Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται, αντικειμενικά, αντιμέτωπος με δύσκολες επιλογές.

Το αντιμνημονιακό αφήγημα των προηγούμενων ετών, που τον έφερε στις 25 Ιανουαρίου στην εξουσία, μοιάζει να τελειώνει κάπου εδώ. Τα «go back mrs Merkel» μετατράπηκαν στο Βερολίνο σε δέσμευση για τήρηση των υπεσχημένων από την ελληνική πλευρά, οι επανορθώσεις ετέθησαν (σ.σ. και ορθώς ως πρώτη κίνηση) ως ηθικό ζήτημα, η δημοσιονομική προσαρμογή θα συνεχιστεί αλλά με «μείγμα πολιτικής» που θα επιλέξει η ελληνική πλευρά. Όλως τυχαίως, τα ίδια ακριβώς για το μείγμα πολιτικής είχε πει, επίσης στο Βερολίνο, ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά αυτό είναι παλιά ιστορία.

Ο κ. Τσίπρας, προφανώς, θα αντιμετωπίσει έντονες αντιδράσεις: από τους έξω, που εμφανίζονται διατεθειμένοι για μικρές υποχωρήσεις αλλά όχι για ανατροπή των κυρίαρχων αντιλήψεων της ευρωζώνης και από τους μέσα, δηλαδή το ίδιο του το κόμμα, που άλλα έλεγε προεκλογικά και άλλα θα κληθεί να εφαρμόσει πλέον. Για τους ΑΝΕΛ προσωπικά δεν ανησυχώ αφού το «καρότο» της εξουσίας μοιάζει ιδιαίτερα γευστικά απέναντι στο «μαστίγιο» του μνημονίου.

Από την ικανότητα του κ. Τσίπρα, λοιπόν, να ισορροπήσει στην διμέτωπη πίεση που υφίσταται θα κριθεί η πορεία της κυβέρνησης και, κυρίως, το μέλλον της χώρας.

Μπορεί να τα καταφέρει; Εάν κάποιος συνυπολογίσει τί διακυβεύεται σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο μπορεί να είναι βέβαιος ότι ο κ. Τσίπρας θα εξαντλήσει κάθε περιθώριο. Κατ' αρχήν βλέποντας τον Πρωθυπουργό και το επιτελείο του, ουδείς έχει αμφιβολία ότι ήρθαν για να μείνουν. Όχι μόνον απεύχονται την αριστερή παρένθεση αλλά διαπιστώνουν ότι έχουν δυνατότητες κυριαρχίας στο πολιτικό σκηνικό. Γι αυτό το λόγο Τσίπρας, Παππάς, Φλαμπουράρης, Σακελλαρίδης θα κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους για να αντέξουν στην πίεση και να μείνουν κυρίαρχοι στο πολιτικό σκηνικό.

Γιατί σκεφτείτε πώς, αν του «κάτσει» του κ. Τσίπρα, ουσιαστικά θα είναι ο ίδιος που θα διαμορφώσει τη νέα μεταπολίτευση (σ.σ. που επίσης διαφήμιζε ο Αντ. Σαμαράς) και τους όρους του πολιτικού παιγνίου.

Έχουμε και λέμε: Σε περίπτωση ρήξης στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, η προσωπική ακτινοβολία Τσίπρα θεωρείται επαρκής για να τον καταστήσει εκ νέου πρωταγωνιστή των εξελίξεων ακόμη και μέσω μίας νέας εκλογικής μάχης. Εάν αυτό συμβεί, ο κ. Τσίπρας θα μπορέσει να αποτελέσει μία νέα κεντροαριστερά, πολύ πιο αιχμηρή και πολιτική από την, ταυτισμένη με την κεντροδεξιά, σοσιαλδημοκρατία των τελευταίων ετών. Με τον τρόπο αυτό, όχι μόνον θα κυριαρχήσει στην κεντροαριστερά, τελειώνοντας ό,τι έχει απομείνει από το ΠΑΣΟΚ και ζορίζοντας το Ποτάμι αλλά θα βάλει δύσκολα και στην κεντροδεξιά.

Κι αυτό γιατί, το υποτιθέμενο αντίπαλο δέος, η ΝΔ δεν είναι παρά ένας ημιθανής πολιτικός οργανισμός. Την τελευταία φορά που εκπόνησε πρόγραμμα ήταν το... 2004 επί Σουφλιά! Το 2007 πήγε στις κάλπες για την οικονομία, το 2009 το ίδιο – και έχασε – , το 2012 Μάιο και Ιούνιο πορεύθηκε με πολύ από αντιμνημόνιο και φόβο για το ευρώ, και κέρδισε οριακά, κάνοντας παράλληλα τον ΣΥΡΙΖΑ ισχυρή δύναμη στο πολιτικό σκηνικό.

Για τις πρόσφατες εκλογές, δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για τη Ν.Δ. Το μείγμα φόβου, δαιμονοποίησης του αντιπάλου με ολίγη από ισλαμοφοβία, χριστιανισμό παλαιάς κοπής και «νοικοκύρηδες» ήταν όχι μόνον εκλογικά ατελέσφορο αλλά και βίαια παραμορφωτικό για τη Νέα Δημοκρατία. Σήμερα, το κόμμα της Ν.Δ. βρίσκεται εγκλωβισμένο στην εμμονή Σαμαρά για δικαίωση, στην απουσία ενός ισχυρού δελφίνου αλλά και στην έντονη διαφοροποίηση στο εσωτερικό για το στίγμα του κόμματος: νεοφιλελεύθεροι, κοινωνιστές, δεξιοί και κεντρώοι αποτελούν ένα κουβάρι που πολύ εύκολα μπορεί να διαχειριστεί εκλογικά ο κ. Τσίπρας.

Με αυτούς τους όρους, η παραμονή της ΝΔ στα αντιπολιτευτικά έδρανα θα είναι, πιθανότατα, μακρά. Κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό...