της Ζωής Κωνσταντοπούλου

• Ετικέτες: 
• Ζωή Κωνσταντοπούλου
• Πλεύση Ελευθερίας