Αν έχω ένα καημό στη ζωή μου είναι που ο πατέρας μου δεν έζησε τρία χρόνια περισσότερο. Πέθανε το 2001. Αν είχε ζήσει μέχρι τον Αύγουστο του 2004 θα είχε περάσει το Ρίο - Αντίρριο με αυτοκίνητο και όχι  με Φέρυ μποτ.

Ήταν το όνειρό του, όσο κι αν δεν πίστευε ότι θα γίνει ποτέ πραγματικότητα η ζεύξη. Από μικρό παιδί, κάθε φορά που μπαίναμε στο Φέρυ μποτ, θυμάμαι να μας λέει για την (ανάγκη να γίνει η) γέφυρα.

Ακόμη κι όταν ο Λαλιώτης, ως υπουργός ΠΕΧΩΔΕ, εξήγγειλε το έργο δεν τον πίστεψε. Θεώρησε ότι ήταν ένα ακόμη πολιτικό «θα». Το είχε (ξαν)ακούσει. Πολλές φορές. Απ' όταν και ο ίδιος ήταν μικρό παιδί άκουγε και ξανάκουγε, πρωθυπουργούς, υπουργούς και πολιτευτές, να ζεύουν τον πορθμό.

Για να 'μαι ειλικρινής ούτε και 'γω στην αρχή πίστεψα ότι μπορεί να γίνει. Και το είπα στον Λαλιώτη, όταν κάποια στιγμή με πήρε τηλέφωνο για να μου πει για το έργο. «Άσε, ρε Κώστα» του είπα. «Ο πατέρας μου γεννήθηκε το 1919 κι από τότε ακούει για τη γέφυρα, αυτό μου είπε να σου μηνύσω» τον τσύγκλισα.

«Πες στον μπάρμπα Γιώργο ότι εγώ το έργο θα το κάνω. Κι όχι μόνο θα το κάνω, αλλά θα του στείλω και επίσημη πρόσκληση να 'ρθει στα εγκαίνια. Θα του 'χω θέση δίπλα μου, στην πρώτη σειρά, με τους επισήμους» μου απάντησε.

Το έργο έγινε. Και σαν σήμερα, πριν εννιά χρόνια, δόθηκε στην κυκλοφορία η γέφυρα. Ο πατέρας μου όμως είχε φύγει. Από τη ζωή. Όπως είχε φύγει και ο Λαλιώτης. Από το ΥΠΕΧΩΔΕ.

Τα εγκαίνια τα έκανε ο Γ. Σουφλιάς, αφού η Ν.Δ. τον Μάρτιο του 2004 είχε κερδίσει τις εκλογές. Βέβαια, το έργο ουσιαστικά ανήκε στον Λαλιώτη, κάτι που αναγνώρισε και ο Σαρακατσάνος υπουργός.

Πάντως -κι αυτό πραγματικά με συγκίνησε- η αλήθεια είναι ότι ο Λαλιώτης δεν είχε ξεχάσει την υπόσχεσή του. Μη γνωρίζοντας ότι ο πατέρας μου είχε πεθάνει, με πήρε τηλέφωνο και μου είπε: «Πες στον μπαρμπα Γιώργο να βάλει κουστούμι και γραβάτα και να 'ρθει. Θα τον έχω δίπλα μου».

Τότε του 'πα το μαντάτο: ότι ο πατέρας μου θα βλέπει τη γέφυρα από ψηλά -εξάλλου, λένε, ότι το Ρίο - Αντίρριο είναι από τα λίγα έργα που φαίνεται όταν κοιτάζεις, τη συγκεκριμένη περιοχή της Γης, έξω από την ατμόσφαιρα.

Κάπως έτσι, πριν εννιά χρόνια, όταν η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου δόθηκε στην κυκλοφορία, στα εγκαίνια υπήρχε μια θέση κενή. Του πατέρα μου. Ενός φτωχού και ταπεινού ανθρώπου, που σε ολόκληρη τη ζωή του είχε ένα όνειρο, κι αυτό έγινε πραγματικότητα 40 μήνες αφότου είχε πεθάνει.

Τώρα, ελπίζω να την βλέπει από ψηλά. Και καμιά φορά, όταν θέλει να μυρίσει λίγο από την αλμύρα της θάλασσας και ν' αγναντέψει από απέναντι την Παλιοβούνα, τον δρόμο για το Αγρίνιο που δεν λέει ακόμη να γίνει, να κατεβαίνει για ένα περίπατο στη γέφυρα.

Ούτε έξι χιλιόμετρα δεν είναι να πας στο Ρίο και να γυρίσεις στο Αντίρριο. Δεν θα κουραστεί. Σιγά σιγά, ούτε δύο ώρες δεν θα του πάρει. 81 χρόνια περίμενε...