Δεν ξέρω αν στο ΚΚΕ ή στην Ελληνική Λύση κάποιος βουλευτής προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ, δεν το αποκλείω, αλλά στα υπόλοιπα κόμματα το ΠΑΣΟΚ κυριαρχεί. Στην δεξιά κυβέρνηση του Μητσοτάκη υπάρχουν οκτώ υπουργοί και υφυπουργοί, ενώ ο πράσινος εισοδισμό έχει επεκταθεί και στο χώρο των γενικών γραμματέων! Στην κοινοβουλευτική ομάδα του Τσίπρα σχεδόν το 40% (από τους 86 βουλευτές που εξελέγησαν οι 38) είναι πρώην υπουργοί, βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ! Στους 9 βουλευτές του ΜΕΡΑ25 υπάρχουν η Σοφία Σακοράφα και ο Κρίτων Αρσένης και αν προσθέσουμε και τον εκ του ΠΑΣΟΚ ορμώμενο Γιάνη Βαρουφάκη βλέπουμε ότι το 30% προέρχεται από το κόμμα που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, χωρίς να αποκλείουμε να είναι και περισσότεροι αφού η πολιτική καταγωγή των άλλων βουλευτών δεν μας είναι γνωστή. Αίφνης, οι "απατεώνες", οι "διεφθαρμένοι", τα "λαμόγια", οι "διαπλεκόμενοι" έγιναν περιζήτητοι. Εκεί που οι αντίπαλοί τους, δεξιοί και αριστεροί, τους ύβριζαν και τους λοιδορούσαν τώρα συνωστίζονται για το ποιός θα πάρει το καλύτερο κεντρώο ...τεφαρίκι.

Και δυστυχώς για τη Χαριλάου Τρικούπη αυτή είναι μόνον η αρχή. Δεν είναι μόνο τα στελέχη της που βρίσκονται υψηλά στη λίστα των μετεγγραφών των άλλων κομμάτων είναι και ο ίδιος ο χώρος της κεντροαριστεράς που έχει γίνει το "σκοτεινό αντικείμενο του πόθου" τόσο του Τσίπρα όσο και του Μητσοτάκη. Δεν είναι τυχαίο ότι, έστω και υπό τύπον αστείου, αυτό που κυκλοφορεί, μετά τις εκλογές, στα δημοσιογραφικά και πολιτικά γραφεία είναι ότι σε λίγο το μόνο κόμμα που δεν θα έχει ΠΑΣΟΚ θα είναι το ΚΙΝΑΛ. Και ενδεχομένως, το ανέκδοτο να μην αφίσταται της αληθείας αφού το ΠΑΣΟΚ -από τότε που άρχισαν τα πολιτικοοργανωτικά πειράματα με την Ελιά, τη Δημοκρατική Συμπαράταξη και το ΚΙΝΑΛ- έχει πάψει ουσιαστικά να υπάρχει. Έχει περιέλθει σε κατάσταση πολιτικής νεκροφάνειας, που από καιρού εις καιρόν ορισμένοι το θυμούνται μόνο και μόνο για να αναφερθούν στον Ανδρέα και στο ηρωϊκό και ένδοξο παρελθόν του Πανελληνίου Σοσιαλιστικού Κινήματος. Το 8% που έλαβε το ΚΙΝΑΛ στις εκλογές μπορεί η Φώφη Γεννηματά και οι σύντροφοί της να το θεωρούν επιτυχία όμως διαγενομένου του χρόνου και των εξελίξεων ενδέχεται να αποδειχθεί ό,τι δεν είναι τίποτε άλλο από ένα κοντό φουστάνι, ένα αποκαλυπτικό μίνι, που δεν μπορεί να κρύψει την πολιτική, ιδεολογική και προγραμματική γύμνια των Ελλήνων σοσιαλδημοκρατών, όπως αρέσκονται τα νεαρά στελέχη της Χαριλάου Τρικούπη να ονοματίζουν εαυτούς στα τηλεοπτικά εκράν. Όμως όταν δεν μπορείς να κρύψεις τη γύμνια σου έρχεται κάποιος άλλος και το κάνει. Και εν προκειμένω ο Μητσοτάκης και κυρίως ο Τσίπρας. Σου βγάζουν το το πολυκαιριασμένο μάλλινο τσίτι και σου ζητάνε να φορέσεις μια ζωηρόχρωμη και άνετη σαλοπέτα. Τη μόνη απαίτηση που έχουν είναι να σταματήσεις να ζεις με τις αναμνήσεις των καλλίπυγων μηρών σου και να βαδίσεις δίπλα τους. Να τους δανείσεις λίγο από την παλιά σου λάμψη και να τους επιτρέψεις να σπείρουν και να οργώσουν στα (υποθηκευμένα) χωράφια σου. Αν το κάνεις μπορεί ν' αρχίσουν να σε ξανακοιτάνε στο δρόμο διαφορετικά το πιθανότερο είναι να καταλήξεις ζητιάνα σε κάποιο πεζοδρόμιο.

