«Πάλι καλά που μαζεύτηκαν και οι Παπανδρεϊκοί, γιατί αλλιώς η αίθουσα θα ήταν άδεια» έλεγε  χθες το μεσημέρι στην «Αθηναΐδα», στέλεχος του ΠΑΣΟΚ προσκείμενο στην σημερινή ηγεσία του. Πάλι καλά, που αναγνώρισε ο άνθρωπος ότι χωρίς «κηπουρούς», «αλεξιπτωτιστές», «κολλημένους», παλαιοκομματικούς»  - όπως τους αποκαλούσαν- οι κομματικές συγκεντρώσεις είναι σκόρπιες σαν τις  οάσεις στην έρημο. Γιατί, όπως φαίνεται, το πιστό κοινό του πρόεδρου δεν γεμίζει ούτε τηλεφωνικό θάλαμο.

Πάλι καλά, λοιπόν, που ένα μέρος του κομματικού κοινού το οποίο του κληροδότησε ο προκάτοχός του δίνει το παρόν. Και ακόμα καλύτερα που σε αυτή τη συνεδρίαση της Οργανωτικής Επιτροπής του Συντακτικού Συνεδρίου δεν έγινε κάποιος ντόρος, νταβαντούρι, πανδαιμόνιο  ώστε να αναγκασθούν τα ΜΜΕ να περιγράψουν ένα αδέξια συναρμολογημένο σκορποχώρι. Το οποίο διαλύθηκε με το σβέλτο τρόπο που αδειάζουν οι καλοκαιρινές παραλίες το σούρουπο.

Προσωπικά το σκηνικό μου θύμισε πικρή χριστουγεννιάτικη ιστορία  του Παπαδιαμάντη. Κάτι  σαν τις περιπέτειες, την αγωνία και τον αγώνα επιβίωσης της «Σταχομαζώχτρας», αλλά χωρίς το αίσιο τέλος που χαρίζει στο  διήγημα ο συγγραφέας. Γιατί το σημερινό ΠΑΣΟΚ μου μοιάζει με τη θεια – Αχτίτσα που «είχεν ιδεί την προίκα της κόρης της πωλουμένην επί δημοπρασίας προς πληρωμήν των χρεών αναξίου γαμβρού». Τα δε τωρινά ενεργά στελέχη του μου  φέρνουν σε εκείνη την εγγονή που καθόταν ζαρωμένη κοντά στο σβηστό τζάκι και σκάλιζε τη στάχτη, «νομίζουσα εν τη παιδική αφελεία της ότι η εστία έχει πάντοτε την ιδιότητα να θερμαίνει, και ας μη καίει».

Δυστυχώς, όταν ένα κόμμα  το εγκαταλείπουν μαζικά οι ψηφοφόροι του, όχι μόνο δεν βλέπει προκοπή αλλά δεν παίρνει και επιδιόρθωση. Ιδιαίτερα όταν κάποια από τα στελέχη  του την κάνουν με μικρά πηδηματάκια, μερικά  πατάνε με το μισό πόδι μέσα και ενάμιση απ’ έξω,  και άλλα περιστρέφονται γύρω του περιμένοντας τη φυγόκεντρο να τα σπρώξει προς ξένες αγκαλιές- ίσως να μην έχει και σωτηρία. Οπότε, η δήλωση του προέδρου του ότι: «εδώ και μήνες η παράταξη βιώνει ένα σοκ» δεν είναι μόνο  μια διαπίστωση προσαρμογής σε χαμηλότερο πήχη προσδοκιών αλλά και εκδήλωση αδυναμίας. Γιατί το σοκ είναι διαρκείας. Δημοκοπικά, τουλάχιστον,  είναι εμφανέστατο.

Εξάλλου ο αυτάρεσκος  τρόπος με τον οποίο πολιτεύεται ο Βαγγέλης  Βενιζέλος, όχι μόνο ως προς τη κυβέρνηση και το Μνημόνιο αλλά και εσωκομματικά, δεν φέρνει χειροκροτήματα αλλά αποψίλωση. Κυρίως, όμως, δεν εκπροσωπεί αλλά διεκπεραιώνει. Το χειρότερο, ωστόσο, είναι ότι σπαταλά πολύτιμο χρόνο, αναλώνει το εναπομείναν πολιτικό κεφάλαιο της παράταξης και δαπανά όποια κεκτημένη ενέργεια διοργανώνοντας συνέδριο. Επιδιώκοντας, δηλαδή, την ηγετική του αυτοσυντήρηση και την σιγουρατζίδικη αναπαραγωγή της κομματικής γραφειοκρατίας που τον στηρίζει.

Γιατί τι άλλο είναι ένα συνέδριο στο οποίο δεν θα ανανεωθεί η ηγεσία του, δεν θα επιλέξουν  οι όποιοι αντιπρόσωποί του με διαφάνεια και ελεύθερες υποψηφιότητες εκλογή προέδρου και οργάνων; Αν είναι να γίνει επιθεωρησιακή πασαρέλα του τύπου «κοπιάστε όσοι περαστικοί να αλληλοτραταρισθούμε», ας το διαλύσουν από τώρα το μαγαζί.  Πριν αυτό το ΠΑΣΟΚ αυτοεξεφτιλισθεί μέσα από ένα  συνέδριο-μαϊμού που θα γράψει τους προσεχείς τίτλους τέλους του.

Στο κάτω κάτω προέχει η αξιοπρέπεια παρά η μάταια αναζήτηση της τωρινής ηγεσίας του ενός κομματιού εξουσίας. Μην καταντήσει  εντελώς σαν τη «Σταχομαζώχτρα» που εναγωνίως εξασφάλιζε ένα κομμάτι ψωμί «τις οίδε αντί ποίων εξευτελισμών, και διά πόσων εκλιπαρήσεων»!