Μέχρι να γίνουν εκλογές  θα κυλήσει πιθανότατα πολύ νερό στο αυλάκι του πολιτικού σκηνικού της χώρας. Ωστόσο, η τάση της συγκυρίας είναι εμφανής.  Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει βάλει πλώρη να γίνει κυβέρνηση.

Παρακολουθώντας όσο μπορώ το μεγάλο ιστορικό, πολιτικό και κοινωνικό παιχνίδι που διαδραματίζεται  στη χώρα συνδυασμένο με την ταχύτατη εκτόξευση του συγκεκριμένου κόμματος της αριστεράς , οφείλω να ομολογήσω ότι σε όσες από τις θέσεις ή εκδηλώσεις του μου μοιάζουν στραβές, αντιστοιχούν άλλες τόσες που μου φαίνονται ολόισιες.

Προφανώς το πρόβλημα να είναι αποκλειστικά δικό μου. Γιατί υποτίθεται ότι η επεξεργασμένη γραμμή ενός κόμματος είναι κρυστάλλινη και η συμπεριφορά των  στελεχών του ομοιογενής .Ωστόσο, τίποτα δεν με εμποδίζει ,ούτε κανείς μου απαγορεύει  ως πολίτη και ψηφοφόρο κάτι να μου αρέσει και κάτι να με δυσαρεστεί σε αυτό.

Γι αυτό και θα προσπαθήσω να αποτυπώσω όσο πιο σύντομα γίνεται  μερικά στα οποία συμφωνώ, αλλά  και σε όσα επίσης διαφωνώ από πολιτικής ή από αισθητικής απόψεως με το ΣΥΡΙΖΑ . Χωρίς, βέβαια, να επεκταθώ  σε αναλύσεις για λόγους χρόνου και έκτασης. Το σίγουρο είναι, σας διαβεβαιώ, ότι  ποτέ δεν τον αντιμετώπισα με μισό μάτι.

Διαφωνώ, λοιπόν, με τη καταγγελία των τριών κυβερνητικών εταίρων ως «Μερκελιστών». Αντίθετα, συμφωνώ με τη κριτική  του για τις ανακολουθίες, τις παραλείψεις και τις  διαπραγματευτικές  αδυναμίες  τους απέναντι στους  ευρωπαίους εταίρους. Συμφωνώ ακόμα με το δικαίωμα του Τσίπρα να ζητάει εκλογές  όποτε εκτιμά ότι τον συμφέρει.  Διαφωνώ, πάντως με το να συνδέει αυτή του την απαίτηση με την υπόσχεση ότι οι μισθοί και οι συντάξεις που περικόπηκαν θα αποκατασταθούν με ένα νόμο και ένα άρθρο, όταν αναλάβει ο ίδιος την ευθύνη της διακυβέρνησης.

Διαφωνώ, επιπροσθέτως, με την επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί  το κόστος της πελατειακής  αργομισθίας, που επέβαλλε ο δικομματισμός, συνεργαζόμενος με τα πιο αναχρονιστικά συνδικαλιστικά στοιχεία που βάζουν στόχο να μην απολυθεί κανείς από τους Δήμους. Απεναντίας κρίνω ως υπεύθυνη  τη σταθερή στάση του για τη καταγγελία του μνημονίου με σεβασμό στις δανειακές υποχρεώσεις  της χώρας.

Βρίσκω , επίσης, θετικό  το ότι τόσο στις συνεντεύξεις του σε διεθνή ΜΜΕ όσο και στις επαφές του με την ευρωπαϊκή Αριστερά  ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίζεται σχετικά μετριοπαθής, προσαρμοστικός  και διαλλακτικός. Αντίθετα,  η ρητορική  του προς το εσωτερικό ακροατήριο,  καίτοι αιχμηρή,  μου μοιάζει  μερική  και ρηχή χωρίς να έχει αποβάλλει  τα ρεφλέξ ενός  πολύχρωμου  μικρού  κόμματος  διαμαρτυρίας .

Εξίσου σημαντικό είναι και οφείλω να εκθειάσω εκείνα τα στελέχη του που ανυποχώρητα προασπίζουν το δημόσιο συμφέρον εμπνεόμενα από ανθρωπιστικές αξίες  και όχι από ιδεολογήματα και μικροκομματική ιδιοτέλεια.  Δυστυχώς, αρνητική εντύπωση  μου προκάλεσε το κατά καιρούς κουκούλωμα της ηγεσίας του στις υποκινούμενες από στελέχη συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ επιθέσεις και προπηλακισμούς κατά αντιπάλων πολιτικών.

Τέλος θεωρώ τουλάχιστον αμετροεπείς τις δηλώσεις εκείνων των βουλευτών του  που χαρακτήρισαν τον Σόιμπλε «κουτσό» ή  απείλησαν  με λιντσάρισμα α λά Βεγγάζη  τους μνημονιακούς. Απεναντίας, συντάσσομαι ολόθερμα τόσο με τη διστακτικότητα του Λαφαζάνη που δήλωσε εμφατικά  ότι ο ΣΥΡΙΖΑ  δεν είναι  έτοιμος να κυβερνήσει, όσο και με το βολονταρισμό του Δραγασάκη που υπερτόνισε το αντίθετο.

Αν τώρα από όλα τα παραπάνω συμπεράνετε  ότι υποφέρω από  αντιφατικά, σχιζοειδή και διχαστικά συμπτώματα  επειδή  βλέπω αντινομικά, διαθλασμένα και  πρισματικά  μερικές μεμονωμένες  θέσεις , εκδηλώσεις, μηνύματα και συμπεριφορές του ΣΥΡΙΖΑ,  την καλύτερη απάντηση μπορεί να σας τη προσφέρει ένας βουλευτής του. Η εξομολόγηση, αν όχι  φαντασίωση, του συγγραφέα Πέτρου  Τατσόπουλου ότι έχει πηδήξει τη μισή Αθήνα, είναι  πιθανόν ενδεικτική ότι και το κόμμα του στο δρόμο προς την εξουσία κάνει μισές δουλειές.