Καλύτερη περιγραφή όπως τη διαβάσατε πιο πάνω -για τη σχέση του ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ με τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ- δεν θα μπορούσε να κάνει κάποιος, ειμή μόνον ο συνομιλητής μας, που δεν είναι άλλος από κυβερνητικό αξιωματούχο, στον οποίον αρέσουν οι παραστατικές και λογοτεχνίζουσες περιγραφές. Οι άλλοι, οι πιο πεζοί και ωμοί στις πολιτικές τους εκτιμήσεις, μάς λένε επίσης το ίδιο πράγμα: το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ βρίσκεται σε τρίστρατο. Ή θα γίνει κυβερνητική ουρά του Μητσοτάκη ή θα συνευρεθεί πολιτικά με τον Τσίπρα ή αν διαλέξει να συνεχίσει την ίδια πορεία θα πρέπει να ξέρει πως οι ψηφοφόροι του την επόμενη φορά μπορεί να μην είναι τόσο γενναιόδωροι μαζί του. Τι όμως θέλουν από το ΠΑΣΟΚ/ ΚΙΝΑΛ οι Μητσοτάκης και Τσίπρας; Μα, το Κέντρο. Τον μεσαίο χώρο, στον οποίον ιστορικά είναι τοποθετημένο το Κίνημα Αλλαγής. Να λεηλατήσουν αυτόν τον χώρο θέλουν και γι' αυτό ο ένας παίρνει τον Χρυσοχοΐδη και ο άλλος τη Μαριλίζα. Δεν είναι ο Θεοδωρικάκος ή ο Ραγκούσης αυτό που πρωτίστως τους ενδιαφέρει, αλλά η αναρρίχηση, μέσω αυτών στον πράσινο λόφο. Σίγουρα οι επιστημονικές γνώσεις και η η τεχνοκρατική επάρκεια του Πιερρακάκη, της Μενδώνη, του Γεραπετρίτη έπαιξαν σημαντικό ρόλο προκειμένου να τους επιλέξει για την κυβέρνησή του ο Μητσοτάκης, όμως ξέρει πως για την ευδοκίμηση του κυβερνητικού έργου εκτός από τα προσόντα είναι απαραίτητη και η πολιτική και κοινωνική ηρεμία. Και σ' αυτά συμβάλλει καθοριστικά η συναίνεση και η επιδίωξη πολιτικών συμπτώσεων στο όνομα της προαγωγής του δημοσίου συμφέροντος. Γι' αυτό και τους διάλεξε. Αν πετύχει η κυβέρνησή του, η μετακόμιση της δεξιάς προς το κέντρο θα γίνει πιο εύκολη και η όσμωση της κεντροδεξιάς με την κεντροαριστερά θα δώσουν ακόμη περισσότερα πλεονεκτήματα στον Μητσοτάκη στην αντιπαράθεσή του με τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το ίδιο ακριβώς επιδιώκει και ο Τσίπρας. Το άνοιγμα προς το Κέντρο και την Κεντροαριστερά δεν γίνεται μόνο για τους πολιτικούς και ιδεολογικούς λόγους συγγένειας που προβάλλονται ούτε απλώς για την εκλογική πάχυνση της Προοδευτικής Συμμαχίας, του νέου φορέα, του οποίου, μελλοντικά, θέλει να ηγείται ο πρώην πρωθυπουργός. Πρωτίστως, γίνεται για να κατοχυρωθεί -στη νέα φάση του δικομματισμού που έχει εισέλθει μετά την 7η Ιουλίου η χώρα- ο πρωταγωνιστικός ρόλος του ιδίου και του κόμματός του στον πολιτικό και δημόσιο βίο. Και για να κατοχυρωθεί, εκτός από το να θέσει εκ ποδών την Φώφη Γεννηματά από το ΠΑΣΟΚ, χρειάζεται να νικήσει, στη μάχη του Κέντρου, και τον Μητσοτάκη. Με το υψηλό ποσοστό (31,5%) που έλαβε στις εκλογές και την αναλογία τέσσερα προς ένα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι του ΚΙΝΑΛ, ο Τσίπρας δεν αισθάνεται απειλούμενος από τη Χαριλάου Τρικούπη. Κάθε άλλο. Νοιώθει μάλλον ως ο μεγάλος πολιορκητής της ...βασιλεύουσας, το πάλαι ποτέ, του εγχώριου σοσιαλισμού. Κάτι σαν μικρός Μωάμεθ, όταν βρέθηκε μπροστά στα τείχη της Πόλης. Βασικός του αντίπαλος δεν είναι η Φώφη, αλλά ο Κυριάκος που επίσης προσπαθεί να καταλάβει την ...Αγιά Σοφιά του Κέντρου.

