Στα γήπεδα καλλιεργούνται οι εμφύλιοι, μαζί με την καχυποψία. Όσο κι αν αλλάζουν η νοοτροπία κι ο επαγγελματισμός, ένας πρώην πράσινος δεν γίνεται από τους κόκκινους αποδεκτός και αντιστρόφως. Δεν πρόκειται για τους «αιωνίους» στην κυριολεξία. Δεν έχει σχέση με τους Σαργκάνη, Βαμβακούλα, Γαλάκο, Κυράστα, Δεληκάρη, Νικοπολίδη και Σπανούλη ο Δανιήλ Κον Μπεντίτ.

Διόλου αθλητής, μονίμως ακτιβιστής. Παιδί του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, σημαία του Μάη στο Παρίσι του ’68, αστέρας της μαχητικής οικολογίας στην περίοδο του ευρώ. Ν’ άκουσε ποτέ για τον Δομάζο και τον Γιούτσο, έστω για τον Υβ Τριαντάφυλλο; Απίθανο. Τον αφήνουν παγερά αδιάφορο οι ανοιχτοί λογαριασμοί Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού. Ανήκει στην πρόσφατη γενιά φιλελλήνων, μ’ αφορμή την κρίση και την Τρόικα. Σε κάθε πέντε φράσεις, μια λέξη επαναλαμβάνεται με την συχνότητα του συνθήματος. Αλληλεγγύη.

Περισσότερο κι από την λιτότητα, τον ταλαιπωρεί η Γερμανίδα καγκελάριος. Πώς ν’ αντιμετωπίσεις κάποιαν που θριαμβεύει με νωπή την Φουκουσίμα ενώ οι Πράσινοι υποχωρούν; Ακόμα χειρότερα, ποιο ακροατήριο να συνεγείρεις και ποιαν εκστρατεία να ενισχύσεις καθώς οι Έλληνες ομοϊδεάτες σου στο Ευρωκοινοβούλιο αγωνιούν για την επανεκλογή και προσεύχονται να σε παρασύρει το θαυματουργό αεράκι προς γεωγραφίες μακρινές κι άλλα ψηφοδέλτια; Δεν χρειάζεται να παρακολουθήσεις συνεντεύξεις κι ομιλίες στην τριήμερη περιοδεία του θιάσου, σε Ηράκλειο κι Αθήνα.

Αρκούσε ν’ ακούσεις (και να δεις) τον Τρεμόπουλο να παρουσιάζει τον θρυλικό Κόκκινο που βάφτηκε Πράσινος. Κι αμέσως μετά, τον υψηλό καλεσμένο να «αδειάζει» τους εγχώριους πολιτικούς, ώστε ν’ αντιληφθείς το μέγεθος και τον πυρήνα του οικολογικού δράματος. Στα λόγια μια γροθιά απέναντι στους νεοναζί, για την μονάκριβη θέση χωριστό το μαγαζί.

Σαν εκδίκηση, σαν πιάτο κρύο. Αν κι επικεφαλής των Πρασίνων της Ευρώπης, στις εθνικές μας εκλογές ο Ντάνι είχε συμπεριφερθεί ως ένθερμος υποστηρικτής του ΓΑΠ. Κι αφού η πράσινη ανάπτυξη κατέληξε στο λαϊκό σουξέ «Το ΠΑΣΟΚ είν’ εδώ, ενωμένο δουνουτού», ενώ το πράσινο κίνημα δείχνει αξιοσημείωτη στασιμότητα, έφτασε η στιγμή των μεγάλων επιλογών κι αποκλεισμών. Στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, στην αίθουσα «Αποθήκη Δ», δύσκολα κρύβεται η σωματική, ψυχική κι ιδεολογική απομάκρυνση. Ο Ντάνι επιτίθεται στην σύγχρονη Ευρώπη για να την αλλάξει, όχι να την διαλύσει ή να την εγκαταλείψει. Προθέσεις προφανείς, συγκυρία ατυχής. Στην πυρά η Άνγκελα; Σ’ αυτήν επιμένουν οι συμπατριώτες της. Από Γερμανό πατέρα και Γαλλίδα μητέρα, ο Ντάνι με την διπλή υπηκοότητα, ως γνήσιος κεντροευρωπαίος, έχει προλάβει να εκλεγεί σε δύο διαφορετικές χώρες. Τελικά, δεν θα προστεθεί μια τρίτη στο βιογραφικό του.

Στεναγμοί ανακούφισης από τον Τρεμόπουλο και τον Χρυσόγελο. Ο Ντάνι δεν θα ηγηθεί του ελληνικού ψηφοδελτίου στις ερχόμενες ευρωεκλογές. Έπρεπε να ταξιδέψει ως εδώ για να το ανακοινώσει; Συμβολικά θαρρείς, την ώρα που η ευρωπαϊκή ισορροπία τρίζει ανησυχητικά εξαιτίας της γαλλικής εξασθένησης και, ταυτόχρονα, της γερμανικής ισχυροποίησης, ο Γαλλογερμανός κοκκινο-πράσινος εγκαταλείπει την πολιτική, υπογραμμίζοντας και τα όρια ενός κινήματος σ’ εποχές ιστορικών αλμάτων.  Στο Μουντιάλ της Βραζιλίας ονειρεύεται τη νέα πρόκληση. Παρατηρητής, ντοκιμαντερίστας; Ποτέ δεν είν’ αργά για το ποδόσφαιρο. Πάντως, τότε, το ’68, εδώ οι οπαδοί όλων των ομάδων ψήφιζαν την ίδια πρωταγωνίστρια. Τι να (σου) κάνει και η Μάρθα Καραγιάννη…