Με τέτοια κοσμοσυρροή, γιατί διαμαρτύρονται οι καταστηματάρχες; Αν το κάνουμε εμείς οι επισκέπτες, οφείλεται στο πανάκριβο κόστος διαμονής, σε συνδυασμό με το προσφερόμενο θέαμα. Θα σ’ απαντήσουν τα γνωστά, ότι δηλαδή κάθε χρονιά είναι διαφορετική, αναλόγως της σοδειάς ανεβοκατεβαίνει και η στάθμη της ποιότητας. Έτσι συμβαίνει σ’ όλα τα φεστιβάλ, έτσι κι εδώ. Με τον καιρό, απλώς, εξασφαλίζοντας την υπεροχή τους απέναντι στις ανταγωνίστριες διοργανώσεις, οι Κάννες μετέτρεψαν τα πάντα σε κομμάτια μιας φαντασμαγορίας, με ανάλογη τιμή και συσκευασία. Τουαλέτες, λιμουζίνες, ματαιοδοξία, σταριλίκι, εφήμερη αθανασία, ξιπασιά και χρυσόσκονη, ολίγη υστερία, μπόλικη εκκεντρικότητα. Το παζάρι ως πανηγυράκι, οι μπίζνες στα θεμέλια του PALAIS, με πρόσχημα την τέχνη του σινεμά στους επάνω ορόφους.

Θυμάμαι κάποιον Ιταλό φίλο να προφητεύει την στιγμή που τα πάρτι των ταινιών θα συγκεντρώνουν μεγαλύτερη ενέργεια από τις ίδιες τις ταινίες. Λείπει φέτος, όμως υποψιάζομαι πως η προφητεία εκπληρώνεται. Ένας άλλος, μετρώντας τους μόνιμους «πελάτες» του διαγωνισμού (Λόουτς, Νταρντέν, Βέντερς, Μπελόκιο, Τζάρμους), υπολογίζει ότι διεκδικούν τον Χρυσό Φοίνικα, τουλάχιστον τριάντα χρόνια τώρα, ανεξαρτήτως ποιοτικών επιτευγμάτων.

Επιπλέον, οι πλατφόρμες του παγκόσμιου θεάματος επιβάλλουν όχι μόνον τον γιαγαντισμό αλλά και νέους συσχετισμούς στο παιχνίδι των Αγορών, μειώνοντας ακόμα και την συμβολική σημασία ορισμένων καλλιτεχνικών διακρίσεων. Εντέλει, όπως οι μαγαζάτορες γκρινιάζουν επειδή ο τζίρος μειώνεται κι οι δημοσιογράφοι επειδή οι αίθουσες δεν επαρκούν, οι διαγωνιζόμενοι ανησυχούν για την ουσιαστική εξαργύρωση της συμμετοχής και πιθανής βράβευσής τους στο αστραφτερό πάρτι της Γαλλικής Ριβιέρας. Πριν μόλις λίγα χρόνια, ένας Χρυσός Φοίνικας μεταφραζόταν σε δόξα αλλ’ ακόμα περισσότερο σε χρήμα. Αύριο, ο φετινός θριαμβευτής δεν θα έχει την ίδια σιγουριά.

Πάντως, ποιός θα είναι τελικά, δεν εξαρτάται αποκλειστικά από τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Αλεχάντρο Ινιαρίτου και τα μέλη της (μεταξύ αυτών οι Ελ Φάνινγκ, Πάβελ Παβλικόβσκι, Άλις Ρορβάχερ, Γιώργος Λάνθιμος) αλλά κι από τις ποικίλες «υποχρεώσεις» του μεγαλύτερου, μην ξεχνάμε, φεστιβάλ του κόσμου. Όπως λέει και η σπιτονοικοκυρά μου η Μονίκ, της οποίας τη γνώμη πάντοτε ακούω με προσοχή κι ας μην είναι οπαδός του arthouse κινηματογράφου ή, μάλλον, ακριβώς γι’ αυτό, αν δεν πάρει ούτε τούτη την πολλοστή φορά το χρυσό βραβείο ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, θα σχίσει το δίπλωμά της.

Ότι κάτι δεν πάει καλά στις σχέσεις του καλλιτεχνικού διευθυντή Τιερί Φρεμό και της τοπικής κοινωνίας, το κατάλαβα για να είμαι ειλικρινής από την πρώτη μέρα, κάτω από τις πρώτες της λέξεις. Προφανώς στην πολιτική και στις επιλογές του αποδίδουν μέγα μερίδιο της ευθύνης για την υποχώρηση του ενδιαφέροντος και την μείωση των φεστιβαλιστών.

Σεβόμενος τα προγνωστικά της, που είχαν σημειωτέον, δικαιωθεί στις περιπτώσεις των Ολάντ και Μακρόν (ασχέτως αν τους θεωρεί ανίκανους), ψηφίζω κι εγώ ως πρώτο φαβορί το αυτοβιογραφικό «Πόνος και Δόξα» (Ισπανία) με τους Αντόνιο Μπαντέρας, Πενέλοπε Κρουζ. Έπονται, η «Λίμνη με τις αγριόχηνες» (Κίνα) και η ομάδα με τίτλους γαλλικών συμφερόντων κι επικεφαλής την Σελίν Σιαμά («Portrait of a Lady»), τον Ladj Ly («Άθλιοι») και την Ματί Ντιόπ («Atlantique»). Διόλου συμπτωματικά, μόλις οι Αμερικανοί αναχώρησαν, αφίχθησαν οι Λεά Σεντού, Μαριόν Κοτιγιάρ και Ιζαμπέλ Ιπέρ, ως βαρύ πυροβολικό των τρικολόρ, για το φινάλε των εντυπώσεων. Αν και με τόση ποσόστωση, τόσο ακτιβισμό, τόση συνεργασία γυμναστικής και ομορφιάς, ήδη φαντάζομαι τον Χρυσό Φοίνικα της επόμενης χρονιάς να είναι …βιολογικός. À bientôt.