Βεβαίως και οι δύο επίδοξοι πορθητές γνωρίζουν πως το Κέντρο δεν έχει πολλά προικιά ακόμη να τους δώσει. Τα περισσότερα και τα καλύτερα, δηλαδή τους ψηφοφόρους του, τα έχουν πάρει. Τα έχουν μοιράσει οι δυό τους, με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει πάρει σαφώς τη μερίδα του λέοντος. Είναι όμως η σηματοδότηση αυτή που τους ενδιαφέρει. Όποιος εγκατασταθεί μόνιμα ή συνεργατικά στον μεσαίο χώρο αποχτά στρατηγικό πλεονέκτημα έναντι του άλλου στις μελλοντικές αντιπαραθέσεις για το γκουβέρνο. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίον ο Τσίπρας δεν πρόκειται να υποχωρήσει στις εκκλήσεις έως και απειλές σε κάποιες περιπτώσεις των συντρόφων του της αριστερής πτέρυγας να μην παραβιάσει το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ για τις κομματικές οργανώσεις, το συνέδριο, τους αντιπροσώπους και τον τρόπο εκλογής της ηγεσίας. Η απόφαση του Τσίπρα να προσπαθήσει να μετεξελίξει (ή κατ' άλλους να μεταλλάξει) τον ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς σε βασικό φορέα της Προοδευτικής Παράταξη -όπως ήταν παλαιότερα το ΠΑΣΟΚ και πιο παλιά η Ένωση Κέντρου κι ακόμη παλαιότερα οι Φιλελεύθεροι του Βενιζέλου- είναι οπωσδήποτε ειλημμένη, όμως συναντά ακόμη αρκετές αντιστάσεις και τους επόμενους μήνες η εσωκομματική σύγκρουση στον ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτικο-ιδεολογικό προσανατολισμό και τα οργανωτικά του χαρακτηριστικά, θα αποκαλύψει όλο το εύρος των αντιθέσεων και θα προσδιορίσει τα όρια του εγχειρήματος του Τσίπρα και των στενών του συνεργατών.

Τους επόμενους δύο μήνες τα όπλα θα βρίσκονται στα θηκάρια. Η αγρανάπαυση του καλοκαιριού δεν ευνοεί συγκρούσεις ούτε καν ζυμώσεις. Τα πάντα θα ξεκινήσουν μετά τη ΔΕΘ. Εκεί ο Τσίπρας θα χρειαστεί να δώσει περισσότερες διευκρινήσεις όχι μόνον για τα αντιπολιτευτικά του καθήκοντα, αλλά και για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Πιθανώς, πριν την ομιλία του και τη συνέντευξη τύπου στη ΔΕΘ, να έχει συγκαλέσει την Κεντρική Επιτροπή προκειμένου να ανακοινώσει τον χρόνο διεξαγωγής του συνεδρίου και να εντατικοποιήσει τις διαδικασίες συγκρότησης των νέων νομαρχιακών επιτροπών, στις οποίες ελπίζει ότι η προεδρική πλειοψηφία θα αιμοδοτηθεί αρκετά με την προσχώρηση νέων μελών, τα οποία καλούνται να εγγράψουν οι προερχόμενοι από το ΠΑΣΟΚ νεοεκλεγέντες βουλευτές καθώς και οι συνδικαλιστές και οι αυτοδιοικητοί παράγοντες που αναμένει να συμπαραταχθούν μαζί του στη Νέα Πορεία του ΕΜΠΡΟΣ, του Ενιαίου Μετώπου των Προοδευτικών, Ριζοσπαστών, Οικολόγων και Σοσιαλιστών που θέλει, όπως λένε οι στενοί του συνεργάτες, να συγκροτήσει, με στόχο μια νέα εθνική και προοδευτική παλιγγενεσία, 200 χρόνια μετά την επανάσταση του 1821.

