Είναι και φυσικό και λογικό και δικαίωμά του να το επιθυμεί και να το απαιτήσει -από το ΠΑΣΟΚ που βασίμως πιθανολογείται ότι θα είναι το δεύτερο κόμμα- όταν λάβει από τον Κάρολο Παπούλια την διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβερνήσεως. Εάν υπολείπεται μιας χούφτας ψήφων από τη δεδηλωμένη, πως μπορεί το ΠΑΣΟΚ να του το αρνηθεί, όταν μάλιστα για περίπου έξι μήνες τα δύο κόμματα συγκυβερνούν και όταν οι ηγεσίες τους έχουν δεσμευθεί, και προφορικά και δια της υπογραφής τους, στην τρόικα ότι θα στηρίξουν μια κυβέρνηση των «μνημόνων»;

Ακόμα και αν η Ν.Δ. δεν υπολείπεται μια χούφτα ψήφους από τη δεδηλωμένη, αλλά έχει μεγάλη διαφορά, ίσως και διψήφια, από το ΠΑΣΟΚ, πως μπορεί η Ιπποκράτους να πει όχι; Βεβαίως μπορεί ο Ευάγγελος Βενιζέλος να υποστηρίξει ότι το ΠΑΣΟΚ, για να μην υπάρξει ακυβερνησία, παρέχει ψήφο εμπιστοσύνης στο πρώτο κόμμα, υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι άλλος ο πρωθυπουργός. Να επιχειρήσει δηλαδή να πληρώσει τον Αντ. Σαμαρά με το ίδιο νόμισμα που αυτός πλήρωσε τον Γιώργο Παπανδρέου.

Όταν το Νοέμβριο η Ν.Δ. απαίτησε, για να συναινέσει στη συγκυβέρνηση, να είναι άλλος, και όχι ο Γ. Παπανδρέου, πρωθυπουργός, προφανώς δεν είχε υπολογίσει αυτή την περίπτωση. Ο Αντ. Σαμαράς και οι επιτελείς του πίστεψαν τότε τρία πράγματα που θα τους εξασφάλιζαν την αυτοδυναμία. Πρώτον, με την απομάκρυνση Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ θα έμπαινε σε περιδίνηση και πιθανώς θα εδιασπάτο, αφού εκτιμούσαν ότι ο Παπανδρέου δεν θα εγκατέλειπε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Δεύτερον, στηρίζοντας την κυβέρνηση Παπαδήμου, η Ν.Δ. θα άλλαζε, χωρίς κραδασμούς, στρατόπεδο. Η αντιμνημονιακή της στάση, εκτός του ότι έπιανε όρια, ήταν ούτως ή άλλως παράταιρη για ένα αστικό, ευρωπαϊκό κόμμα που βρίσκονταν στα πρόθυρα της εξουσίας. Με την προσχώρηση στο στρατόπεδο των «μνημόνων» θεώρησε και ορθά, ότι θα κέρδιζε την εμπιστοσύνη του αστικού κόσμου και των ευρωπαίων εταίρων. Τρίτον, μια βραχύβια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, στην οποίαν μάλιστα θα συμμετείχε και η εκ δεξιών της απειλή, το ΛΑΟΣ, δεν θα την έφθειρε, αντίθετα θα έφθειρε τον Γ. Καρατζαφέρη, τον οποίον μετεκλογικά θα μπορούσε να λεηλατήσει είτε εάν χρειάζονταν μερικές ψήφους για να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση είτε στην πορεία επανιδρύοντας, από θέση ηγεμονίας την «γαλάζια πολυκατοικία».

Δυστυχώς, για τη Συγγρού τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως τα περίμενε. Πρώτον, ο Παπανδρέου εγκατέλειψε και την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Αντί να φύγουν ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος έφυγαν η Κατσέλη και ο Καστανίδης. Δεύτερον, η αλλαγή στρατοπέδου, από «μνήμονες» σε «αμνήμονες», όχι μόνον δεν έγινε χωρίς κραδασμούς, αλλά αντίθετα δημιούργησε μεγαλύτερη εκ δεξιών απειλή, τους «Ανεξάρτητους Έλληνες» του Πάνου Καμμένου. Τρίτον, η κυβέρνηση Παπαδήμου δεν έμεινε τρεις, αλλά έξι μήνες, οπότε η Ν.Δ. υπέστη φθορά πολύ μεγαλύτερη της αναμενόμενης αφού ταυτίστηκε με το δεύτερο μνημόνιο, τη νέα δανειακή σύμβαση, το αγγλικό δίκαιο και τα νέα μέτρα που πρέπει να ληφθούν τον Ιούνιο.

Η αυτοδυναμία πλέον μοιάζει άπιαστο όνειρο καθώς οι εξελίξεις πολλαπλασίασαν τις δεξιές δυνάμεις που πλέον βρίσκονται εκτός Ν.Δ.. Στις προηγούμενες εκλογές ήταν της τάξεως του 6%, ενώ τώρα (αθροιζόμενες οι δυνάμεις του Καμμένου, του Καρατζαφέρη, της Ντόρας και του Μάνου), με μετριοπαθείς υπολογισμούς, φτάνουν ή και ξεπερνούν το 14%, χωρίς να υπολογίζεται η ακροδεξιά φασιστική «Χρυσή Αυγή».

Τούτων δοθέντων, θα μπορέσει να επιβάλει ο Αντ. Σαμαράς τη θέληση του -και, σε άλλες συνθήκες, αυτονόητο δικαίωμά του- να είναι αυτός πρωθυπουργός την 7η Μαΐου; Πρώτον, εξαρτάται από το ποσοστό που θα λάβει. Εάν έχει τρία (3) μπροστά και η διαφορά από το ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλη, είναι δύσκολο να του το αρνηθούν, αν μάλιστα προσφέρει και ικανοποιητικά ανταλλάγματα στους πιθανούς κυβερνητικούς συνεταίρους.  Εάν του το αρνηθούν είναι πιο εύκολο για αυτόν να πάει σε δεύτερες εκλογές και να έχει αυξημένες ελπίδες να το πετύχει. Εάν η κάλπη βγάλει μια μουτζούρα απροσδιοριστίας τότε τη θέση του πρωθυπουργού ενδέχεται να την διεκδικήσουν άλλοι. Ήδη στο παρασκήνιο ετοιμάζονται πολλοί ακόμη και από το κόμμα του.

Ίσως ο Αντ. Σαμαράς, εάν δεν θέλει να έχει μετεκλογικές περιπέτειες, θα έπρεπε να δεσμεύσει από τώρα τον Ευάγγ. Βενιζέλο. Την πρότασή του να είναι πρωθυπουργός ο αρχηγός του πρώτου κόμματος να την επαναδιατυπώσει υπό μορφή ερωτήματος και πρόκλησης προς τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Να πει, κ. Βενιζέλο, εγώ δέχομαι να είστε εσείς πρωθυπουργός εάν το ΠΑΣΟΚ είναι πρώτο κόμμα, εσείς δέχεστε το ίδιο και για μένα. Μια τέτοια δήλωση δεν κοστίζει στον Αντ. Σαμαρά αφού η νίκη του είναι προεξοφλημένη. Εάν ο Βενιζέλος αρνηθεί, το πρόβλημα θα το έχει ο αυτός, γιατί θα καταρρεύσει όλη η συναινετική στρατηγική που διατυπώνει. Εάν τη δεχθεί, η εκλογική δύναμη του ΠΑΣΟΚ θα μειωθεί περισσότερο αφού πολλοί ψηφοφόροι του, και ιδιαίτερα αυτοί του λεγόμενου ενδιάμεσου χώρου, θα σκεφτούν: αν είναι να ψηφίσουμε ΠΑΣΟΚ για να βγει πρωθυπουργός ο Σαμαράς καλύτερα να πάμε στη ΝΔ από μόνοι μας. Άσε που στην περίπτωση αυτή θα διχαστεί το ΠΑΣΟΚ αφού πολλά στελέχη του διαφωνούν σε μια τέτοια προοπτική.

Τέλος υπάρχει και μία ακόμη περίπτωση για να διασφαλίσει ο Σαμαράς την πρωθυπουργία. Μόνον που είναι ολίγον διαβολική. Αν θεωρήσουμε ότι Καμμένος και Καρατζαφέρης θα μπουν στη Βουλή θα πρέπει, κρυφά, να εύχεται να μπουν στη Βουλή και η Ντόρα και ο Μάνος, με ποσοστό λίγο πιο πάνω από το όριο του 3%. Η απώλεια που θα έχει η Ν.Δ. σε έδρες (τη μεγαλύτερη, λόγω εκλογικού νόμου, θα την υποστεί, ως δεύτερο κόμμα το ΠΑΣΟΚ) θα είναι μικρότερη από την οιονεί κυβερνητική πλειοψηφία που, σ' αυτή την περίπτωση, θα δημιουργηθεί. Ντόρα και Μάνος θα δεχθούν να μπουν στην κυβέρνηση, οπότε εάν αρνηθεί το ΠΑΣΟΚ θα μπορεί ο Αντ. Σαμαράς να κηρύξει πανστρατιά της Κεντροδεξιάς και να την ενώσει αφ' ενός με δέλεαρ την κυβερνητική εξουσία και αφ' ετέρου για να διασφαλιστεί η θέση της χώρας στην Ευρώπη,  να γίνουν οι μεγάλες αλλαγές στο κράτος και την οικονομία και  να επιβληθεί ο νόμος και η τάξη. Το πακέτο είναι ελκυστικό και μπορεί να ενδιαφερθούν για να το πάρουν -για να μην πούμε ότι είναι σίγουρο ότι θα το πάρουν- και βουλευτές του Καμμένου και του Καρατζαφέρη.

Μ' αυτό τον τρόπο και η Δεξιά παίρνει την κυβέρνηση, και ο Σαμαράς γίνεται πρωθυπουργός, και ξανακάνει, με όρους ηγεμονίας, τη γαλάζια πολυκατοικία μονοκατοικία, και ρίχνει το ΠΑΣΟΚ, τον μεγάλο του αντίπαλο στην εσωστρέφεια, το φυγοκεντρισμό και τα ...σκυλιά της αριστεράς, και καθαρίζει με τους επίδοξους, κρυφούς και φανερούς, διαδόχους του, και συνταξιοδοτεί οριστικά τον Καραμανλή -που σκέφτεται να επιστρέψει με μια τέτοια ατζέντα- στέλνοντάς τον στην εφεδρεία για την ...Προεδρία της Δημοκρατίας. Έξι σε ένα! Καθόλου άσχημα. Αν και όπως είπαμε είναι διαβολική σκέψη και ο Σαμαράς, ως Χριστιανός, δεν μπορεί παρά να την αποτάσσει μετά βδελυγμίας. Από την άλλη βέβαια ο κόσμος, και ιδιαίτερα της πολιτικής, δεν είναι αγγελικά πλασμένος...