Ήταν η τελευταία ψευδαίσθηση περί τέλους της ιστορίας. Ένα μουντό κρύο απόγευμα στην καρδιά του Βερολίνου. Χιλιάδες επισκέπτες έχουν έρθει από όλη την Ευρώπη για να γιορτάσουν τα είκοσι χρόνια από την πτώση του τείχους. Ο δήμος της πόλης έχει οργανώσει μια μεγάλη γιορτή με πολιτιστικές εκδηλώσεις και την συμμετοχή γνωστών καλλιτεχνών. Ο κόσμος ευτυχισμένος παρακολουθεί τις τεράστιες γιγαντοοθόνες που έχουν τοποθετηθεί κατά μήκος δέκα χιλιομέτρων. Οι περισσότεροι τουρίστες στρέφουν το βλέμμα τους στην περιβόητη γέφυρα Friedrichshain και ότι έχει απομείνει από το τείχος που μετονομάστηκε East Side Gallery. Οι πλατείες είναι γεμάτες και στο μετρό γίνεται το αδιαχώρητο. Πίσω μας, ακούμε την φωνή ενός Έλληνα. «Γιατί τέτοιος χαμός, ρε, παιδιά». Βάζουμε τα γέλια και ανταλλάσσουμε συνωμοτικά χαμόγελα. Βγαίνουμε από το μετρό και πέφτουμε πάνω σε μια παρέα Ιταλών. Κρατάνε μπύρες και κάτι λένε στους συνομήλικους Γερμανούς που μοιράζουν μπαλόνια. Το πρώτο πυροτέχνημα σκάει σαν βόμβα πάνω από το κεφάλι μας. Χειροκροτήματα και κραυγές. Η αδημονία και η ευτυχία είναι μεταδοτική. Από τις σπάνιες φορές που τόσο διαφορετικοί άνθρωποι ξεφαντώνουν σε ένα μεγάλο πάρτι. Αναρωτιόμαστε τι περιμένουμε να δούμε. Μέσα στη βραδιά θα συμβούν αρκετά χάπενινγκ και περισσότερα απρόοπτα . Οι Βερολινέζοι έχουν καταφέρει να γεφυρώσουν το χάσμα και να κοιτάξουν το πρόσωπό τους στον καθρέφτη.

Αύγουστος 1961. Χιλιάδες Βερολινέζοι παρακολουθούν με τρόμο το κλείσιμο των συνόρων μεταξύ του Ανατολικού και του Δυτικού τομέα της πόλης. Ο τοίχος ύψους δύο μέτρων χώριζε το Βερολίνο σε Ανατολικό και Δυτικό. Οι Δυτικοί το ονόμασαν «Τείχος του Αίσχους». Από το πρωί της 13ης Αυγούστου ένοπλοι φρουροί τοποθετούνται για την πρόληψη της «παράνομης διέλευσης των συνόρων». Μερικοί τολμηροί όταν βλέπουν μια περιπολία να απομακρύνεται, βρίσκουν την ευκαιρία και περνάνε απέναντι. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, πενήντα άτομα, πήραν την απόφαση να αφήσουν πίσω τους οικογένειες, σπίτια και να τρέξουν προς την αβέβαιη ευτυχία. Τα πρώτα χρόνια έγιναν πολλές απόπειρες απόδρασης. Έτσι, τα μέτρα ασφαλείας γίνονταν όλο και πιο σκληρά. Η απομόνωση του Δυτικού Βερολίνου από την ενδοχώρα της Ανατολικής Γερμανίας εξασφαλίστηκε με ηλεκτροφόρα καλώδια και δυνατούς προβολείς. Η Δύση εκμεταλλεύτηκε πολιτικά το γεγονός για να δείξει την ανελευθερία και την καταπίεση των καθεστώτων στις κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει ακριβώς τον αριθμό των αποδράσεων. Ούτε υπάρχει ακριβής αριθμός των θυμάτων. Περίπου 250 άτομα έχασαν τη ζωή τους.

Χριστούγεννα 1963. Δυο μανάδες, πλάτη στο φακό χαιρετούν τα μωρά τους που έμειναν με τις γιαγιάδες τους στο Ανατολικό Βερολίνου. Ζευγάρια σμίγουν μετά από δύο ολόκληρα χρόνια. Μια γυναίκα και ένας άντρας κρατούν τα δυο βρέφη όσο πιο ψηλά μπορούν. Το ζευγάρι της φωτογραφίας προσπαθεί να επικοινωνήσει με την απέναντι πλευρά, τους παππούδες και τις γιαγιάδες που έμειναν στο ανατολικό μέρος.

Εκατοντάδες ιστορίες κάνουν το γύρο του κόσμου. Οι φωτογραφίες αποτυπώνουν τον παραλογισμό των πολιτικών συνόρων με τα συρματοπλέγματα και τους ένοπλους φρουρούς. Οι δραματικά ωμές ιστορίες απόδρασης από το ανατολικό στο δυτικό μέρος της πόλης μιλούν για την Μαρία, την Βερόνικα, τον Χανς , τον Βέρνερ που έδρασαν με την ταχύτητα των συναισθημάτων και των σκέψεων.

Το Νοέμβριο του 1989, οι διαδηλώσεις στο Ανατολικό Βερολίνο γίνονταν όλο και πιο μαζικές. Η περεστρόικα του Γκορμπατσόφ σκόρπισε χαμόγελα, και οι πολίτες της Ανατολικής Γερμανίας εγκατέλειπαν τη χώρα και περνούσαν στη Δύση μέσω των γειτονικών χωρών, οι οποίες πίεσαν την κυβέρνηση της ΛΔΓ να δώσει λύση. Η κυβέρνηση της Ανατολικής Γερμανίας κατέρρεε. Ήδη από τον Αύγουστο του `89, οι Ούγγροι άνοιξαν τα σύνορα με την Αυστρία και χιλιάδες Ανατολικογερμανοί πήγαιναν για «διακοπές» στην Ουγγαρία και δεν γύριζαν πίσω.

Στις 6 Νοεμβρίου του 1989 η Ανατολική Γερμανία δημοσιοποίησε ένα σχέδιο ταξιδιωτικού νόμου, το οποίο ξεσήκωσε τις αντιδράσεις των πολιτών που κατέβηκαν στους δρόμους.

Το 1990 , καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο κλήθηκαν να διακοσμήσουν τα τμήματα του Τείχους που δεν είχαν καταστραφεί. Μέχρι και σήμερα υπάρχουν τουριστικά καταστήματα στο Βερολίνο που πουλάνε μικρά κομμάτια από το τείχος με πιστοποιητικό αυθεντικότητας.

Κάποτε ο «καταραμένος» Γερμανός, σκηνοθέτης, Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ που πραγματευόταν θέματα όπως η ηθική πτώση της μεταπολεμικής Γερμανίας ,η εκμετάλλευση των συναισθημάτων από την εξουσία, ο ρατσισμός, είπε το περιβόητο: «Θα πρέπει να περιμένεις πολύ μέχρι να γίνει κάτι παράδοση, και συμπλήρωσε ή να γυρίσεις τα μανίκια σου και να στρωθείς στη δουλειά για να δημιουργήσεις τη δικιά σου».