Δεν ξέρω αν ο Τσίπρας ονειρεύεται να γίνει Ανδρέας Παπανδρέου, όπως επιθυμούν οι πασοκογενείς ή Μπερλιγκουέρ, όπως τον συμβουλεύει ο Φλαμπουράρης, όμως αν προσπαθήσει να το παίξει νέος Κολοκοτρώνης οι "Φιλικοί" του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή οι θεματοφύλακες της αριστερής συνείδησης του κόμματος, όπως ο Φίλης, ο Βούτσης, ο Τσακαλώτος, ο Σκουρλέτης και άλλα στελέχη της Κουμουνδούρου θα αντιδράσουν. Οι περί ου ο λόγος μπορεί να συμφωνούν με τα πολιτικά ανοίγματα στην κεντροαριστερά όμως έχουν διαμηνύσει πως δεν πρόκειται να δεχθούν τη μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε αρχηγικό κόμμα. Η αντίδρασή τους δεν θα πρέπει, λένε να εκληφθεί ως εκβιασμός στον Τσίπρα να μην προχωρήσει στην εκλογή αρχηγού απευθείας από τους οπαδούς, αλλά ως προειδοποίηση για την άρνησή τους να συμφωνήσουν σε απόπειρα παραβίασης του καταστατικού όσον αφορά την εκλογή της ηγεσίας. Συνεργάτες του Τσίπρα δεν φαίνεται πάντως να ανησυχούν για τις αντιδράσεις των "53" και ευρύτερα της αριστερής πτέρυγας του κόμματος. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είδε τη δύναμή του στην Κοινοβουλευτική Ομάδα να συρρικνώνεται εντυπωσιακά καθώς αρκετοί από τους βουλευτές της ομάδας των "53" δεν επανεξελέγησαν. Από τους 86 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ οι 65 είναι πιστοί στον Τσίπρα και δηλώνουν ότι "θα εγκρίνουν το σχέδιο που θα προτείνει ο αρχηγός για την ανασυγκρότηση ευρύτερα του προοδευτικού χώρου". Και οπωσδήποτε θα κινητοποιηθούν προκειμένου να προσέλθουν όσο το δυνατόν περισσότεροι στην εκλογή του Τσίπρα από τη λαϊκή βάση και όχι από τα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ. Και το λέμε αυτό επειδή η απόφαση του Αλέξη να εκλεγεί αρχηγός από τους οπαδούς και όχι από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ "είναι ειλημμένη και δεν πρόκειται να αλλάξει όσο κι αν ορισμένοι δηλώνουν αποφασισμένοι να κάνουν φασαρία". Μάλιστα, οι συνεργάτες του Τσίπρα θεωρούν πως σε περίπτωση φασαρίας για το πως θα εκλεγεί ο αρχηγός δεν θα ζημιωθεί ο Τσίπρας, αντίθετα ωφελημένος, λένε, θα βγει ο πρώην πρωθυπουργός και χαμένοι αυτοί που θα διαφωνήσουν.

Αυτό πάντως που φοβάται ο Τσίπρας δεν είναι ο Φίλης, ο Τσακαλώτος, ο Σκουρλέτης και τ' άλλα "κακά παιδιά" του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο Μητσοτάκης και τα αποτελέσματα της διακυβέρνησής του. Αν ο πρωθυπουργός καταφέρει να μειώσει τα πρωτογενή πλεονάσματα στο 2% ή έστω στο 2,5% τότε είναι πολύ πιθανό και εφόσον δεν συμβεί κάποιο "ατύχημα" να κυριαρχήσει πολιτικά και εκλογικά αφού όλες οι οικονομικές και πολιτικές προϋποθέσεις είναι ευνοϊκές για τη νέα κυβέρνηση. Και σ' αυτό έχει συμβάλλει και ο Τσίπρας αφού η κυβέρνησή του εξυγίανε τα δημόσια οικονομικά, έβγαλε τη χώρα από την αυστηρή μνημονιακή επιτροπεία, δημιούργησε απόθεμα 30 και πλέον δις και οι αγορές έχουν επιβραβεύσει τις εξελίξεις στη χώρα με την εντυπωσιακή μείωση του σπρεντ των ομολόγων της που καθιστά τον δανεισμό του κράτους, των τραπεζών και των επιχειρήσεων εύκολο και φθηνό με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις επενδύσεις και την ανάπτυξη που είναι και τα μεγάλα ζητούμενα για την επιστροφή στον μέσο όρο της ευρωπαϊκής κανονικότητας...